เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 185

เมื่อลมหายใจที่เร่าร้อนของ ฮีลตัน เข้ามาในตัวเธอมุมปากของเขาก็โค้งเป็นรอยยิ้มลึก "นั่นเหรอ รีอาน่า? “นั่น" คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน?"

เวอเรียน จ้องมองเขาอย่างดุร้าย ผู้ชายคนนี้ถามทั้ง ๆ ที่เขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว!

เธอถอนแขนออก และดึงผ้านวมขึ้นมาเหนือหัวแล้วพูดด้วยความงอน "แค่ลืมไปเถอะ ถ้าไม่อยากพูด!"

ฮีลตัน ยิ้มและมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่หดตัวเป็นเหมือนเกี๊ยวอันเล็ก ๆ เขาพยายามดึงผ้าห่มของเธอออกด้วยแขนเรียวยาว แต่เธอกลับดึงมันไว้แน่น ฮีลตัน ไม่สามารถดึงมันออกไปได้ “คุณไม่กลัวว่าลูกของผมจะขาดอากาศหายใจเหรอ?”

ตามที่คาดไว้ เวอเรียน ยกผ้าห่มขึ้นและเธอก็หน้าแดง "เด็กยังอยู่ในท้องของฉันเป็นลูกของฉันไม่ใช่ลูกของคุณ!"

เธอกลัวว่าตอนนี้ลูกจะเป็นสิ่งเดียวในใจของเขา!

ฮีลตัน มองไปที่ท่าทางหึงหวงของเธอและดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา "คุณท้องโดยไม่มีผมได้อย่างไร"

ใบหน้าของ เวอเรียน แดงระเรื่อ“ ... ”

ชายคนนั้นจ้องมองเธอสักพักแล้วพูดว่า "โอเคหยุดสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจ ฉันจะซื้อของที่คุณอยากกินมาในคืนนี้"

"ฉันอยากกินเกี๊ยวนึ่งเลือดเป็ดแบบใส่พริกกับน้ำส้มสายชูเยอะ ๆ !"

ฮีลตัน ขมวดคิ้วเล็กน้อยและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจกับตัวเลือกในการทานอาหารค่ำของเธอ "มันไม่มีคุณค่าทางโภชนาการคุณอยากกินอะไรอีก?"

“ฉันแค่อยากกินอาหารพวกนั้นและถ้าคุณขอให้ฉันกินอย่างอื่นฉันก็จะไม่กินมัน”

"อยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟังผมจะออกไปซื้อให้"

เวอเรียน พบว่ามันยากที่จะนึกภาพของ ฮีลตัน ที่แต่งตัวดีสง่างาม ยืนอยู่ในฝูงชนเพื่อที่จะซื้อเกี๊ยวนึ่งและซุปวุ้นเส้นเป็ดให้เธอ

ยิ่งนึกถึงฉากนั้นเธอก็ยิ่งรู้สึกอุ่นขึ้นมาจนเจ็บจมูก

ถึงแม้ว่า ฮีลตัน จะมองว่าเธอเป็นเพียงเงาของ แซม จอยซ์ แต่เขาก็น่าจะมีความรู้สึกต่อเธอใช่ไหม?

เวอเรียน พยายามปลอบใจตัวเองด้วยความคิดดี ๆ เธอกำลังรอให้ ฮีลตัน กลับมาจากการซื้ออาหารเย็น และโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

หมายเลขผู้โทรเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

เวอเรียน หยิบมันขึ้นมาโดยไม่ต้องคิดมาก

“สวัสดี นี่คุณคือใคร... ?”

"สวัสดีคุณมอนท์ ใช่ไหม? ฉันคือ แซม จอยซ์"

"... "

...

เมื่อ ฮีลตัน กลับมาจากการซื้อเกี๊ยวนึ่ง และซุปวุ้นเส้นเลือดเป็ดเขาถือถุงพลาสติกสีขาวราคาถูกไว้ในมือทั้งสองซึ่งไม่เข้ากับนิสัยใจคอของเขาเป็นอย่างมาก

เขานั่งอยู่บนเตียงโรงพยาบาล เวอเรียน ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและถ่ายภาพเขาสองสามครั้ง ฮีลตัน ยกมือขึ้นปิดหน้า ขมวดคิ้วและถามว่า "ทำอะไร"

“ท่านประธานฟัดด์ จู่ ๆ คุณก็เหมือนกับคุณอยู่ที่บ้านฉันเลยอยากถ่ายรูปคุณเอาไว้!”

ฮีลตัน วางของลงบนโต๊ะแล้วยื่นมือออกมา "ขอให้ผมดูหน่อย."

"ไม่ถ้าฉันเอาให้คุณดู คุณจะต้องลบทิ้งแน่ ๆ"

เวอเรียน ทำเหมือนกับว่าเธอกำลังซ่อนสมบัติที่มีค่ามหาศาล เธอซ่อนไว้ในโทรศัพท์เอาว้ใต้หมอนและป้องกันไม่ให้ ฮีลตัน ไปถึงมัน จากนั้นเธอก็ตั้งกระดานที่ทำหน้าที่เป็นโต๊ะบนเตียงของโรงพยาบาลเคาะมันแล้วพูดว่า "ฉันหิวแล้ว ช่วยเสิร์ฟอาหารเร็ว ๆ หน่อย!"

ฮีลตัน ขี้เกียจเกินไปที่จะสอนบทเรียนให้เธอเขาจึงวางเกี๊ยวนึ่งร้อน ๆ และซุปวุ้นเส้นเลือดเป็ดลงบนโต๊ะแล้วเปิดมัน

เวอเรียนหิวมานานแล้ว เมื่อเธอเห็นอาหารอร่อยเช่นนี้ปากของเธอก็น้ำลายไหล เธอฉีกถุงน้ำมันพริกและน้ำส้มสายชูแล้วเทลงในซุปวุ้นเส้นเลือดเป็ด

ฮีลตัน ขมวดคิ้ว “ คุณต้องกินของที่มีรสจัดให้น้อยลงจริง ๆ”

ฮีลตัน มักจะทานอาการรสชาติที่อ่อนโยนมากขึ้นเมื่อเขามี เจลลี่ บีน การรับประทานอาหารของเขาก็เข้มงวดมากขึ้น เขาสั่งให้พ่อครัวที่บ้านใช้น้ำมัน เกลือและเครื่องเทศ ให้น้อยลง

เวอเรียนพอใจมากกับเกี๊ยวนึ่งและซุปวุ้นเส้นเลือดเป็ดที่เผ็ดร้อนและเปรี้ยว "อร่อยจังขออีกสักคำไหม"

แต่ชายคนนี้มองเธอด้วยท่าทางที่ขยะแขยง

เวอเรียน ม้วนตะเกียบที่เต็มไปด้วยวุ้นเส้นแล้วนำไปที่ริมฝีปากบางของ ฮีลตัน “หากคุณทานแล้วจะรู้ว่าอร่อยแค่ไหน!”