เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1175

พอพวกเขาเสร็จธุระและออกจากกองกิจการพลเรือน เชนน์เหลือบมองพื้นที่เขียวขจีใกล้ ๆ ข้างกันนั้นมีสวนสาธารณะที่เงียบสงบเปิดอยู่

“ฉันยังมีเรื่องที่ต้องบอกเธอ สวนสาธารณะนั่น เราเดินไปคุยไปกันเถอะ”

“ได้”

สวนสาธารณะช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้และดอกหญ้าบางต้นยังไม่ผลิบานเต็มที่ ครึ่งหนึ่งของสวนยังดูเหมือนอยู่ในฤดูใบไม้ร่วง แต่อีกครึ่งหนึ่งกลับดูเขียวชอุ่มเต็มไปด้วยใบอ่อนที่กำลังเติบโต

แยนนี่กับเชนน์เดินขนานเคียงข้างกันอยู่ในสวน บนเส้นทางที่ปูด้วยก้อนหิน

อาทิตย์สาดส่องจ้า แสงแดดสะท้อนลงมาผ่านช่องว่างระหว่างร่มเงาต้นมะเดื่อ อากาศอบอวนไปด้วยความอุ่นของต้นฤดูใบไม้ผลิ

เชนน์พูดขึ้นมา “ฉันรู้ตัวคนที่จัดฉากใส่ร้ายเธอเมื่อสองปีก่อนแล้ว เป็นคารากับมาเรีย”

แยนนี่ไม่แปลกใจที่คาราเป็นหนึ่งในนั้น แต่กับมาเรียที่เป็นคนหยิ่งผยอง เกินคาดที่คนอย่างเธอจะลดตัวลงมาทำเรื่องแบบนี้

เชนน์มองแยนนี่ที่ดูจะสับสนเล็กน้อย “เธอสงสัยใช่ไหมว่าทำไมมาเรียถึงได้รวมหัวทำอะไรแบบนี้ด้วย? ฉันก็สงสัยพอ ๆ กันกับเธอนั่นแหละ ที่ผู้หญิงคนนั้นทำลงไปทุกอย่างก็เพื่อสตีเวน เฮย์เนส”

สตีเวน เฮย์เนส

แยนนี่ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่ก็พอเดาได้ว่าคน ๆ นี้จะต้องเป็นสามีคนปัจจุบันของมาเรียแน่

“อันที่จริง เมื่อสองปีก่อน พอฉันลองมาคิดดูแล้ว ฉันก็พอจะเข้าใจว่าทำไมมาเรียถึงทำแบบนั้น ฉันคิดว่าถ้าเป็นเธอล่ะก็ ฉันก็คงทำแบบเดียวกัน”

แยนนี่เลี่ยงที่จะฟังต่อ เธอหรี่ตามองก่อนพูดขึ้น “ยังไงเรื่องก็มาถึงจุดนี้แล้ว ในเมื่อความจริงเผยออกมาแล้ว เราก็ควรเก็บมันไว้แค่ในอดีต”

“ใช่ มันเป็นอดีตไปแล้ว คาราถูกเนรเทศออกจากนอร์ท ซิตี้ ตั้งแต่วันนี้และตลอดไป เธอจะไม่มีวันสร้างปัญหาให้เธออีก และมาเรีย…”

แยนนี่ขัด “จะยังไง มาเรียก็เป็นแม่ของคุณ คุณอยากจะทำอะไรกับเธอก็เชิญ ฉันไม่อยากจะยุ่งเกี่ยว”

“ตกลง”

กับคารา ถึงแม้เชนน์จะไม่ได้พูดถึงเธอมากนัก แต่แยนนี่ก็พอเดาได้ว่าเธอคงพบจุดจบน่าอัปยศอดสูเป็นแน่

เชนน์มองไปยังปลายทางเงียบ ๆ พวกเขาใกล้จะเดินมาถึงจุดจบเต็มที เขาเอ่ยถาม “เธอคิดจะทำอะไรต่อไป?”

“ฉันยังไม่ได้คิดเอาไว้ แต่ฉันส่งต่อบริษัทให้ผู้จัดการมืออาชีพดูแลแล้ว ส่วนตัวฉันอาจจะพักสักหน่อย”

“ดีเหมือนกัน ร่างกายของเธอ…เธอควรจะพักมันให้มาก ๆ”

แยนนี่ตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย เธอมองเส้นทางตรงหน้าแล้วพูดขึ้น “ฉันจะเดินเล่นต่อคนเดียว เชนน์ คุณหยุดตรงนี้เถอะ”

เชนน์หยุดเดินต่ออย่างเชื่อฟัง เขายืนมองเธอก่อนจะถาม “ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรจะเจอเธออีก แต่ จากนี้ฉันจะเจอเธออีกไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”

แยนนี่กลั้นหายใจ เธอส่งยิ้มให้กับเชนน์แล้วตอบกลับ “ลืมมันซะเถอะนะ ฝืนเจอกันไปมีแต่จะทำร้ายทั้งตัวเองและคนอื่น เชนน์ คุณ…”

เธออยากจะอะไรง่าย ๆ อย่างบอกเขาให้ดูแลตัวเอง

แต่ พอคำพูดจะออกจากปาก เธออดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนมัน “คุณควรสูบให้น้อยลงนะ มันไม่ดีต่อร่างกายคุณ”

สองปีหลังจากเหตุการณ์นั้น แยนนี่ได้กลิ่นบุหรี่จากตัวเขาตลอดทุกเวลาที่เจอหน้ากัน

สองปีก่อนหน้านั้น เขาเลิกบุหรี่และเปลี่ยนตัวเองก็เพราะเธอ แต่แล้วเขาก็กลับมาสูบมันอีก

เชนน์ยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นมะเดื่อ แสงและเงากระทบบนตัว เขายกยิ้มอย่างอบอุ่นและพยักหน้าให้กับเธอท่ามกลางแสงและเงาที่พร่าเบลอ ก่อนเอ่ยขึ้น “ฉันจะเลิกสูบให้ได้เหมือนที่ฉันจะตัดใจจากเธอ”

แยนนี่มองตํ่าลงเล็กน้อย เธอยิ้มแล้วพูดอย่างสงบ “ดีแล้วล่ะ”