เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 144

เวอเรียน เธอกำลังเดินออกมาจากคฤหาสน์พร้อมกับอาหาร แต่สุนัขจรจัดตัวน้อยที่กำลังกินอาหารอยู่ข้างหน้าหายไปไหน

แปลกจัง มันรู้สึกอิ่ม แล้วจึงจากไปหรือเปล่า?

เธอมองไปรอบ ๆ และเห็นรถสีดำที่จอดอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

เธอหวังว่ามันจะไม่ถูกอุ้มไปโดยพ่อค้าสุนัขผิดกฎหมาย สุนัขพันธุ์นี้ไม่ใช่พันธุ์ที่หายาก มันจึงไม่ค่อยคุ้มค่ามากนักหาพ่อค้าจะจับมันไป

เวอเรียน เทอาหารลงในภาชนะเล็กชามนั้นน้อย ๆ เผื่อสุนัขจรจัดจะกลับมาหาอาหารกิน

…

ในรถ มายบัค สีดำ คุช เบิกตากว้างและมองไปที่ ฮีลตัน ผ่านกระจกมองหลัง

เจ้าตูบน้อยตัวสกปรกกำลังนอนอยู่บนกางเกงของ ฮีลตัน ทำให้ กางเกงของเขานั้นสกปรกไปด้วย ถึงแม้ว่า ฮีลตัน จะไม่ชอบมันสักเท่าไหร่ เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย และก็ไม่ได้ทิ้งมันออกไป

“บอสครับ คุณเริ่มชอบลูกหมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เมื่อก่อนหน้านี้คน เจลลี่ บีน ได้ขอเขาเลี้ยงลูกสุนัข ฮีลตัน เป็นคนแรกที่คัดค้านความคิดนั้น เพราะเขากลัวว่าลูกสุนัขจะกัด เจลลี่ บีน เหตุผลที่สอง ฮีลตัน เองก็มีอาการ OCD ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทนต่อการ เห็นสุนัขวิ่งไปมาในบ้านได้

ฮีลตัน มองไปที่ลูกสุนัขและอุ้มมันขึ้นมากอดเล็กน้อย เขาฮัมเพลงเบา ๆ และปฏิเสธอย่างเรียบ ๆว่า “ฉันแค่อยากจะเอามันกลับบ้านไปเลี้ยงเพื่อเป็นเพื่อนของหนูน้อยเจลลี่ บีน”

คุช ไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด เห็นได้ชัดว่าบอสขอให้เขานำลูกสุนัขไปด้วยเพราะจุดตะลุงอะไร

หวังว่า…เจ้านายจะไม่อิจฉาหมา? แล้วทำไมเขาถึงต้องขโมยสุนัขตัวนั้น?

ฮีลตัน ถามว่า “คุณช่วยตรวจดูหน่อยว่ามันเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย?”

“ผมคิดว่าน่าจะเป็นตัวผู้ผมยังไม่ได้มอง”

ฮีตัน ขมวดคิ้วเล็กน้อยและดวงตาของเขาก็ดูหมองลง

ตัวผู้เหรอ? เธอได้สัมผัสมันแบบเร่าร้อนหรือเปล่า?

เธอห่วงใยและอดทนกับสุนัขจรจัดตัวนั้นมาก แต่กลับโกรธเขาเอาเพียงแค่พูดกันไม่กี่คำในขณะที่คุยกับเขา ฮีลตัน รู้สึกไม่พอใจมากขึ้นและย้ายลูกสุนัขออกไปจากตักของเขา

ลูกสุนัขกลัวและสะอื้นพร้อมกับดวงตาสีเข้มกลมโตที่เปิดกว้าง สุนัขตัวนั้นมองไปที่ ฮีลตัน ที่ดูจริงจังมากเหมือนกับว่ามันกำลังพยายามจะทำให้เขาชอบมัน

คุช ไม่สามารถควบคุมเสียงหัวเราะของเขาได้ “บอสครับเจ้าหมาน้อยดูเหมือนจะชอบคุณมาก เราเพิ่งนำมันเข้ามาในรถ แต่มันไม่เห่าหรือส่งเสียงดังเลย มันเป็นสุนัขที่ดีมาก ๆ”

ฮีตันฮัมเพลงขึ้นอีกครั้งอย่างเย็นชา “หืม มันจะดีไหม” เขามองไปที่สุนัขที่น่าสงสารและยื่นมือออกไปเพื่อเล่นกับมัน แต่จู่ๆลูกหมาก็อ้าปากเห่า!

คุช สะดุ้งเฮือก “บอสครับผมหวังว่ามันจะไม่กัดคุณนะครับ?”

ไอ้หมาตัวนี้ เพิ่งได้รับการยกย่องเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว แต่แล้วมันก็ทำให้ฉันเสียหน้า! นี่เป็นแผนการของเขาเหรอ?

ดวงตาสีเข้มของ ฮีลตัน จ้องมองไปที่ลูกสุนัขที่ตัวสกปรก ถ้าหากเมื่อกี้เขาไม่รีบดึงนิ้วมือของเขาหลบออกมา นิ้วมือของเขาคงจะโดนกัดและอาจจะมีเลือดไหลออกมาแล้วก็ได้ นี่หรอคือหมาที่ดี? เขาคิดว่ามันมีพฤติกรรมเหมือนกับ เวอเรียน ที่ดูดีจากภายนอก แต่ที่จริงแล้วมันมีความดุร้ายมาก!

“ไปหาสัตว์แพทย์และฉีดวัคซีนให้กับมันกันเถอะ” เพราะถ้ามันเผลอไปกัด เจลลี่ บีน ไม่แน่ ฮีลตัน อาจจะฆ่ามันเลยก็ได้

คุช พยักหน้าและยิ้ม “ได้เลยเราเอามันมาอาบน้ำฆ่าเชื้อกันก่อนดีกว่า เจลลี่ บีน คงจะมีความสุขมากเมื่อคุณนำสุนัขตัวนี้ไปให้เธอ”

…

ฮีลตัน กลับมาที่ บ้านครอบครัวฟัดด์ ในขณะที่ เจลลี่ บีน กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่กับ เซย์น ในห้องนั่งเล่น

เมื่อเธอเห็น ฮีลตัน เธอก็กระโดดลงจากโซฟาแล้วตะโกนบอกว่า “คุณพ่อ!” จากนั้นเธอก็เห็นลูกสุนัขตัวน้อยกระดิกหางอยู่ข้างหลังของ ฮีลตัน

“ด๊อกกี้!”

เจลลี่ บีน ตัวน้อยนั่งยอง ๆ เพื่ออุ้มลูกสุนัข ฮีลตัน เขาได้เตือนเธอว่า “ระวังหน่อยนะอย่าให้โดนมันกัด”

“คุณพ่อคะ หนูคิดว่ามันน่ารักมากมันคงไม่กัดหนูหรอกค่ะ!”

ลูกสุนัขนอนอยู่ในอ้อมแขนของ เจลลี่ บีนอย่างเงียบ ๆ มันแทบจะเหมือนสุนัขคนละตัว ถ้าเทียบกับเมื่อกี้ที่มันพยายามจะกัด ฮีลตัน

แปลกจริง ๆ

มือเล็ก ๆ ของ เจลลี่ บีน ลูบไล้ลูกสุนัข “คุณพ่อคะมันเป็นสุนัขที่ดีใช่ไหมคะ? คุณพ่อจะตั้งชื่อมันว่าอะไร”