เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 173

เมื่อ เวอเรียน ไปทำงานที่ บริษัทยาส ในเช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็มุ่งตรงไปที่ ห้องทำงานของ ยานิ

วาเนล รู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นตั้งแต่ เวอเรียน ออกจากบริษัททันทีที่เธอเข้ามาบริษัทในตอนเช้า เธอกำลังมุ่งหน้าไปที่ไหนกันแน่?

วาเนล จึงแอบตามหาเธอ เมื่อเธอซ่อนตัวอยู่ด้านหลังในอีกมุมหนึ่งเธอสังเกตเห็นว่า เวอเรียน กดปุ่มขึ้นบนแผ่นลิฟต์ก่อนจะเดินขึ้นไป

จุดประสงค์ของหล่อนที่เข้ามาในห้องทำงานนี้ เพื่อหลอกล่อ พี่ยานิ เหรอ!

นังนี่!

หลังจากที่ เวอเรียน เข้าไปในลิฟต์ วาเนล ก็เดินไปข้างหน้าเพื่อเรียกลิฟต์อีกตัวลงมา

คราวนี้เธอต้องถ่ายภาพการกระทำที่ไร้ยางอายของ เวอเรียน!

…

เวอเรียน นำชิปไปที่ห้องทำงานของยานิ

ทันทีที่เธอมาถึงที่ห้องทำงาน ยานิ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณมาหาผมทันทีที่คุณมาถึงบริษัท เพราะเหตุนี้ผมจึงแน่ใจว่าคุณได้รับมือกับสิ่งที่ผมต้องการแล้วใช่ไหม”

เวอเรียน หยิบชิปออกมาจากกระเป๋าและวางไว้บนโต๊ะทำงานของ ยานิ “ฉันขโมยสิ่งที่คุณต้องการมาให้แล้ว ฉันไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่กำลังจะตามมา”

“หากพิจารณาจากรูปลักษณ์ภายนอกของคุณแล้ว ดูเหมือนว่าคุณไม่มีความสุขเอาสะเลย? เวอเรียน คุณทนไม่ได้จริงๆที่จะต้องแยกทางกับ ฮีลตัน ฟัดด์ ใช่ไหม?”

เวอเรียน กำหมัดแน่น “สิ่งนี้มันไม่เกี่ยวกับคุณ”

“ถ้า ฮีลตัน รู้เรื่องที่คุณขโมยชิปที่มีความลับสูง ที่คิดค้นโดย ฟัดด์ กรุ๊ป มาให้ฉัน ทำไมคุณไม่ลองเดาดูว่าเขาจะมีปฎิกิริยาอย่างไร”

ดวงตาของ เวอเรียน สั่นอย่างรุนแรง ในขณะที่เธอจ้องไปที่ ยานิ เธอทำหน้าบึ้งและพูดว่า “คุณวางแผนจะทำอะไร”

ยานิ เล่นกับชิปและพูดแบบสบาย ๆ ว่า “ไม่มีอะไรมาก แค่อยากรู้ว่าปฏิกิริยาของ ฮีลตัน จะเป็นอย่างไร”

…

วาเนล ที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังประตูมีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมากบนใบหน้าของเธอ

เธอไม่เคยคิดเลยว่า เวอเรียน จะสมคบกับ ยานิ เพื่อขโมยเอกสารที่เป็นความลับระดับสูงจาก ฟัดด์ กรุ๊ป!

หาก เวอเรียน ถูกตัดสินว่ามีความผิดจริงในข้อหาขโมยข้อมูลที่เป็นความลับทางธุรกิจ เธอจะต้องรับโทษจำคุกอย่างน้อยสามถึงห้าปี!

ฮืม คงเป็นไปไม่ได้ที่ ฮีลตัน จะไม่ฟ้องร้องเธอถ้าเขารู้เรื่องนี้!

เมื่อ วาเนล ได้ยินเสียงฝีเท้าดังออกมาจากด้านในเธอก็ออกจากที่ตรงนั้นอย่างกระวนกระวาย

…

ขณะที่ เวอเรียน ออกจากห้องทำงานอย่างรีบเร่ง เธอรู้สึกคลื่นไส้ และอาเจียนพุ่งเข้ามาในลำคอของเธอในขณะที่จู่ ๆ เธอก็ปิดปาก

เธอปิดปากขณะยืนอยู่ข้างประตู เธอตบหน้าอกของเธอขณะที่เธอรู้สึกแย่เล็กน้อย

เกิดอะไรขึ้นกับเธอในช่วงสองวันที่ผ่านมาทำไมเธอรู้สึกคลื่นไส้ อาเจียนอยู่ตลอดเวลา หรือเธอกินอะไรที่ไม่สามารถกินได้หรือเปล่า?

เมื่อ ยานิ สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธอเขาก็ถามว่า “ตอนนี้คุณยังไม่ท้องไปแล้วใช่ไหม?”

เวอเรียน ตัวสั่นเธอรีบปฏิเสธทันที “เป็นไปไม่ได้! คุณกำลังคิดมากไป มันอาจจะเป็นกระเพาะอาหารของฉันไม่ดีเท่านั้น”

เธอออกจากห้องทำงานอย่างรวดเร็ว ในขณะที่อาการคลื่นไส้และน่าสะอิดสะเอียนกำลังโหมกระหน่ำไปทั่วหน้าอกของเธอ เมื่อเธอกลับไปที่แผนกออกแบบเธอสังเกตเห็นว่า วาเนล กำลังตัดแต่งเล็บของเธอด้วยกรรไกรตัดเล็บ

เมื่อ เวอเรียน เพิ่งกลับไปตรงที่นั่ง วาเนล ก็ได้เตือนเธอว่า “ฉันเตือนพี่แล้ว พี่ยานิ เป็นของฉัน มันจะเป็นสิ่งที่ดีถ้าหากว่าพี่ไม่คิดจะขโมยเขาไปจากฉัน! และเรื่องอื่น ๆ ก็อย่ามาโทษฉันสำหรับสิ่งที่จะตามมา!”

ขณะที่ เวอเรียน กำลังจะตอบกลับความเหนียวหนืดก็จู่โจมมาที่ลำคอของเธอ “อ้วกกก….”

เธอปิดปากและรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ

วาเนล โกรธมาก “คำพูดของฉันน่าขยะแขยงขนาดนั้นเลยเหรอ?!”

มันคงไม่ใช่หากดูจากปฏิกิริยาของ เวอเรียน ทำไมมันถึงคล้ายกับอาการตั้งครรภ์!

เวอเรียน คงไม่อุ้มลูกของ พี่ยานิ ใช่มั้ย!

จากนั้น วาเนล ก็เดินตามเธอไปที่ห้องน้ำและสังเกตเห็นว่า เวอเรียน กำลังนอนอืดอยู่เหนือโถชักโครกและอ้วกทุกมื้อเช้าของเธอ!

วาเนล ถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูน่ากลัว “เวอเรียน พี่ท้องหรือเปล่า?!”

เวอเรียน แสยะยิ้มขณะที่เธอก้มตัวลงข้างโถชักโครก “ทำไมฉันต้องรายงานให้เธอทราบด้วยล่ะว่าฉันท้องหรือไม่ท้อง?”