เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1175
สรุปบท บทที่ 1175 มิอาจลืมเลือน 1: เล่ห์รัก ท่านประธาน
อ่านสรุป บทที่ 1175 มิอาจลืมเลือน 1 จาก เล่ห์รัก ท่านประธาน โดย โอเอสเต้ ลูน่า
บทที่ บทที่ 1175 มิอาจลืมเลือน 1 คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายนิยาย โรแมนติค เล่ห์รัก ท่านประธาน ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย โอเอสเต้ ลูน่า อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
พอพวกเขาเสร็จธุระและออกจากกองกิจการพลเรือน เชนน์เหลือบมองพื้นที่เขียวขจีใกล้ ๆ ข้างกันนั้นมีสวนสาธารณะที่เงียบสงบเปิดอยู่
“ฉันยังมีเรื่องที่ต้องบอกเธอ สวนสาธารณะนั่น เราเดินไปคุยไปกันเถอะ”
“ได้”
สวนสาธารณะช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้และดอกหญ้าบางต้นยังไม่ผลิบานเต็มที่ ครึ่งหนึ่งของสวนยังดูเหมือนอยู่ในฤดูใบไม้ร่วง แต่อีกครึ่งหนึ่งกลับดูเขียวชอุ่มเต็มไปด้วยใบอ่อนที่กำลังเติบโต
แยนนี่กับเชนน์เดินขนานเคียงข้างกันอยู่ในสวน บนเส้นทางที่ปูด้วยก้อนหิน
อาทิตย์สาดส่องจ้า แสงแดดสะท้อนลงมาผ่านช่องว่างระหว่างร่มเงาต้นมะเดื่อ อากาศอบอวนไปด้วยความอุ่นของต้นฤดูใบไม้ผลิ
เชนน์พูดขึ้นมา “ฉันรู้ตัวคนที่จัดฉากใส่ร้ายเธอเมื่อสองปีก่อนแล้ว เป็นคารากับมาเรีย”
แยนนี่ไม่แปลกใจที่คาราเป็นหนึ่งในนั้น แต่กับมาเรียที่เป็นคนหยิ่งผยอง เกินคาดที่คนอย่างเธอจะลดตัวลงมาทำเรื่องแบบนี้
เชนน์มองแยนนี่ที่ดูจะสับสนเล็กน้อย “เธอสงสัยใช่ไหมว่าทำไมมาเรียถึงได้รวมหัวทำอะไรแบบนี้ด้วย? ฉันก็สงสัยพอ ๆ กันกับเธอนั่นแหละ ที่ผู้หญิงคนนั้นทำลงไปทุกอย่างก็เพื่อสตีเวน เฮย์เนส”
สตีเวน เฮย์เนส
แยนนี่ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่ก็พอเดาได้ว่าคน ๆ นี้จะต้องเป็นสามีคนปัจจุบันของมาเรียแน่
“อันที่จริง เมื่อสองปีก่อน พอฉันลองมาคิดดูแล้ว ฉันก็พอจะเข้าใจว่าทำไมมาเรียถึงทำแบบนั้น ฉันคิดว่าถ้าเป็นเธอล่ะก็ ฉันก็คงทำแบบเดียวกัน”
แยนนี่เลี่ยงที่จะฟังต่อ เธอหรี่ตามองก่อนพูดขึ้น “ยังไงเรื่องก็มาถึงจุดนี้แล้ว ในเมื่อความจริงเผยออกมาแล้ว เราก็ควรเก็บมันไว้แค่ในอดีต”
“ใช่ มันเป็นอดีตไปแล้ว คาราถูกเนรเทศออกจากนอร์ท ซิตี้ ตั้งแต่วันนี้และตลอดไป เธอจะไม่มีวันสร้างปัญหาให้เธออีก และมาเรีย…”
แยนนี่ขัด “จะยังไง มาเรียก็เป็นแม่ของคุณ คุณอยากจะทำอะไรกับเธอก็เชิญ ฉันไม่อยากจะยุ่งเกี่ยว”
“ตกลง”
กับคารา ถึงแม้เชนน์จะไม่ได้พูดถึงเธอมากนัก แต่แยนนี่ก็พอเดาได้ว่าเธอคงพบจุดจบน่าอัปยศอดสูเป็นแน่
เชนน์มองไปยังปลายทางเงียบ ๆ พวกเขาใกล้จะเดินมาถึงจุดจบเต็มที เขาเอ่ยถาม “เธอคิดจะทำอะไรต่อไป?”
“ฉันยังไม่ได้คิดเอาไว้ แต่ฉันส่งต่อบริษัทให้ผู้จัดการมืออาชีพดูแลแล้ว ส่วนตัวฉันอาจจะพักสักหน่อย”
“ดีเหมือนกัน ร่างกายของเธอ…เธอควรจะพักมันให้มาก ๆ”
แยนนี่ตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย เธอมองเส้นทางตรงหน้าแล้วพูดขึ้น “ฉันจะเดินเล่นต่อคนเดียว เชนน์ คุณหยุดตรงนี้เถอะ”
เชนน์หยุดเดินต่ออย่างเชื่อฟัง เขายืนมองเธอก่อนจะถาม “ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรจะเจอเธออีก แต่ จากนี้ฉันจะเจอเธออีกไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”
แยนนี่กลั้นหายใจ เธอส่งยิ้มให้กับเชนน์แล้วตอบกลับ “ลืมมันซะเถอะนะ ฝืนเจอกันไปมีแต่จะทำร้ายทั้งตัวเองและคนอื่น เชนน์ คุณ…”
เธออยากจะอะไรง่าย ๆ อย่างบอกเขาให้ดูแลตัวเอง
แต่ พอคำพูดจะออกจากปาก เธออดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนมัน “คุณควรสูบให้น้อยลงนะ มันไม่ดีต่อร่างกายคุณ”
สองปีหลังจากเหตุการณ์นั้น แยนนี่ได้กลิ่นบุหรี่จากตัวเขาตลอดทุกเวลาที่เจอหน้ากัน
สองปีก่อนหน้านั้น เขาเลิกบุหรี่และเปลี่ยนตัวเองก็เพราะเธอ แต่แล้วเขาก็กลับมาสูบมันอีก
เชนน์ยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นมะเดื่อ แสงและเงากระทบบนตัว เขายกยิ้มอย่างอบอุ่นและพยักหน้าให้กับเธอท่ามกลางแสงและเงาที่พร่าเบลอ ก่อนเอ่ยขึ้น “ฉันจะเลิกสูบให้ได้เหมือนที่ฉันจะตัดใจจากเธอ”
แยนนี่มองตํ่าลงเล็กน้อย เธอยิ้มแล้วพูดอย่างสงบ “ดีแล้วล่ะ”
“อะไรเนี่ย?”
ซาแมนธาอธิบาย “นี่เป็นของขวัญที่พี่ชายของฉันเอามาให้พี่ตอนที่เขาไปเที่ยวรอบโลกตลอดสองปี ตอนที่เขาคิดว่าพี่ตายแล้วค่ะ ข้างในนี้มีของที่พี่ชายเขานึกถึงพี่ทั้งนั้นเลย อ้อ แล้วก็นี่เป็นสมุดบันทึกของพี่ชายค่ะ ฉันขโมยมันมาให้พี่ด้วย ฉะ ฉันแอบอ่านมันไปบ้าง สมุดบันทึกเล่มนี้มันเกี่ยวกับพี่นะคะ เพราะงั้นพี่ถือว่าเป็นเจ้าของของมันด้วย”
“ซาแมนธา พี่ชายของเธอกับฉัน…หย่ากันแล้วนะ”
“ฉันรู้ค่ะ แต่ฉันแค่อยากจจะช่วยพี่ชายของฉันลองสู้เพื่อพี่อีกสักครั้ง พี่แยนนี่ พี่ชายของฉันรักพี่มากจริง ๆ นะ ถึงฉันจะไม่เข้าใจว่าทำไมพวกพี่ถึงเลิกกัน แต่คนรักกันอย่างพวกพี่ทั้งสองคนมาแยกจากกัน…ขนาดฉันเป็นคนนอก ฉันยังรู้สึกเศร้าเลย แล้วก็พี่ชายฉันฝากฉันเอานี่มาให้พี่ด้วยค่ะ”
แยนนี่ขมวดคิ้ว ก่อนถาม “อะไรอีกล่ะเนี่ย?”
ซาแมนธาตอบ “พี่ชายของฉันรับสมัครสมาชิกของสมาคมช่วยเหลือผู้ที่มีเลือดกรุ๊ปอาร์เอชลบค่ะ ถึงจะใช้เป็นในนามสมาคมช่วยเหลือ แต่จริง ๆ ทางสมาคมต้องการรวบรวมผู้ที่มีกรุ๊ปเลือดเอบี อาร์เอชลบจากทั่วโลก พี่เขากังวลว่าอาจเกิดอะไรขึ้นกับพี่ตอนพี่ไปอยู่ที่อื่น เพราะงั้นพี่เขาถึงทุ่มเงินมหาศาลก่อตั้งสมาคมนี้ขึ้นมา ถึงจะเรียกว่าสมาคมช่วยเหลือ แต่จริง ๆ ก็เพื่อที่พี่จะได้มีธนาคารเลือดทุก ๆ ที่ที่พี่ไป พี่แยนนี่คะ อย่าลืมเข้ากลุ่มแล้วพูดคุยกับผู้ดูแลนะคะ พี่ชายของฉันสั่งผู้ดูแลเอาไว้แล้ว พี่ต้องเอาตัวเองเข้ากลุ่มเพื่อประโยนช์ของตัวพี่เองนะคะ”
แยนนี่รับนามบัตรมา นิ้วของเธอเย็นเฉียบ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์มากมายผสมปนกันไปหมด เธอไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกยังไง นอกจากทำแค่ตอบกลับไป “ได้”
“พี่แยนนี่ ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถรั้งพี่ไม่ให้กลับอังกฤษได้ แต่ฉันอยากจะบอกบางอย่างกับพี่ค่ะ ตลอดสองปีที่พี่เชนน์คิดว่าพี่ตายไปแล้ว พี่ชายของฉันเดินทางท่องโลกอย่างลับ ๆ ถึงฉันไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรมาบ้าง แต่ฉันก็พอรู้ว่าพี่เขาพยายามพาตัวเองไปตาย จากที่ร็อดนีย์เล่า ตลอดสองปีพี่เขารับงานสำคัญที่เฉียดตายอยู่หลายครั้ง ฉันเดาว่าพี่เขาคงจะอยากหาเหตุผลในการตายที่เหมาะล่ะมั้ง เพื่อจะได้ไปอยู่กับพี่ บางทีที่พี่เขาแข็งแรงและยังอยู่รอดถึงตอนนี้ คงต้องขอบคุณพระเจ้า ที่เขายังอยู่รอให้พี่กลับมา”
ดวงตาของแยนนี่ค่อย ๆ ร้อนผ่าวขึ้นมา “ซาแมนธา ดูแลพี่ชายของเธอดี ๆ นะ”
“ฉันจะดูแลเขาค่ะ พี่แยนนี่ พี่เชนน์เป็นคนในครอบครัวที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน แต่คนที่เขาต้องการคือพี่นะคะ ไม่ใช่ฉัน”
ตอนนั้นเอง เสียงประกาศของสายการบินดังขึ้นทั่วโถงทางเดินของสนามบิน
“เที่ยวบิน CX369 เที่ยวบินปลายทางประเทศอังกฤษจะออกเดินทางในอีก 30 นาที ขอให้ผู้โดยสารทุกท่าน กรุณาเข้าประตูขึ้นเครื่องโดยด่วน…”
แยนนี่รับของจากซาแมนธาแล้วพูดขึ้น “ซาแมนธา พี่ไปล่ะนะ ลาก่อน”
ซาแมนธาโบกมือให้กับแยนนี่ “เดินทางปลอดภัยค่ะ พี่แยนนี่”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน