เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 187

หลังจากฮีลตัน ฟัดด์ออกมาจากการทำงาน เขาก็เดินไปตามห้องของเด็ก ๆ และเห็นว่า เจลลี่ บีนนอนอยู่ในอ้อมแขนของเวอเรียน มอนท์และฟังเธอเล่านิทาน

ชายหนุ่มยืนอยู่หน้าห้องเป็นระยะเวลาหนึ่งและไม่รบกวนคู่แม่ลูก

อาจเป็นเพราะฉากนั้นอบอุ่นเกินไปทำให้ฮีลตัน ฟัดด์ไม่ต้องการรบกวนพวกเขา ฮีลตัว ฟัดด์เพียงเปิดประตูและเข้ามาเมื่อเจลลี่ บีนหลับไปบนหน้าอกของเวอเรียน มอนท์ในชุดนอนลายการ์ตูนของเธอ เวอเรียน มอนท์ตบหลังเจ้าตัวน้อยเบา ๆ วางหนังสือนิทานไว้ในมือข้างเธออย่างระมัดระวังและกำลังจะเคลิ้มหลับขณะกอดเจลลี่ บีน

ฮีลตัน ฟัดด์อุ้มเวอเรียน มอนท์ในแนวนอนจากเตียงเด็ก เวอเรียน มอนท์รู้สึกประหลาดใจ เธอลดเสียงของเธอลงและถามเบา ๆ “ ฮีลตัน? คุณทำงานเสร็จแล้วหรือ?”

ฮีลตัน ฟัดด์ตอบเพียงเบา ๆ ว่า “อืม” ก่อนจะอุ้มเธอออกจากห้องเด็ก ๆ

เวอเรียน มอนท์ดิ้นเบา ๆ “ปล่อยฉัน ฉันสัญญากับเจลลี่ บีนว่าฉันจะนอนกับเธอในคืนนี้ ถ้าเธอไม่เห็นฉันในตอนเช้าพรุ่งนี้ เธอคงไม่มีความสุข!”

“ถ้าคุณนอนกับเจลลี่ บีนไป ใครจะนอนกับผมล่ะ?”

ชายคนนั้นพูดคำเหล่านั้นด้วยท่าทางจริงจัง ใบหน้าของเวอเรียน มอนท์แดงระเรื่อ "คุณอายุเท่าไหร่? ทำไมคุณถึงยังคงคิดเอาเปรียบกับเจลลี่ บีน?”

ฮีลตัน ฟัดด์เป็นคนนอนตื่นง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสิบปีที่แล้วหลังจากการเสียชีวิตของ แซม จอยซ์และในช่วงหลายปีที่เขาเป็นโรคซึมเศร้า เขานอนไม่หลับอย่างต่อเนื่องและเขาสามารถตื่นได้ตลอดทั้งคืนจนถึงรุ่งเช้าแม้จะได้รับความช่วยเหลือจากยา ในช่วงสามปีที่เขามีเจลลี่ บีนอารมณ์ของเขาจะค่อย ๆดีขึ้นและการนอนหลับของเขาก็ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่เขาก็ยังคงเป็นคนตื่นง่าย

อย่างไรก็ตาม ฮีลตัน ฟัดด์พบว่าเมื่อเขากอดเวอเรียน มอนท์ตอนนอนหลับ เขาจะสบายใจเป็นพิเศษ

“เมื่อเทียบกับเจลลี่ บีน ผมต้องกอดคุณเพื่อจะได้นอนหลับ”

“ ... ”

ทันใดนั้นประโยคนี้ก็ทำให้หัวใจของเวอเรียน มอนท์กระเพื่อม

เมื่อฮีลตัน ฟัดด์พูดประโยคนี้ การแสดงออกของเขาดูเข้มงวดและจริงจังมาก แต่เวอเรียน มอนท์ก็ได้ยินถึงความอ่อนหวานในนั้น เห็นได้ชัดว่าคำเหล่านั้นไม่ใช่คำพูดที่สนิทสนมระหว่างคู่รักแต่มีความหมายมากกว่าคำพูดที่สนิทสนมระหว่างคู่รัก

“ถ้าเป็นพรุ่งนี้คุณปลุกฉันแต่เช้าดีไหม? ทางนี้ฉันสามารถไปที่ห้องของเธอก่อนที่เธอจะตื่น”

เวอเรียน มอนท์จำได้ว่าเจลลี่ บีนเหมือนกับฮีลตัน ฟัดด์ และมีอารมณ์ไม่ดีเมื่อเธอตื่นขึ้นมา ถ้าเธอไม่เห็นเธอ เจ้าขนมปังคัสตาร์ดตัวน้อยจะต้องโกรธมาก

ฮีลตัน ฟัดด์ ตอบรับด้วย "อืม"

เมื่อพวกเขาไปถึงห้องนอนและทั้งคู่นอนอยู่บนเตียง เวอเรียน มอนท์ก็เริ่มที่จะพลิกตัวเข้าสู่อ้อมแขนของเขา “ฮีลตัน คุณเคยคิดบ้างไหมว่าถ้าแซม จอยซ์ยังมีชีวิตอยู่…”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงตั้งสมมติฐานเช่นนั้น?”

"ฉันแค่ถาม"

เวอเรียน มอนท์มองเขาอย่างระมัดระวัง ถ้าเขารู้ว่าแซม จอยซ์ยังมีชีวิตอยู่ เขาจะพาแซม จอยซ์กลับมาอยู่เคียงข้างเขาโดยไม่คิดอะไร

ตอนแรกเธอกำลังจะจากไปแต่แซม จอยซ์กลับมา ราวกับว่ามันถูกลิขิตให้เป็นแบบนั้นและแม้โชคชะตาก็ต้องการให้เธอออกจากฮีลตัน ฟัดด์ ...

ไม่มีทางที่เธอจะเกลียดเขาได้อีก แต่การตายของพ่อเธอยังคงชัดเจนอยู่ในใจของเธอ และคนที่อยู่ในใจของเขา ตลอดมาแซม จอยซ์ ถ้าเธอจากไปแซม จอยซ์ก็จะกลับไปอยู่ข้าง ๆเขา ทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ

เธอวางแผนที่จะทิ้งเขาไว้แล้วโดยการซื้อตั๋วและเตรียมกระเป๋าเดินทางของเธอ ตอนนี้เธอเหลือเพียงการบอกลาเขา ...

ฮีลตัน ฟัดด์ไม่ต้องการพูดต่อเรื่องของแซม จอยซ์ มือใหญ่ของเขาจับเอวบางของเธอและริมฝีปากบางของเขาอยู่ข้างหูของเธอ เขาหลับตาและเตือนเธอด้วยการพึมพำว่า “พรุ่งนี้เมื่อผมทำงานเสร็จ ผมจะไม่กลับบ้าน เราจะไปเจอกันที่ชั้นบนสุดของโรงแรงบันยันทรีแทน ผมจะบอกให้คุช ซาเวียร์ไปรับคุณหลังเลิกงาน”

“เราจะไปทำอะไรที่โรงแรมบันยันทรีงั้นหรือ?”

ฮีลตัน ฟัดด์เม้มริมฝีปากบางของเขา "ความลับ"

เวอเรียน มอนท์เอียงมุมริมฝีปากของเธอลงและฮัมเบา ๆ “คุณกำลังเก็บความลับ! อย่างไรก็ตามคุณไม่จำเป็นต้องบอกให้ผู้ช่วยคุชมารับฉันพรุ่งนี้ แค่โทรหาฉันหลังจากทำงานเสร็จแล้ว ฉันสามารถนั่งแท็กซี่ไปเองได้ จะไม่เสียเวลาที่ผู้ช่วยคุชจะกลับมาและกลับไปอีกครั้ง?”

ฮีลตัน ฟัดด์ค่อย ๆเปิดดวงตาสีดำของเขาที่มีเสียงหัวเราะอย่างลึกซึ้งและมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมแขนของเขา “คุณรอคอยมันงั้นหรือ?”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณเป็นคนทำให้ฉันต้องใจจดใจจ่อ!”