เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 17

รถมายบัคถูกขับเข้าไปในสนามของคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ และค่อย ๆ มาหยุดอยู่บนสนามหญ้าสีเขียว

เวอร์เรียนนั่งบีบฝ่ามือที่ชุ่มเหงื่อเล็กน้อย เธอรู้สึกประหม่า แม้ว่าฮีตัน และเธอจะแกล้งทำเป็นสามีภรรยากันแค่ในนาม แต่เธอก็มีความรู้สึกว่าพวกเขาได้ “ภรรยาขี้เหร่เป็นสะใภ้” จริง ๆ

ฮีลตันลงจากรถ เมื่อเห็นว่าเธอยังอยู่ในรถเขาจึงเคาะหน้าต่าง “คุณต้องการให้ผมอุ้มคุณออกจากรถหรือไม่”

เวอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ เปิดประตู และลงจากรถ เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ฉันกังวลนิดหน่อยเกี่ยวกับครอบครัวของคุณ... พวกเขาเข้ากับคนอื่นง่ายไหม”

ในความเป็นจริงเธออยากถามว่า ครอบครัวของเขายากที่จะเข้ากับเธอใช่หรือไม่ แต่เธอไม่กล้าทำเช่นนั้น

เธอคิดในใจ ‘ขนาดฮีลตันยังยากที่จะรับมือ คนในตระกูลฟัดด์ก็คงจะเป็นเหมือนกันหมด พวกเขาคงเป็นคนเจ้าอารมณ์ไม่น้อยไปกว่าฮีลตัน’

เจลลี่ บีน เงยหน้าขึ้นเพื่อปลอบโยนเธอพูดว่า “มอนตี้ คุณปู่กับคุณป้าน่ารักมาก แต่คุณยายกับลุงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว!”

โอ้ พูดได้เลยว่าพื้นฐานครอบครัวของตระกูลฟัดด์ ค่อนข้างเรียบง่าย ไม่มีความเป็นศัตรูหรือความบาดหมางกันภายในครอบครัว

นั่นหมายความว่าเธอต้องรับมือกับคุณปู่และพี่สะใภ้ของฮีลตันเท่านั้นหรือ?

เมื่อแค่คิด เธอก็อุ่นใจขึ้น

เจลลี่ บีน จับมือเธอและวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปในบ้าน แต่ฮีลตัน ดันคว้าข้อมือเธอไว้ “รอเดี๋ยว”

เธอตกใจมาก “ห๊ะ? มีอะไรเหรอคะ?”

เขาหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำหรูหราออกมาจากกระเป๋ากางเกง ทันทีที่เขาเปิดแหวนแต่งงานที่ถูกประดับประดาด้วยเพชรเม็ดงามก็ปรากฏขึ้น

รูปแบบของแหวนนั้นดูเรียบง่ายแต่สง่างาม เพชรเม็ดเล็กฝังอยู่รอบ ๆ แหวนดูชัดเจน และสว่างใสเป็นประกาย การเจียระไนเพชรนั้นสะอาด และมีคุณภาพสูง เห็นได้ว่าแหวนวงนี้มีมูลค่าตั้งแต่แรกเห็น

ฮีลตันจับมือซ้ายของเธอ และสวมแหวนเพชรที่นิ้วนางของเธอ ขนาดพอดี

“คุณ...ทำไมถึงต้องใส่ นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงสัก...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบฮีลตันก็พูดขัดจังหวะเธอ “ฉันไม่ต้องการให้พวกเขาเห็นความบกพร่องใด ๆ "

เวอเรียนรู้สึกงุนงง เธอไม่ได้คาดหวังว่าฮีลตัน จะพิถีพิถันและใส่ใจในความคิดของเธอมากขนาดนี้

มันเป็นเพียงแค่นั้น…เขาพบเธอเพียงไม่กี่ครั้ง และแหวนที่เขาเลือกออกมาพอดีกับขนาดนิ้วของเธอ

…

ภายห้องโถงของคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ บรรยากาศน่ากลัวอย่างประหลาด

ฮีลตันนำเวอเรียนเข้ามา และแนะนำเธออย่างใจเย็น “พ่อครับ นี่คือเวอเรียน เวอเรียนทักทายพ่อสิ”

ถึงแม้ว่าเวอเรียนจะเตรียมตัวเตรียมใจสำหรับช่วงเวลานี้มานานแล้ว แต่เธอก็ยังคงเกร็ง “...คุณพ่อคะ ฉันชื่อเวอเรียน มอนท์”

จอห์น ฟัดด์ นั่งลงบนโซฟาและเขย่าหนังสือพิมพ์ในมือ โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา เขาก็ตะคอก “ฮีลตัน ฟัดด์ ฉันยังเป็นพ่อของแกอยู่หรือเปล่า ฉันไม่ได้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ใหญ่สองเหตุการณ์ในชีวิตของแก แกจะบอกฉันให้รู้ก็ต่อเมื่อจบลงแล้วเท่านั้น ฉันไม่สามารถให้แกเรียกว่าพ่อได้”

ฮีลตัน ปล่อยให้เขารู้เรื่องเป็นคนสุดท้ายทั้งเรื่องการเกิดของลูกสาวเขา และตอนที่พาภรรยามาแนะนำที่นี่ จอนห์น ฟัดด์ เป็นคนสุดท้ายที่ได้รู้

จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไร

บรรยากาศน่าอึดอัด มาดามเลียห์ออกมาจากห้องครัว “คุณท่านคะ มื้อเย็นพร้อมแล้วค่ะ ท่านต้องการเริ่มรับประทานอาหารเดี๋ยวนี้เลยไหมคะ?”

จอห์น ฟัดด์ ถอดแว่นขอบทองออกจากสันจมูกของเขาแล้ววางลงบนที่โต๊ะกาแฟ ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาจับจ้องไปที่เวอเรียน “ทุกคนที่อยู่ที่นี่ มาทานอาหารเย็นกันเถอะ"