เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 18

ภายในห้องทำงาน พบว่ากลิ่นหอมของแอมเบอร์กริส อบอวลไปทั่วอากาศ ชายชราถือไม้เท้าของเขาและถามอย่างจริงจัง “ผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของ เจลลี่ บีน จริงๆเหรอ”

ฮีลตันส่งรายงานผลดีเอ็นเอให้กับ จอห์น ฟัดด์ “ถ้าไม่เชื่อผม ก็ลองดูรายละเอียดผลการตรวจดีเอ็นเอดู”

จอห์นรับรายงานผลตรวจ และเห็นผลในแวบแรก ความคล้ายคลึงกันคือ 99 เปอร์เซ็นต์

นั่นหมายความว่า... เวอเรียนเป็นแม่ของ เจลลี่ บีน จริง ๆ?

ชายชราพยักหน้าราวกับว่าเขายินยอม “เนื่องจากเธอเป็นแม่ของ เจลลี่ บีน ฉันจึงไม่มีปัญหาเกี่ยวกับการแต่งงานของแก แต่ยังไงซะ ฉันก็ยังไม่รู้ที่มาที่ไปของเด็กคนนี้ และฉันก็ยังไม่สบายใจ ถึงเวลานั้นเธอจะคิดยังไงเกี่ยวการเป็นแม่ที่มาอุ้มท้องแทน…”

ฮีลตันขัดคำพูดของชายชรา ริมฝีปากบางของเขาเม้มเล็กน้อย “ภูมิหลังของเธอไม่สำคัญอะไรสำหรับผม มันเพียงพอสำหรับผมตราบใดที่เธอสามารถดูแล เจลลี่ บีน ได้ดี”

จนห์น ฟัดด์ ขมวดคิ้วแน่น “อะไรนะ แกแต่งงานกับเธอ เพราะเจลลี่ บีน นั่นหมายความว่าแกไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยงั้นเหรอ”

“พ่อครับ ไม่ว่าผมจะแต่งงานกับใครก็ไม่ต่างกัน พ่อไม่ต้องเป็นห่วง”

“…แก! แกกำลังจะพูดอะไร?!”

“พ่อครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ไปข้างล่างเพื่อกินข้าวกันเถอะ”

จอห์น ฟัดด์ ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขา ฮีลตันมักมีความคิดเป็นของตัวเองตั้งแต่ยังเด็ก ไม่มีใครสามารถช่วยเขาตัดสินใจได้ ชายชราถอนหายใจเล็กและยอมแพ้ต่อเขา “ตกลง แต่ฉันไม่สามารถยอมรับเธอได้ในเวลาอันสั้น"

ฮีลตันยกมือขึ้นเพื่อคลายเน็คไทที่คอของเขา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความขี้เล่นและถากถาง “เธอเป็นภรรยาของผม ไม่ใช่ภรรยาของพ่อ มันไม่สำคัญว่าพ่อจะยอมรับเธอได้หรือไม่”

จอห์น ฟัดด์ โกรธจนแทบกระอักเลือด “นี่แก!”

…

ในห้องนอนเด็กบนชั้นสอง เจลลี่ บีน พาเวอเรียนเข้ามาในห้องของเธอ เด็กน้อยแนะนำตุ๊กตาที่จัดโชว์อยู่ในห้องของเธออย่างภาคภูมิใจ

บนเตียงมีตุ๊กตาเปปป้า พิก หลากหลายสีนอนไม่เป็นระเบียบอยู่บนนั้น

“เจลลี่ บีน หนูชอบเปปป้า พิก เหรอคะ?”

“ใช่แล้วค่ะ ว่าแต่มอนตี้ จริงๆแล้วหนูชื่อ เชรีช ฟัดด์!”

“ฮืม...ชื่อเพราะมากเลย คุณพ่อเป็นคนตั้งให้เหรอคะ”

เด็กน้อยพยักหน้า ทันใดนั้นก็จับมือของเวอเรียนแล้วนั่งลงบนเตียงนุ่ม ๆ จากนั้นเธอก็ถามอย่างจริงจังว่า “มอนตี้ คุณแต่งงานกับพ่อของหนูจริง ๆ เหรอ”

เวอเรียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ใช่ หนูไม่ต้องการให้ฉันเป็นแม่ของหนูแล้วเหรอคะ? หนูกำลังเสียใจใช่ไหม?”

หนูน้อยส่ายหัวแล้วเบะปากพูดว่า “ถึงหนูจะชอบมอนตี้มาก แต่เพื่อน ๆ ทุกคนบอกว่าแม่เลี้ยงใจร้ายมาก มอนตี้จะมีลูกใหม่กับพ่อไหม”

เธอกลัวว่าถ้ามอนตี้ และพ่อของเธอมีลูกอีกคน มอนตี้จะไม่ชอบเธออีกต่อไป

เวอเรียนลูบหัวเห็ดนุ่ม ๆ ของเธอเบา ๆ “ไม่แน่นอน เจลลี่ บีน ดีพอแล้วสำหรับเรา”

เด็กน้อยยิ้มอย่างไร้เดียงสา “จริง ๆ นะคะ?”

เวอเรียนมองไปที่รอยยิ้มสดใสของเด็กน้อย และนึกถึงเด็กที่เธอให้กำเนิดเมื่อสามปีก่อน เพียงเสี้ยววินาทีเธอก็อยู่ในความงุนงง

ประตูห้องถูกผลักเปิดออกพร้อมเสียงคลิก “คุยอะไรกันอยู่”

ฮีลตัน เปิดประตูเข้ามา เธอและลูกสาวกำลังนังเล่นตุ๊กตาเปปป้า พิก กันอยู่บนเตียง

เวอเรียนลุกขึ้นเอามือแตะหลังคออย่างไม่สบอารมณ์ ฮีลตันเหลือบมองและพูดว่า “ไปทานอาหารเย็นที่ชั้นล่างกันเถอะ”

เจลลี่ บีน จับมือเวอเรียนแล้วเดินไปหาฮีลตัน จากนั้นเธอก็ยื่นมืออีกข้างให้ฮีลตัน “พ่อจับมือกันค่ะ”

ขณะที่พวกเขากำลังลงไปชั้นล่างโดยมี เจลลี่ บีน อยู่ตรงกลาง ฮีลตันอยู่ทางด้านซ้าย เวอเรียนอยู่ทางด้านขวา มันเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบของ “ครอบครัวเราสามคน” มันเป็นความรักใคร่กลมกลืนกันอย่างน่าประหลาดใจ ทำให้แนนซี่รู้สึกนัยตาร้อนผ่าว

เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร อาหารค่ำก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ชายชราที่นั่งอยู่ในที่นั่งลำดับที่เก้าซึ่งเป็นตำแหน่งของเจ้าบ้าน ก็เอ่ยขึ้นมาในที่สุดหลังจากเงียบไปนาน “ตอนนี้เธอได้ใบรับรองแล้ว เธอวางแผนจะจัดงานแต่งงานกันเมื่อไหร่?”

มือของเวอเรียนที่ถือตะเกียบแข็งทื่อทันที