เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 199

ความคิดของเวอเรียนงุนงงอยู่ครู่หนึ่งขณะที่มันกลับมาว่างเปล่า เธอคิดว่าหูของเธอทำงานผิดปกติขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรุนแรงเพื่อมองใบหน้าที่หล่อเหลาของฮีลตัน น้ำเสียงของเขาก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังคุยเรื่องสภาพอากาศของวันนี้อย่างไม่เป็นทางการและถ้า เวอเรียนไม่ได้ให้ความสนใจก่อนหน้านี้ เธอจะไม่สามารถเชื่อมโยงคำสารภาพของเขากับคำพูดแทะโลมของเขาได้

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางที่ตกตะลึงและสับสนของเธอ ฮีลตันก็หัวเราะ “ทำไมคุณไม่พูดอะไรเลย?”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เวอเรียนยังไม่หายจากการตกใจที่ปรากฏในใจของเธอ แต่ดูเหมือนว่าฮีลตันจะปล่อยเธอแล้ว “ถ้าคุณไม่พูดอะไรงั้นผมจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ ยังมีงานอีกมากมายที่รอให้ผมกลับไปทำให้เสร็จที่ ฟัดด์ กรุ๊ป "

ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นว่าจะจากไปและเมื่อเขาหันกลับไป ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างหลังเขาก็กอดเอวของเขาทันทีในขณะที่กำมือเล็ก ๆ ของเธอเข้าด้วยกันแน่น

เวอเรียนมีอารมณ์เล็กน้อย “ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูดก่อนหน้านี้ พูดอีกครั้งสิ!”

เมื่อเปรียบเทียบกับสภาวะทางอารมณ์ของเธอ ฮีลตันสงบนิ่งเป็นพิเศษ เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบ“ผมจำไม่ได้”

ใบหน้าของเวอเรียนแดงระเรื่อขณะที่เธอปัดแก้มและถามว่า “... ก่อนหน้านี้คุณบอกว่า คุณชอบฉันเหรอ?”

ฮีลตันใช้แรงเล็กน้อยดึงมือเธอออกไป เวอเรียนรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อยและคิดว่าเขากำลังจะจากไป ทำให้เธอกังวลเล็กน้อย ฮีลตันหันกลับมา จ้องมองไปที่เธออย่างตั้งใจก่อนจะพูดว่า “ก่อนหน้านี้ ผมบอกว่าผมชอบสิงโตตัวเล็ก ๆ ”

เธอตั้งใจถามแม้ว่าเธอจะรู้คำตอบก็ตาม “...สิงโตตัวนี้เป็นใครงั้นหรอ?”

เธอรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ฟังคำตอบของเขา แต่ฮีลตันบอก “คุณไม่รู้ว่าสิงโตตัวเล็กตัวนี้คือใครงั้นหรอ? เจลลี่ บีนบอกผมว่าสิงโตตัวเล็กเพิ่งโตขึ้นและมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นไม่กี่ปอนด์ ผมคิดว่าจะไปเยี่ยมมันในบ้านของครอบครัวฟัดด์หลังจากกลับไปที่นอร์ท ซิตี้”

หลังจากที่เขาพูดจบ ก็มีรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากของชายหนุ่ม ดูเหมือนใจร้ายและอิ่มอกอิ่มใจ

เวอเรียนพูดไม่ออก

มุมปากของเวอเรียนกระตุก

“ฮีลตัน ฟัดด์…!”

เธอเริ่มรู้สึกผิดหลังจากได้ยินสิ่งที่คุชบอกกับเธอ เนื่องจากเป็นความผิดของเธอจริง ๆที่ผิดนัดเขาที่โรงแรมบันยันทรีและหัวใจของเธอก็ปวดร้าวเพราะเขาใช้เวลาครึ่งเดือนในการให้คนไปหาเธอทุกหนทุกแห่งในขณะเดียวกันก็ต้องตั้งใจทำงานของเขาด้วย ทำให้เขานอนหลับไม่สนิท อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาเป็นคนใจร้ายเกินไป

เวอเรียนเอื้อมมือไปผลักเขาออกไป อย่างไรก็ตาม ในขณะเดียวกัน มือขนาดใหญ่ของชายหนุ่มก็กอดเอวของเธอไว้แล้ว ในขณะที่อีกข้างลูบหลังศีรษะของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและปลอบโยนว่า “การโกรธในระหว่างตั้งครรภ์จะไม่ดีต่อเด็กนะ”

“... ฉันท้องแล้วและคุณยังกลั่นแกล้งฉัน!”

ฮีลตันบีบเอวนุ่มของเธอด้วยนิ้วยาวของเขา เขาก้มศีรษะลงและพิงหูของเธอพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึก “ผมจะรังแกคุณได้อย่างไร?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูไร้เดียงสาและยังแฝงไปด้วยความเจ้าชู้ เวอเรียนจ้องมองเขาขณะที่รู้สึกหงุดหงิดอย่างน่ารำคาญ “คุณเรียกฉันว่าลูกหมา ฉันไม่ใช่ลูกหมา!”

ฮีลตันเห็นด้วย “ใช่ คุณไม่ใช่ลูกสุนัข เพราะแม้แต่ลูกสุนัขที่หลงทางก็สามารถหาทางกลับไปหาเจ้าของได้ ในทางกลับกัน คุณหนีออกจากบ้าน ถ้าผมไม่พบคุณ คุณวางแผนที่จะตัดการติดต่อทั้งหมดกับผมไปตลอดชีวิตหรือเปล่า?”

การแสดงออกของฮีลตันดูจริงจังขึ้นเมื่อเขาพูดจบ สิ่งนี้ทำให้เวอเรียนรู้สึกผิดขณะที่เธอดึงแขนเสื้อของชายคนนั้นด้วยมือเล็ก ๆ ของเธออย่างสนุกสนาน

ด้วยความสัตย์จริง เวอเรียนไม่มีความคิดเกี่ยวกับทุกสิ่งอย่างแท้จริง ถ้าไม่ใช่เพราะ ฮีลตันตามหาเธอในเอส ซิตี้ เธอจะพลาดสิ่งที่เขาเสนอไปหรือไม่?

เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปที่การแสดงออกที่ลึกล้ำและเย็นชาของชายหนุ่ม ขณะที่พยายามประจบเขาด้วยการกอดเอวของเขา เธอดุนด้วยจมูกเบา ๆที่หน้าอกของเขาด้วยใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ “อย่างไรก็ตาม ตอนนี้คุณไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามหาฉันหรอ? ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า "ถ้าหาก" ในโลกใบนี้…”

ชายหนุ่มเยาะเย้ยอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ไม่ได้ผลักเธอออกไป

“ฮีลตัน คุณคิดว่าฉันไม่คล้ายแซมจริง ๆเหรอ?”

ในขณะที่ทำหน้าบึ้ง ฮีลตันจ้องมองเธออย่างระมัดระวัง หลังจากจ้องมองมาเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็พูด “ฉันไม่เคยตามหาเงาของแซมจากคุณเลยสักครั้ง แซมคือแซม และเวอเรียนก็เป็นเพียงเวอเรียนเท่านั้น”

เสียงของเขาฟังดูสงบเหมือนเคย มันไม่ได้อบอุ่น แต่หัวใจของเวอเรียนราวกับว่ามีดอกไม้บานอยู่ในนั้น ในขณะที่ดวงตาและคิ้วของเธอเปล่งประกายด้วยความสุข

หญิงสาวยืนขึ้นด้วยเท้าของเธอ และกอดคอของเขาขณะที่เงยหน้าขึ้นเพื่อจูบริมฝีปากของเขา