เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1177

แยนนี่สูดหายใจเข้าลึก เธอพยุงตัวเองกับหัวเตียงแล้วค่อย ๆ นั่งลงข้าง ๆ

เธอติดต่อหาเฮนรี่ “สวัสดีค่ะเฮนรี่ คุณได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับเชนน์บ้างรึยังคะ?”

เสียงของเฮนรี่ดูร้อนรน “คุณผู้หญิงครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ชายแดนสวิตเซอร์แลนด์ครับ ผมใช้เส้นสายให้คนออกตามหาคุณชายเชนน์ให้แล้ว แต่ยังไม่มีอะไรคืบหน้าจนถึงตอนนี้เลยครับ คุณชายเชนน์ขึ้นไปบนเทือกเขาแอลป์เมื่อสี่สิบแปดชั่วโมงที่แล้วก่อนหิมะจะถล่ม”

“คุณชายเชนน์กับคนอื่น ๆ คงจะกำลังปีนถึงจุดยอดสุดของยอดเขามงบล็อง ถ้าพวกเขาทำสำเร็จพวกเขาก็น่าจะกำลังลงจากเขาตอนที่เกิดหิมะถล่มลงมา”

แยนนี่สะอึกอยู่ครู่หนึ่ง เสียงของเธอแหบพร่า “ถ้ามีอะไรคืบหน้า บอกกับฉันทันทีเลยนะ”

“ได้ครับ คุณผู้หญิง ไม่ต้องเป็นห่วงครับ โชคเข้าข้างคุณชายเชนน์อยู่แล้ว พระเจ้าจะทรงอวยพรแก่เขา”

ใช่แล้ว โชคมักเข้าข้างเชนน์เสมอ เขาจะต้องไม่เป็นไร

พอพวกเขากำลังจะวางสาย แยนนี่ก็เอ่ยขึ้นมา “เฮนรี่”

เธอลังเลสักพัก ก่อนจะเน้นยํ้าอย่างหนักแน่น “ไม่ว่าเขาจะเป็นหรือตาย เราต้องหาเขาให้เจอนะ”

“ครับ คุณผู้หญิง”

แยนนี่วางสาย เธอบีบโทรศัพท์แน่นขณะนั่งข้างเตียงจ้องมองนาฬิกาปลุกเรือนเล็กบนโต๊ะทำงาน ตอนนี้ที่ลอนดอนเป็นเวลาตีสาม

หิมะข้างนอกหยุดตกแล้ว แต่เธอไม่รู้ว่ามันจะตกในระหว่างวันอีกไหม

ละอองหิมะที่ตกลงมาไม่ได้ใหญ่มาก ต่อให้หิมะจะตกระหว่างทางและเครื่องบินอาจตกหลุมอากาศบ้างก็ไม่น่าจะมีปัญหา

แยนนี่ทำใจให้สงบที่สุด เธอจัดเสื้อผ้าสองสามชุดลงกระเป๋าแล้วเปลี่ยนชุดที่กำลังใส่อยู่ เธอแบกกระเป๋าเป้ คว้ากุญแจรถแล้วออกจากบ้านทันที

เวลาเที่ยงคืน คุณป้ากับฮาจาร์กำลังหลับอยู่

เธอทิ้งข้อความแปะไว้บนตู้เย็น เพื่อไม่ให้พวกเขาเป็ห่วง

ก่อนขับรถคันสีขาวมุ่งหน้าสู่สนามบิน

ถนนในลอนดอนยามเที่ยงคืนช่างว่างเปล่าปลอดผู้คน หิมะสีขาวกองอยู่ทุกหนแห่ง

เธอขับรถไถหิมะสีขาวโพลนทิ้งรอยล้อไว้บนถนนลากยาว บรรยากาศเงียบสงัดเหมือนอยู่ในพื้นที่รกร้างแต่ก็เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิต

แยนนี่ขับรถไปเรื่อย ๆ ด้วยความเร็วคงที่

พอมาถึงสนามบิน เธอนั่งอยู่ในรถ สูดหายใจเข้าปอดลึกขณะที่กำลังดูเที่ยวบินในโทรศัพท์ พอยืนยันรอบบินและเวลาแล้ว เธอก็คว้ากระเป๋าและเดินเข้าไปข้างใน

ก่อนเครื่องจะออก เธอโทรหาเฮนรี่และถามตำแหน่งของเขาในปัจจุบันเพื่อจะได้นัดเจอกัน

ปลายสายของโทรศัพท์ เฮนรี่ถึงกับผงะ เขาไม่คิดว่าแยนนี่จะเดินทางมายังสวิตเซอร์แลนด์ด้วย

“ถ้าคุณชายเชนน์รู้ว่าคุณมาตามหาเขาแบบนี้ เขาคงจะดีใจน่าดู”

แยนนี่ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร เธอเอ่ยขึ้น “เขาต้องรอดก่อน ถึงจะดีใจได้”

เขาต้องรอดสิน่า

ถ้าเขาตาย คงจะดีกว่าถ้าเธอไม่รับรู้ ให้เธอยังคิดว่าเขามีชีวิตอยู่และสบายดีเสียจะดีกว่า พวกเขาจะได้ต่างคนใช้ชีวิตของตัวเองอย่างสงบสุข

คนที่เคยทำร้ายกัน ต่อให้จะกลับมารักกันอีกครั้ง แต่แยกกันต่างคนต่างอยู่คงเป็นตอนจบที่ดีที่สุด หลงลืมกันไปไม่ต้องคิดถึงกันคงจะเติมเต็มความอิ่มเอมและสงบสุขได้มากกว่า

ทว่า การที่คนรอบตัวเขามาบอกเธอว่าชีวิตเขากำลังอยู่ระหว่างความเป็นความตายแบบนี่ แล้วจะให้เธอแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ได้อย่างไร?

…

ด้านล่างของเทือกเขาแอลป์ สวิตเซอร์แลนด์ มีทีมเจ้าหน้าที่กู้ภัยตั้งแถวยาวเหยียดอยู่

ทั่วทุกสารทิศขาวโพลนไปหมด

แยนนี่กับเฮนรี่เจอกันเพื่อจะได้ติดตามข่าวสารและตามหาเชนน์ได้อย่างสะดวก พวกเขาตัดสินใจเข้าพักโรงแรมที่อยู่ตรงตีนเขา

ตอนนี้เข้าสู่ชั่วโมงที่ยี่สิบแล้วที่เชนน์หายตัวไป ถ้าพวกเขายังไม่สามารถเจอตัวชายหนุ่มภายใน 48 ชั่วโมง ความเป็นไปได้ที่เขาจะยังมีชีวิตอยู่นั้นจะตํ่ามาก

เนื่องจากความเครียดที่มีทำให้ท้องน้อยของแยนนี่บีบตัวเป็นระยะ เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงจนต้องทรุดลงนั่งกองกับพื้นหิมะเป็นเวลานาน