เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 154

ฮีลตันไม่ได้ตอบ เขาอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนใหญ่แล้วกดเธอลง แล้วกระซิบกับเธอว่า "ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวอยู่ด้วยกันเลย ถ้าคืนนี้ผมไม่ได้ทําอะไรเลย ผมน้องเสียใจแน่ ๆ"

"พวกผู้ชายคิดเรื่องนี้กันทั้งวันจริง ๆ หรือเปล่า?"

เวอเรียนเขินจนหน้าแดง ใบหน้าเล็กแดงจนเหมือนมีเลือดไหลวนเต็มหน้า แต่มือของเธอก็ยังจับคอเสื้อของเขาอยู่ ราวกับไม่ได้ตั้งใจ เธอจับคอเสื้อของเขาอย่างเบามือ ฮีลตันคว้ามือเล็ก ๆ ของเธอไว้ แล้วกระซิบสั่งว่า "ช่วยปลดมันให้หน่อย"

…

เวอเรียนนอนอยู่อ้อมกอดของเขาอย่างเกียจคร้าน เธอใช้นิ้วสัมผัสบนหน้าอกของเขาอย่างผ่อนคลาย “ฉันหิวจัง”

ฮีลตันขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วคว้ามือที่เคลื่อนไหวของเธอไว้ เขาถามว่า "เมื่อค่ำนี้คุณกินอะไรมา?"

เวอเรียนใช้สายตามองเขาอย่างน่าสงสาร "บะหมี่กึ่งสําเร็จรูป 1 ชาม"

เมื่อเขาได้ยินเกี่ยวบะหมี่กึ่งสําเร็จรูป ใบหน้าของเขาก็บึ้งตึงเล็กน้อย "ทําไมคุณถึงยังกินบะหมี่กึ่งสําเร็จรูปอยู่อีก?"

"เจลลี่ บีน ก็ไม่อยู่ คุณก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันเห็นในตู้เย็นไม่มีอะไร

ฉันเลยไปซื้อบะหมี่กึ่งสําเร็จรูปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ด้านนอก

มันอร่อยและสะดวกมาก"

บะหมี่กึ่งสําเร็จรูปมีข้อเสียอย่างหนึ่ง กินข้าวเสร็จก็หิวง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอต้อง "ออกกําลังกายอย่างหนัก"

ฮีลตันก้มหัวลงไปจูบเธอ แล้วเขาก็ลุกขึ้นมา เวอเรียนดึงเขาไว้ "คุณจะไปไหนคะ?"

"คุณไม่หิวเหรอ?"

"แต่ที่บ้านไม่มีของให้ทำอาหารแล้ว"

"ซุปเปอร์มาร์เก็ตสดชั้นล่างเปิด 24 ชั่วโมงต่อวัน ผมจะไปซื้อของกินกลับมา"

ภายในใจของเวอเรียนรู้สึกอบอุ่นขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นทันทีหลังจากนั้นคือความรู้สึกผิด และความวิตกกังวล "ช่างมันเถอะ ก่อนเข้านอนฉันจะไม่กินแล้ว ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว พอคุณไปซื้อ คุณยังต้องลำบากที่จะทำอาหารอีก มันยุ่งยากเกินไป”

ฮีลตันยังคงเงียบ แต่ได้ลงจากเตียงไปแต่งตัวแล้ว เขาออกจากห้องนอนใหญ่แล้วพูดสั้น ๆ ว่า "รออยู่ที่นี่ก็พอ"

เวอเรียนมองดูสร้อยข้อมือที่อยู่ตู้แล้ว

เธอคิดถูกแล้วใช่ไหม ที่ทำแบบนี้?

...

เมื่อเวอเรียนได้ยินเสียงทําอาหารในห้องครัวชั้นล่าง เธอสวมเสื้อเชิ้ตของฮีลตันโดยไม่ได้ตั้งใจ เพื่อที่จะลงข้างล่าง

แสงสีส้มอุ่น ๆ ในห้องครัวทําให้รูปร่างของชายคนนั้นดูสูงใหญ่ และแข็งแรง

ฮีลตันที่เคยดูเย็นชาตลอดเวลา ตอนนี้กลับดูอบอุ่นขึ้นมามากกว่าแต่ก่อน

กลางคืนในฤดูใบไม้ร่วงด้านนอกอากาศเย็นยะเยือกเหมือนน้ําแข็ง แต่ภายในบ้านอุ่นมาก เวอเรียนเดินเข้าไปโอบเอวอันแข็งแรงของเขาจากด้านหลัง เธอเอาหน้าเล็ก ๆ ไปซุกไว้ที่หลังของเขา "ทําอะไรอยู่คะ หอมจัง!"

"ผมทำก๋วยเตี๋ยวมะเขือเทศใส่ไข่"

เวอเรียนเอียงหัวมองเขาจากด้านหลัง "ฮีลตัน เคยมีคนบอกว่าคุณตอนทำอาหารหล่อกว่าตอนทํางานหรือเปล่า?"

ฮีลตันขมวดคิ้ว ไม่เห็นด้วยอย่างมาก

เมื่อน้ําในหม้อต้ม ฮีลตันก็ใส่เส้นก๋วยเตี๋ยวโซบะลงไป หลังจากนั้นก็ใช้ฝาหม้อปิดหม้อเอาไว้ เขาดึงผู้หญิงตัวเล็ก ที่อยู่จากด้านหลังมาด้านหน้าและกอดเธอไว้

เขาก้มลงไปหอมที่ผมของเธอ

ในขณะที่เขทกำลังจูบกัน สถานการณ์เริ่มเลยเถิด

ก๋วยเตี๋ยวในหม้อเดือดและกําลังจะล้นออกมา เวอเรียนร้อนรนรีบเตือนเขาทันที "ก๋วยเตี๋ยวใกล้จะสุกแล้ว"

ในที่สุดฮีลตันก็ปล่อยเธอ

โชคดีที่ก๋วยเตี๋ยวไม่สุกจนเละ รสชาตินั้นกำลังดี

เวอเรียนค่อย ๆ กินก๋วยเตี๋ยวทีละนิดทีละน้อย เธอกินด้วยความดีใจ เพราะมันอร่อยมาก ฮีลตันยกมือขึ้นลูบผมของเธอ "อร่อยไหม?"