เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 156

หลังจากที่พวกเขาไปรับ เจบลี่ บีน มาแล้ว เวอเรียน และ เจลลี่ บีน ก็กลับไปบ้านพักที่ แชลโลว์ เบย์

เวอเรียนได้ทำอาหารเย็นที่เรียบง่ายแต่รสชาติอร่อย หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว เธอก็พา เจลลี่ บีน นั่งดูการ์ตูนอยู่ที่โซฟา

ภายในใจของเธอ เต็มไปด้วยความคิดมากมายและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในการ์ตูน ทันใดนั้น เจลลี่ บีน ก็หันใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาของเธอแล้วถามเวอเรียนว่า "มอนตี้เมื่อไหร่คุณกับพ่อ จะมีน้องสาวหรือน้องชายตัวน้อยให้หนูซะทีล่ะคะ?”

เวอเรียนตะลึงและมองเด็กน้อยด้วยความประหลาดใจ "หืม? ทําไมอยู่ดี ๆ หนูถึงถามคำถามนี้ล่ะคะ?”

"เด็กในชั้นเรียนของฉันทุกคนมีพี่น้องด้วยกันทั้งนั้น เจลลี่ บีน ก็อยากมีเหมือนกัน”

เวอเรียนยกมือของเธอ ลูบสัมผัสบนหัวของ เจลลี่ บีน และลูบใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอด้วยความเอ็นดู

ด้วยตัวเธอเอง "มันไม่ดีเหรอที่ฉันกับพ่อของหนูจะได้เอาใจหนูแค่เพียงคนเดียว”

เมื่อสามปีก่อน เธอกับฮีลตันได้ให้กำเนิด เจลลี่ บีน เธอไม่คิดว่าฆาตกรที่บังคับให้พ่อของเธอต้องตาย นั้นจะบังเอิญเป็นพ่อของลูกเธอ

หลังจากเธออยู่ร่วมกันกับฮีลตันแล้ว เธอกินยาทุกครั้งเวลามีความสัมพันธ์กัน เพื่อป้องกันความผิดพลาดที่ตะเกิดขึ้น

ถ้าเธอมีลูกอีกคนกับฮีตัน มันยิ่งลําบากเข้าไปอีก

"ดีกว่าแน่นอน แต่เจลลี่ บีน อาจจะเหงานิดหน่อย ถ้าหากเธอมีอยากได้น้องสาวหรือน้องชายมาเล่นกับหนูด้วย หนูก็จะสามารถปกป้องพวกเขาได้ด้วย”

เวอเรียนจ้องมองหนูน้อย ภายในใจของเธอรู้สึกกระอักกระอ่วน

ในแผนแก้แค้นของเธอ เจลลี่ บีน ไม่มีส่วนร่วมด้วย เธอจะไม่ยอมใช้ เจลลี่ บีน มาเป็นเครื่องมือเด็ดขาด

"มอนตี้ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ถ้าไม่อยากมีน้องชายหรือน้องสาวกับคุณพ่อ ก็ไม่เป็นไรนะคะ ได้โปรดอย่าร้องไห้เลย"

น้ำเสียงเด็ก ๆ ของเธอ และเด็กหญิงก็กล่อมเธอเหมือนมนุษย์ตัวเล็ก ๆ เธอชูมือขาวและสวย ช่วยเวอเรียนซับน้ำตาให้แห้งสนิท

เวอเรียนกอดเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

...

ตกดึกความมืดเข้าครอบคลุมวิลล่า แชลโลว์ เบย์ ไว้ทั้งหมด

หลังจากฮีลตันกลับมาจากการเข้าสังสรร เขาได้เปลี่ยนรองเท้าแตะที่ประตูก่อนเข้าบ้าน เขาเห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟานั้นหลับไปแล้ว

เธอนอนขดตัวบนอยู่โซฟา ทำให้ร่างกายที่เพรียวบางของเธอดูเล็กลงไปอีก

เขาเดินเข้าไปหาเธอด้วยขาที่เรียวยาว เขาถอดแจ็คเก็ตของเขาออกเพื่อคลุมร่างกายของเธอเอาไว้ ดูเหมือนว่าเธอกำลังหลับสบายและยังคงครึ่งหลับครึ่งตื่น เขาทำมันเบามากแต่นั่นก็ยังทำให้เธอตื่นขึ้นมา

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเหม่อลอยของเธอ เธอนอนหลับไม่พอดังนั้นเธอจึงซุกตัวเองดันเข้าไปในอ้อมแขนของเขา แล้วกอดคอของเขาพึมพำว่า “คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

"ผมเพิ่งกลับมา ผมอยากจะกอดคุณข้างบน ผมปลุกคุณหรือเปล่า?"

"ฉันกําลังรอคุณอยู่ และไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน… อ้อ ใช่ เจลลี่ บีน เธอหลับอยู่ในห้องของเธอเอง ฉันทำข้าวผัดถั่ว ให้เธอกินในมื้อเย็น เธอกินไปได้เยอะเลย”

ฮีลตันรู้สึกว่าพื้นที่ว่างเปล่าในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยสิ่งที่อบอุ่นและมีแต่สิ่งที่สําคัญ

เวอเรียนถามว่า "ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?"

"สามทุ่มครึ่ง"

เวอเรียนลูบแขนของเขา แล้วใช้มือโอบเอวของเขาเอาไว้ “งานปาร์ตี้เลิกไว้ขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

เขากอดผู้หญิงตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนแน่น ในขณะที่ก้มศีรษะลงเพื่อจูบเส้นผมที่ส่งกลิ่นของแชมพู แล้วพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า งานเลี้ยงมันน่าเบื่อไปหน่อย พอคนอื่น ๆ ไม่ได้สนใจ ผมก็ขอแยกตัวออกมา”

เวอเรียนหัวเราะเบา ๆ ในอ้อมแขนของเรา ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองดูอย่างไม่น่าเชื่อ “ปรากฏว่าคุณก็เลยหนีงานมาเลย นี่มันดูไม่เหมือนคุณเลยนะคะ”

เธอคิดว่า ชนชั้นนําในวงการธุรกิจอย่าง ฮีลตัน ฟัดด์ น่าจะคุ้นชินกับปาร์ตี้สังสรรค์แบบนี้แล้ว เธอไม่คิดว่าเขารู้สึกเบื่อกับปาร์ตี้สังสรรค์แบบนี้

กลุ่มนักธุรกิจที่พูดถึงรูปแบบและโครงสร้างทางเศรษฐกิจทั้งในและต่างประเทศ มีสาวสวยหลายคนอยู่เคียงข้างและมีความสุขกับการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ยังเข้าสังคมระหว่างเล่นอยู่ เขาเคยชินกับงานเลี้ยงสังสรรค์แบบนี้มานานแล้ว อย่างไรก็ตาม เขาเอาแต่คิดถึงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา การจ้องมองดูผู้หญิงคนอื่นก็ไม่ได้สนุกอะไร

ฮีลตันโน้มตัวขึ้นมาอุ้มเธอแล้วเดินขึ้นไปข้างบนพร้อมกับสั่งเธอว่า "คราวหน้าถ้าคุณอยากจะรอผม ให้เปิดไฟไว้ข้างล่าง" ไม่ต้องนอนบนโซฟาอีก เดี๋ยวจะไม่สบาย”

เวอเรียนกอดคอเขาและจ้องมองเขาอย่างใจจดใจจ่อ นัยน์ตาของเธอเฝ้ามองและรอเขากลับบ้าน ไม่บ่อยนักที่จะเป็นแบบนี้

ฮีลตันคิดว่าเธอไม่ได้ยินเสียงของเขา เขาก้มลงมองเธอพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย "ได้ยินไหม?"

เธอซุกหน้าเข้าไปใกล้คอของเขา แล้วตอบอย่างหนักหน่วงว่า "ใช่" เสียงของเธอนั้นขึ้นจมูก ในขณะที่เธอตอบอย่าเชื่อฟัง “ได้ยินแล้วค่ะ”

ฮีลตันได้ยินเสียงขึ้นจมูกของเธอ ก็อุ้มเธอขึ้นไปบนเตียงใหญ่ในห้องนอน เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเธอ “คุณเป็นหวัดได้ยังไง?”

เวอเรียนวางมือลง “เป็นเพราะแอร์ที่ออฟฟิศวันนี้ ฉันสบายดี ให้ฉันได้พักผ่อนเต็มที่สักคืนหนึ่งก็พอ”

ฮีลตะนเห็นเธอเชื่อฟัง เขาก็ก้มศีษะลงและอดไม่ได้ที่จะจูบเธอ เวอเรียนรีบยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปากบางของเขาเอาไว้

เธอขยับจมูกไปมาเพราะไข้หวัด และดมกลิ่นร่างกายเหมือนลูกสุนัข แล้วพูดอย่างรังเกียจว่า "คุณไปอาบน้ํสก่อนเถอะ" ร่างกายของคุณมีแต่กลิ่นบุหรี่และน้ําหอมของผู้หญิง"

ฮีลตันดึงมือสวย ๆ ของเธอออกมา และอุ้มเธอขึ้นในระดับ เวอเรียนแปลกใจและกระซิบเบา ๆ ว่า "คุณมาอุ้มฉันทําไม?"

"ไปอาบน้ําด้วยกัน"

เป็นไข้หวัดที่วิเศษมาก เวอเรียน มอนท์ ฮีลตันแค่กอดและหอมแก้มเธอเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับเธอเลย