เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1176

เครื่องบินแล่นออกจากรันเวย์อย่างราบรื่นก่อนจะทะยานขึ้นและบินสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

แยนนี่นั่งข้างริมหน้าต่าง ดวงอาทิตย์ภายนอกฉายแสงผ่านปุยเมฆขาวส่องสว่างพราวตา

แยนนี่เปิดกล่องดิ้นทองลายประณีต ข้างในมีของกระจุกกระจิกมากมายหลายชนิด

แต่ละชิ้นมีข้อความกำกับอยู่

ทั้งรูปภาพของเขาที่ล่าแสงเหนือในแอนตาร์กติกา หิมะสีขาวจากดินแดนอาร์กติก เมล็ดพันธุ์กาแฟจากป่าดิชื้น เปลือกหอยลวดลายซับซ้อนจากชายหาด และสมบัติหายากอีกมากมาย

แยนนี่ยิ้ม

เธอนึกว่าคนอย่างเชนน์จะให้เธอเป็นแต่เครื่องเพชรเครื่องประดับ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นของขวัญจากใจจากทั่วทั้งมุมโลกจริง ๆ เธอชอบมาก ๆ

หญิงสาวเปิดสมุดบันทึกเล่มหนาของเขา

แต่ละหน้า เขาเขียนข้อความติดต่อกันอย่างไม่เว้นช่องว่างด้วยปากกาหมึกซึมสีดำ ทั้งหมดคือจดหมายรักที่เขาเขียนขึ้นมาเพื่อเธอ

ในสมุด—

[ฉันอยากเจอเธอ ไม่ว่าเธอจะอยู่แห่งหนไหน จะผืนป่าไม้พงไพร หรือผืนเนินทราย หรือผืนนภาดาราที่ปลายขอบฟ้า จะผืนดินขจีหญ้า หรือผืนทะเลบนชายหาด หรือผืนหมอกอายในทุ่งยามเช้า ไม่ว่าแห่งหนใด ขออย่าได้เจอเพียงแค่ในฝัน แยนนี่ ฉันคิดถึงเธอจริง ๆ ]

แยนนี่ยิ้มขอบตารื้น เธอยื่นมือกุมปาก ดวงตามองสมุดบันทึกเล่มหนาเงียบ ๆ เธอเพิ่งได้รับรู้ความลับที่เขาไม่เคยบอกในตลอดสองปีที่ผ่านมา

บรรทัดต่อมา—

[ครั้งที่สุดท้ายที่เรือนหลังนั้น ฉันบอกเธอว่าจะไปธุระที่ฝรั่งเศส แต่จริง ๆ แล้วตอนนั้นฉันที่ไปฝรั่งเศสก็เพื่อไปเลือกชุดแต่งงานใหม่ให้กับเธอ ฉันน่าจะพาเธอไปด้วยกัน เพราะถ้าเป็นงั้น เรือนก็คงไม่ถูกไฟไหม้ เธอก็ไม่ต้องมาจากฉันไป แค่จังหวะตัดสินใจเพียงครั้งเดียว แต่มันคงสายเกินกว่าจะมาเสียใจเอาตอนนี้]

[ตอนแรก ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องโชคชะตา แต่ตอนนี้ฉันเชื่อมันนะ ฉันจะรักษาอะไรไว้ก็ได้แต่ฉันกลับไม่สามารถรักษาคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉันได้ บางทีนี่ก็อาจเป็นโชคชะตาเหมือนกัน ]

หน้าต่อไป—

[คืนก่อนวันตรุษจีนนั้น อันที่จริงฉันจุดดอกไม้ไฟอยู่ข้างล่างเรือนเล็กนั่นทั้งคืนเลย ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันจุดดอกไม้ไฟตลอดทั้งคืนจริง ๆ แต่ฉันไม่กล้าให้เธอเห็น]

วันนั้นเธอคิดว่ามีแต่เธอที่เฝ้ารอเขาตลอดทั้งคืน เธอไม่คิดว่าเขาจะอยู่รอบ ๆ เรือนนั่นตลอดทั้งคืนด้วย

พรหมลิขิตของพวกเขาคงให้ได้แค่การรอคอยของเธอตลอดทั้งคืนอยู่ข้างบน ขณะที่เขาก็อยู่ข้างล่างคอยจุดดอกไม้ไฟให้

พวกเขาทั้งคู่ต่างเฝ้ารอกันและกัน พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ผิดหวัง

นํ้าตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงลงบนหมึกปากกาสีดำที่ขีดเขียนอยู่ในสมุดบันทึก

แยนนี่ปิดสมุดบันทึกลงในที่สุด เธอไม่อยากจะสะกิดความรู้สึกที่ซ่อนลึกอยู่ภายในใจออกมาอีก

แต่เธอไม่รู้เลยว่าหน้าสุดท้ายของสมุดถูกฉีกออกไป

และนั่นก็เป็นการบันทึกครั้งสุดท้ายของเขา

…

สองปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว แยนนี่ถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องใหม่ ‘สถานกำพร้าแห่งซีเรีย’ เสร็จสิ้น

ปลายปีเข้าสู่ช่วงกลางฤดูหนาว แยนนี่ได้รับบัตรเชิญ

ข้อความเขียนคำเชิญร่วมงานแต่งงานจากซามูเอล

ชายหนุ่มได้เข้าพิธีวิวาห์กับหญิงสาวจากราชวงศ์ เธอเป็นหญิงสาวที่งดงามทั้งยังมีเมตตา และเพราะมาจากราชวงศ์เธอจึงทั้งสง่างามและฉลาดหลักแหลม

แยนนี่คลายยิ้มอย่างโล่งใจ นี่เป็นข่าวดีแรกในฤดูหนาวนี้

ฮาจาร์กับเฮเธอร์กำลังปั้นตุ๊กตาหิมะกันอยู่ในสวนหลังบ้าน

แยนนี่กำลังดูบัตรเชิญอยู่ ทันใดนั้นเองเฮเธอร์ก็ปาบอลหิมะเข้าใส่แยนนี่อย่างจัง แยนนี่ไม่คิดว่าเฮเธอร์จะเป็นคนเริ่มสงครามหิมะในครั้งนี้ เธอถึงกับตกตะลึง

หญิงชราหัวเราะกระตุกอย่างน่าเอ็นดู

แยนนี่ไม่อยากเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว เธอทิ้งบัตรเชิญไว้ข้าง ๆ แล้วปั้นบอลหิมะปาใส่เฮเธอร์กับฮาจาร์

ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นและอิ่มเอมใจ

…

ซามูเอลนั่งหน้าคอมพิวเตอร์กำลังแชตคุยกับแยนนี่

[เธอได้บัตรเชิญรึยัง?] ซามูเอลถาม

[ได้แล้ว]

[อย่าลืมใส่ซองมาหนัก ๆ เลยนะ]

[อยู่แล้ว]

[เธอยังติดต่อกับเขาอยู่ไหม?]

ซามูเอลหมายถึงเชนน์อย่างไม่ต้องสงสัย

อีกด้าน แยนนี่เลิกตอบกลับ

ซามูเอลลงชื่อเข้าอีเมล เขาครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจทันควัน เขาขอสลัดคราบสุภาพบุรุษเทวดาออกไปก่อน เขาอยากจะลองเป็นตัวร้ายดูสักตั้ง

เขาส่งอีเมลกลับไปบ้านเกิดที่เขาจากมา ใช่แล้ว เขาส่งบัตรเชิญให้กับเชนน์