เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1178

โทรศัพท์ของเชนน์ยังไม่พัง มันแค่ดับจากอุณหภูมิที่ตํ่าลงก็เท่านั้น

แยนนี่ชาร์ตโทรศัพท์ ใช้เวลาไม่นานนัก โทรศัพท์ก็กลับมาเปิดใช้งานได้

รหัสเข้าโทรศัพท์ของเชนน์นั้นไม่เคยเปลี่ยน หลังจากใส่รหัสแล้วเปิดเครื่อง เสียงแจ้งเตือนก็เด้งขึ้นมาทันทีที่เชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ตได้

[ข้อความเสียงอัปโหลดเสร็จสมบูรณ์] ข้อความแจ้งเตือนปรากฎขึ้นมา

แยนนี่สงสัยเล็กน้อย เธอจึงเข้าไปเปิดดูข้อความเสียงในแอพบันทึก เธอสังเกตว่ามีไฟล์นิรนามซึ่งบันทึกเอาไว้เมื่อ20ชั่วโมงก่อนอยู่ข้างใน

‘ยี่สิบชั่วโมงที่แล้วงั้นเหรอ?’

หมายความว่า20ชั่วโมงก่อน เชนน์ยังมีชีวิตอยู่แล้วใช้โทรศัพท์เครื่องนี้บันทึกข้อความเสียงสินะ

แยนนี่ไม่อาจซ่อนความรู้สึกดีใจในนํ้าเสียงของเธอได้ เธอบอกกับเฮนรี่ “เชนน์ต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ ๆ เฮนรี่เร็วเข้า ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปออกตามหาเขาบนภูเขา คุณต้องเจอเขาภายให้สามชั่วโมงให้ได้นะ”

“ครับ คุณผู้หญิง”

พอเฮนรี่ออกไปแล้ว แยนนี่ก็กดฟังข้อความเสียง

นี่คงเป็นข้อความเสียงสุดท้ายที่เชนน์บันทึกไว้ก่อนจะหมดสติไป

เสียงลมดังขึ้นทันทีที่กดเล่น เสียงรบกวนดังตีกันเป็นระยะ ๆ

เสียงของเขาดังเล็ดลอดออกมาสู้กับเสียงกระหึ่มของพายุหิมะที่รุนแรงอย่างต่อเนื่อง

“แยนนี่…ฉันมันเป็นไอ้งั่ง…ชีวิตนี้อย่าได้อภัยให้ฉันอีกเลย…ไม่ต้องตามหาฉันนะ…แค่นั้นแหละ”

พอเสียงบันทึกเล่นจบ โทรศัพท์สีดำก็ร่วงหล่นจากมือของแยนนี่

ใบหน้าของเธอเจิ่งนองไปด้วยนํ้าตา

แยนนี่ทั้งร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกันอย่างเย้ยหยัน

เขาคิดว่าเธอจะไม่รู้ว่าตัวเองประสบเหตุอันตรายเลยทิ้งข้อความเสียงนี้ไว้ให้แบบนี้งั้นเหรอ? เด็กน้อยจริง ๆ

ทำไมเขาไม่บอกคนรอบ ๆ ตัวเขาไปเลยล่ะว่าให้เก็บข่าวที่เขาประสบเหตุเป็นความลับ เธอจะได้ไม่ต้องมารับรู้อะไรเกี่ยวกับเขาอีก?

ให้ตาย เขาพยายามสูญเปล่าจริง ๆ ที่มาบันทึกข้อความเสียงนี่ นับประสาอะไรกับคำขอของเขากันล่ะ

เชนน์เป็นไอ้งั่งตัวจริง!

เขาเป็นคนที่ร้องขอการอภัยจากเธอเองแท้ ๆ แต่กลับมาบอกให้เธอไม่ต้องอภัยเขาแล้วซะงั้น

เขาคิดจะสนแต่คำพูดตัวจริง ๆ เหรอ?

เขามีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาเอาเองแบบนี้?

แค่นั้นน่ะเหรอ? แค่นั้นน่ะนะ?

มาถึงขึ้นนี้แล้ว จะบอกว่าแค่นั้นได้ยังไง?

เธอรู้ไปแล้วว่าเขากำลังเจอกับอะไร

เธออดไม่ได้ไปแล้วที่จะเริ่ม…ให้อภัยเขา

แล้วมาบอก ‘แค่นั้นแหละ’ เนี่ยนะ?

ความโลภของเธอทวีเพิ่มขึ้น เธอไม่ได้ต้องการเพียง ‘แค่นั้นแหละ’ ของเขา

แยนนี่กอดโทรศัพท์ไว้ทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้นสะอึกสะอื้น นํ้าตาของเธอร่วงลงมาไม่มีทีท่าจะหยุดง่าย ๆ

เขาบันทึกข้อความเสียงเพียงเพื่อจะบอกเธอให้เกลียดเขาและใช้ชีวิตอย่างปกติสุขต่อไป

เขาเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้นว่าถ้าเธอรู้ว่าเขาตาย เธอจะเจ็บปวดเสียใจไปด้วย?

เชนน์คิดถูกแล้วล่ะ เขามันเป็นไอ้งั่งของแท้มาแต่กำเนิด

…

ชั่วโมงที่ 40

เฮนรี่วิ่งหอบออกมาจากเนินหิมะ เขาผลักประตูออกสูดลมหายใจเต็มปอดแล้วพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “คุณผู้หญิงครับ เราเจอคุณชายเชนน์แล้วครับ!”

ขอบตาของแยนนี่พร่าเบลอ นัยตาเหนื่อยล้าพลันเกิดแสงแห่งความหวังวูบไหว

ณ โรงพยาบาลชั้นนำแห่งหนึ่ง ในสวิตเซอร์แลนด์

เมื่อแยนนี่มาถึง เชนน์ยังอยู่ระหว่างการช่วยกู้ชีวิต

ถึงชีวิตเขาจะยังอยู่ในภาวะอันตราย แต่อย่างน้อยก็เจอตัวเขาแล้ว

แยนนี่สั่งเฮนรี่อย่างใจเย็น “เฮนรี่ แจ้งข่าวกับซาแมนธาที ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง ฉันคิดว่าเธอน่าจะอยากมาดูให้เห็นกับตาเองที่สวิตเซอร์แลนด์ นายท่านจินแก่ตัวมากแล้ว เขาอาจจะมาไม่ได้ ซาแมนธาเป็นคนในครอบครัวที่สนิทกับเขาที่สุด เพราะงั้นเธอควรจะมา”

“ได้ครับ ผมจะแจ้งเธอเดี๋ยวนี้”

แยนนี่มองหลอดไฟสีแดงที่เปิดอยู่ด้านนอกห้องผ่าตัด เธอเดินหาที่นั่งนิ่งสงบ

ถ้าเชนน์ยังรอดจากการถูกฝังใต้หิมะและรอคนให้มาช่วยได้ การกู้ชีวิตก็ไม่น่าเป็นกังวล ยังไงเขาก็ต้องรอดอยู่แล้ว

การการกู้ชีพผ่านไปสองชั่วโมง คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องผ่านตัด

เขาพูดกับแยนนี่เป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว “ตอนนี้คุณชายจินน์ปลอดภัยแล้วครับ แต่เพราะเขาถูกฝังอยู่ใต้หิมะเป็นเวลานาน เขาอาจได้รับความเสียหายทั้งจากอวัยวะภายในและอวัยวะภายนอก เราจึงจำเป็นต้องเฝ้าดูอาการของเขาระยะหนึ่งครับ”

แยนนี่พยักหน้าก่อนตอบกลับ “เข้าใจแล้วค่ะ แล้วเขาจะฟื้นเมื่อไหร่เหรอคะ?”

“อีกประมาณสิบชั่วโมงครับ”

…

เชนน์ถูกย้ายไปยังห้องวอร์ดผู้ป่วยทั่วไป

แยนนี่นั่งอยู่ข้าง ๆ เตียง มองดูสายนํ้าเกลือที่ห้อยระยาง

ตลอดทั้งคืน พวกเขาเข้ามาเปลี่ยนถุงยานํ้าเกลือให้กับเขาราว ๆ เจ็ดถึงแปดครั้งได้ มีทั้งกลูโคส วิตามินและยาอื่น ๆ ที่แยนนี่ไม่รู้

แยนนี่ที่นั่งเฝ้ามาอย่างยาวนาน เธออยากจะลุกขึ้นขยับเนื้อตัวเสียหน่อย ครึ่งล่างของเธอแทบจะตะคริวกิน

เธอไม่ได้นอนหลับเลยทั้งคืน

จนกระทั่งเช้าวันถัดมา ซาแมนธารีบตรงมาจากนอร์ท ซิตี้ พร้อมกับร็อดนีย์และแซนด์เดอร์

พวกเขาคงเป็นห่วงซาแมนธาว่าจะบินข้ามนํ้าข้ามทะเลมาคนเดียวทันทีที่รู้ข่าว พวกเขาจึงตามมาดูแลเธอด้วยถึงที่

หน้าทางเข้าวอร์ด สายตาของแยนนี่มองแซนด์เดอร์ด้วยความประหม่าเล็กน้อย

แซนเดอร์ไม่ค่อยชอบหน้าแยนนี่เท่าไหร่นัก เขามองว่าเธอเป็นผู้หญิงใจแคบที่ไม่เป็นห่วงเชนน์เลยสักนิด เธอรู้เรื่องนี้ดี

แต่แยนนี่ก็ยังพยักหน้าให้แซนด์เดอร์เล็กน้อยอย่างสงวนท่าที

แซนเดอร์ไม่ตอบอะไร เขาตามร็อดนีย์กับซาแมนธาเข้าไปในวอร์ดเพื่อดูอาการของเชนน์

ซาแมนธาร้องไห้แล้วกระโจนเข้าใส่ร่างของเชนน์ “พี่เชนน์ ทำไมพี่ยังไม่ตื่นอีก! พี่จะทิ้งฉันกับคุณปู่ไปไม่ได้นะ ถ้าพี่จากไปแล้วพวกเราจะทำยังไง?”

แยนนี่ผู้ยืนอยู่นอกวอร์ดได้ยินเสียงของซาแมนธาสะอึกสะอื้น เธออยากจะบอกซาแมนธาว่าพี่ชายของเธอยังไม่ตาย เขาแค่กำลังพักฟื้น

แต่แยนนี่ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกที่ยากจะควบคุมของซาแมนธาได้

ตลอดหลายปี ซาแมนธาเติบโตขึ้นมาโดยปราศจากพ่อและแม่ เชนน์จึงเปรียบเสมือนพ่อสำหรับเธอมากกว่าแค่พี่ชาย

ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ ทุกอย่างล้วนเป็นหน้าที่รับผิดชอบของเชนน์

“ฉันก็คิดงั้น เธอยังดูเด็กอยู่เลย แล้วมาคบกับคนแก่ขนาดนี้ได้ยังไง”

ซาแมนธาพูดไม่ออก

ร็อดนีย์พูดขึ้น “คุณพี่ชาย นายแก่กว่าฉันปีหนึ่งนะ เลิกล้อเลียนเราได้แล้ว”

ถึงเขาจะสูญเสียความทรงจำแต่ก็ยังปากเสียเหมือนเดิม

“นายเรียกใครพี่ชายกัน? ฉันคิดว่าพวกนายยังไม่แต่งกันซะอีก?”

ร็อดนีย์เงียบใส่

เป็นปกติของเชนน์ที่ไม่ยอมไว้หน้าใคร!

ในที่สุด เชนน์ก็เห็นร่างผอมบางอยู่ตรงประตู เขาย่นคิ้วก่อนพูดขึ้น “หลบไปซิ อย่ามาบังทิวทัศน์ฉัน”

คน ๆ นั้นขยับหลบให้

สายตาของเชนน์จับจ้องไปที่หญิงสาวใบหน้างดงามข้างประตู

“แล้วเธอเป็นใคร?”

นํ้าเสียงชวนหาเรื่องเหมือนครั้งก่อนตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก

แยนนี่นิ่งสักพัก เธอกำลังจะเอ่ยปากพูดแต่ซาแมนธาเร็วกว่าเธอไปก้าวหนึ่ง “พี่เชนน์ เธอคือภรรยาของพี่ไง!”

เชนน์มองเธออย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “นี่ฉันแต่งงานแล้วเหรอ?”

“ใช่ ใช่! พี่เชนน์ แฟนพี่สวยใช่ไหมล่ะ?”

เชนน์ดูยากที่จำทำใจยอมรับความจริงที่ว่าเขาแต่งงานแล้ว แต่พอได้เห็นแยนนี่ เขายกยิ้มเหมือนพวกกุ๊ยก็ไม่ปาน “เธอก็สวยหรอกนะ ไม่น่า ฉันถึงขุดหลุมฝังตัวเองโดยการแต่งงานได้”

แยนนี่ไม่รู้จะพูดอะไร เธอยังไม่ชินกับการพูดแบบนักเลงหัวไม้ของเชนน์เท่าไหร่นัก

มันก็สองปีมาแล้วที่เขาพูดกับเธออย่างกักขฬะแบบนี้

เชนน์ออกคำสั่งกับซาแมนธา “ช่วยฉันลุกหน่อย”

ซาแมนธาหมุนเตียงของเชนน์ยกสูงขึ้นเพื่อช่วยให้เขาลุกนั่งอย่างเชื่อฟัง

เชนน์โบกมือให้แยนนี่ที่ยืนตรงประตู เขาพูดอย่างออกคำสั่งเหมือนเป็นเจ้านาย “เธอเป็นเมียฉันเหรอ? มานี่สิ ยืนอยู่ตรงนั้นทำไม? ตอนนี้ฉันเจ็บมากนะ ยังไม่เข้ามาคุยกับฉันอีกเหรอ?”

แซนด์เดอร์เลิกคิ้วมองแยนนี่ เขาพูดเสริมอย่างร้ายกาจ “เฮ้ย น้องสาว ยังไม่มาอีก ลูกพี่เชนน์เขาเรียกเธอแล้วนะ”

เชนน์ไม่ค่อยพอใจ เขาจ้องแซนด์เดอร์ “นายเรียกใครน้องสาว? เธอดูเด็กกว่าไอ้หมาแก่อย่างนายตั้งเยอะ!”

แซนด์เดอร์ตอบ “ใช่ใช่ใช่ นายมันก็เป็นไอ้หมาแก่ที่ชอบคนอายุน้อยกว่าเยอะ ๆ เหมือนกัน”

แยนนี่หายใจเข้าแล้วเดินเข้าไป พอถึงข้างเตียงไม่ทันไรเชนน์ก็ดึงมือของเธอเข้ามา

มือของเธอเย็นเฉียบ

เชนน์ขมวดคิ้วแล้วมองเธอด้วยหางตา “ทำไมมือของเธอถึงเย็นนัก? เดี๋ยวฉันถูให้เธอแล้วกัน”

เขาทำตัวตีสนิทราวกับว่าไม่มีคนอื่นยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้นด้วย

แยนนี่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “เชนน์…”

เชนน์กุมมือเธอแน่นขึ้น เขาตะโกนใส่คนอื่นในห้อง “ทำไมพวกนายยังอยู่เป็นก้างขวางคออีกฮะ?”

แยนนี่หมดคำจะพูด

คนอื่น ๆ ก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน “งั้นเราไปล่ะ หาพี่พักกันพวกเรา”