เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 158

"พวกเขา? ยังมีคนอื่นอีกนอกจากคุณลูคัสอีกเหรอ" เวเรียนถือโอกาสเปลี่ยนเรื่อง และใช้มือของเธอโอบรอบคอของเขา

ฮีลตันโอบเอวเรียวของเธอ “แซนเดอร์กับจินน์เป็นคนตั้งมันขึ้นมา”

เวอเรียนหน้าแดง เธอกำหมัดเอ่ไว้แน่นและทุบลงที่ไหล่ของเขา เธอพูดด้วยท่าทีที่ไม่พอใจอย่างล้อเล่น “ทำไมพวกเขาถึงเรียกฉันว่า สิงโตน้อย? คุณมักจะบอกกับพวกเขาว่าฉันขี้โมโหใช่ไหมคะ?”

พวกสิงโตไม่ใช่เป็นพวกที่ระเบิดได้ง่าย ๆ เมื่อเวลาที่พวกมันโกรธหรอกเหรอ?

เขายกมือใหญ่ที่พันปมตามเส้นผมของเธอ เขากระซิบว่า "ผมว่าลูกสิงโตมันน่ารักน่ะ เลยให้พวกเขาเรียกคุณแบบนั้น"

น่ารัก?

เวอเรียนเหมือนได้ค้นพบกับโลกใบใหม่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคําว่า "น่ารัก" ออกมาจากปากของฮีลตัน ใบหูของเธอกลายเป็นสีแดง "แล้วคุณตั้งชื่อลูกสุนัขว่า สิงโตน้อย คุณมีเจตนาอื่นหรือไม่?”

เขาฮัมเพลง “ตอนที่เราอุ้มมันกลับมา มันเกือบจะกัดผมหลังจากแกล้งมัน 2-3 ครั้ง ถ้าไม่ใช่สิงโตน้อย แล้วมันคืออะไร?"

เวอเรียนหัวเราะเบา ๆ “ลูกสุนัขตัวนี้มีความกล้าหาญจริง ๆ มันไม่ได้กลัวคุณจะฆ่ามันเลย!”

“มันไม่รู้สึกละอาย เพราะมันคิดว่าผมจะไม่ทำอะไรกับมันหรอกเหรอ”

ฮีลตันจ้องเธอด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว ตอนที่เขาพูดอย่างนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเวอเรียนกลับแข็งทื่อขึ้นมาทันที ภายในใจของเธอรู้สึกแน่นจนพูดไม่ออก

สิ่งที่เขาพูดนั้นหมายถึงลูกหมา แต่ทําไมเธอถึงรู้สึกว่าเขาหมายถึงเธอ

ฮีลตันหมายถึงอะไร? เขากำลังสงสัยเธอเหรอ?

สิ่งที่เขาพูดนั้นฟังดูไม่ชัดเจน เวอเรียนจึงแกล้งทำเหมือนเป็นคนโง่ เธออ้าปากและกดมันเบา ๆ ที่นิ้วของเขาก่อนที่จะกัดมัน เธอทิ้งรอยประทับไว้แถวหนึ่งโดยจงใจหัวเราะขณะที่เธอพูดว่า "คุณบอกว่ามันคือสิงโตตัวน้อยความกล้าหาญของมันนั้นใหญ่มาก!"

ฮีลตันก้มลงรอยที่เรียงเป็นแถวบนนิ้วมือของเขา เวอเรียนคิดว่าเขากำลังจะโกรธ เธอเอียงศีรษะเพื่อมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ไม่ทันคาดคิด เธอถูกเขาโอบกอดไว้

ฮีลตันจูบปากเธออย่างแรง

เวอเรียนหน้าแดง หัวใจของเธอนั้นเต้นเร็ว ไม่มีที่ไหนเลยที่จะวางมืออันสวยงามของเธอ ฮีลตันจับมือเธอวางไว้ที่คอของเขา เขาจูบเธอจรกระทั่งริมฝีปากของเธอบวมแดง ฮีลตันถึงได้ปบ่อยเธอไป

"ทําไมจู่ ๆ จูบฉันล่ะ?"

ริมฝีปากบางของเขายังคงกดลงบนริมฝีปากของเธอเบา ๆ ดวงตาดำคู่นั้นของเขา ยังคงจ้องมองริมฝีปากของเธออย่างโหยหา “สิงโตน้อยกัดผม แล้วผมจะกัดบ้างไม่ได้เหรอ?”

เวอเรียนหน้าแดงก่ำ!

เขาพูดอย่างสงบ เหมือนที่เขาพูดไม่ใช่คํารัก แล้วทําไมหัวใจของเธอจึงพองโตแล้วละลายเหมือนกับช็อกโกแลต?

...

ฮีลตันเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะเลิกงาน เวอเรียนจึงนั่งรอเขาที่โซฟาข้าง ๆ เล่นโทรศัพท์เพื่อรอฮีลตันเลิกงาน เพื่อที่ทั้งสองจะได้ออกจากที้ทำงานพร้อมกัน

โทรศัพท์เธอดังขึ้น มันเป็นสายโทรเข้าจากยานิ เธอรีบตัดสายทิ้งทันที

ยานิต้องโทรมาเร่งเร้าเพื่อให้เธอขโมยชิป

เธอรู้สึกไม่สบายใจเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

เธอเงยหน้าขึ้นมองฮีลตัน อารมณ์ที่อยู่ภายในใจของเธอเริ่มรู้สึกซับซ้อนมากขึ้น

ถ้าวันหนึ่งฮีลตันรู้ว่าเธอโกหกเขา เขาจะเกลียดเธอไหม?

แล้วถ้าเขาเกลียดเธอล่ะ? เธอจะเกลียดเขาที่บังคับให้พ่อของเธอตายไปไหม?

เธอได้แต่คิดคำนวณความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาได้เท่านั้น แต่เธอไม่สามารถให้หัวใจกับเขาได้จริง ๆ

…

หลังฮีลตันเลิกงาน เวอเรียนไปที่โรงเรียนอนุบาลกับเขาเพื่อที่จะรับ เจลลี่ บีน ก่อนกลับบ้านพักที่ แชลโลว์ เบย์

คนรับสิงโตน้อยมาจากคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ ทันทีที่ เจลลี่ บีน เข้ามาภายในบ้าน เมื่อเธอได้เห็นเจ้าสิงโตน้อยนั้นกำลังกระโดดตะเกียกตะดายอยู่บนโซฟา ไม่ต้องอธิบายเลยว่าเธอนั้นดีใจมากแค่ไหน เธอไปวิ่งเล่นกับสิงโตน้อยอยู่บนโซฟา

"พ่อคะ สิงโตน้อยดูผอมลงนะ! เอาเจ้าสิงโตน้อยไว้ที่นี่เถอะนะคะ ให้มันอยู่กับเราที่นี่! หนูจะดูแลสิงโตน้อยให้ดีที่สุด!"

ฮีลตันไม่ได้คัดค้าน เขาตอบอย่างนุ่มนวล

เวอเรียน มอนท์ กำลังเดินไป “เจลลี่ บีน ชอบลูกหมามากไหมคะ?”

เจลลี่ บีน มุ่ยปากแล้วพูดว่า "มอนตี้กับพ่อ จะไม่มีน้องให้หนู หนูก็คงทำได้แต่เล่นกับสิงโตน้อยเท่านั้น!”