เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 199

ความคิดของเวอเรียนงุนงงอยู่ครู่หนึ่งขณะที่มันกลับมาว่างเปล่า เธอคิดว่าหูของเธอทำงานผิดปกติขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรุนแรงเพื่อมองใบหน้าที่หล่อเหลาของฮีลตัน น้ำเสียงของเขาก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังคุยเรื่องสภาพอากาศของวันนี้อย่างไม่เป็นทางการและถ้า เวอเรียนไม่ได้ให้ความสนใจก่อนหน้านี้ เธอจะไม่สามารถเชื่อมโยงคำสารภาพของเขากับคำพูดแทะโลมของเขาได้

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางที่ตกตะลึงและสับสนของเธอ ฮีลตันก็หัวเราะ “ทำไมคุณไม่พูดอะไรเลย?”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เวอเรียนยังไม่หายจากการตกใจที่ปรากฏในใจของเธอ แต่ดูเหมือนว่าฮีลตันจะปล่อยเธอแล้ว “ถ้าคุณไม่พูดอะไรงั้นผมจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ ยังมีงานอีกมากมายที่รอให้ผมกลับไปทำให้เสร็จที่ ฟัดด์ กรุ๊ป "

ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นว่าจะจากไปและเมื่อเขาหันกลับไป ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างหลังเขาก็กอดเอวของเขาทันทีในขณะที่กำมือเล็ก ๆ ของเธอเข้าด้วยกันแน่น

เวอเรียนมีอารมณ์เล็กน้อย “ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูดก่อนหน้านี้ พูดอีกครั้งสิ!”

เมื่อเปรียบเทียบกับสภาวะทางอารมณ์ของเธอ ฮีลตันสงบนิ่งเป็นพิเศษ เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบ“ผมจำไม่ได้”

ใบหน้าของเวอเรียนแดงระเรื่อขณะที่เธอปัดแก้มและถามว่า “... ก่อนหน้านี้คุณบอกว่า คุณชอบฉันเหรอ?”

ฮีลตันใช้แรงเล็กน้อยดึงมือเธอออกไป เวอเรียนรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อยและคิดว่าเขากำลังจะจากไป ทำให้เธอกังวลเล็กน้อย ฮีลตันหันกลับมา จ้องมองไปที่เธออย่างตั้งใจก่อนจะพูดว่า “ก่อนหน้านี้ ผมบอกว่าผมชอบสิงโตตัวเล็ก ๆ ”

เธอตั้งใจถามแม้ว่าเธอจะรู้คำตอบก็ตาม “...สิงโตตัวนี้เป็นใครงั้นหรอ?”

เธอรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ฟังคำตอบของเขา แต่ฮีลตันบอก “คุณไม่รู้ว่าสิงโตตัวเล็กตัวนี้คือใครงั้นหรอ? เจลลี่ บีนบอกผมว่าสิงโตตัวเล็กเพิ่งโตขึ้นและมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นไม่กี่ปอนด์ ผมคิดว่าจะไปเยี่ยมมันในบ้านของครอบครัวฟัดด์หลังจากกลับไปที่นอร์ท ซิตี้”

หลังจากที่เขาพูดจบ ก็มีรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากของชายหนุ่ม ดูเหมือนใจร้ายและอิ่มอกอิ่มใจ

เวอเรียนพูดไม่ออก

มุมปากของเวอเรียนกระตุก

“ฮีลตัน ฟัดด์…!”

เธอเริ่มรู้สึกผิดหลังจากได้ยินสิ่งที่คุชบอกกับเธอ เนื่องจากเป็นความผิดของเธอจริง ๆที่ผิดนัดเขาที่โรงแรมบันยันทรีและหัวใจของเธอก็ปวดร้าวเพราะเขาใช้เวลาครึ่งเดือนในการให้คนไปหาเธอทุกหนทุกแห่งในขณะเดียวกันก็ต้องตั้งใจทำงานของเขาด้วย ทำให้เขานอนหลับไม่สนิท อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาเป็นคนใจร้ายเกินไป

เวอเรียนเอื้อมมือไปผลักเขาออกไป อย่างไรก็ตาม ในขณะเดียวกัน มือขนาดใหญ่ของชายหนุ่มก็กอดเอวของเธอไว้แล้ว ในขณะที่อีกข้างลูบหลังศีรษะของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและปลอบโยนว่า “การโกรธในระหว่างตั้งครรภ์จะไม่ดีต่อเด็กนะ”

“... ฉันท้องแล้วและคุณยังกลั่นแกล้งฉัน!”

ฮีลตันบีบเอวนุ่มของเธอด้วยนิ้วยาวของเขา เขาก้มศีรษะลงและพิงหูของเธอพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึก “ผมจะรังแกคุณได้อย่างไร?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูไร้เดียงสาและยังแฝงไปด้วยความเจ้าชู้ เวอเรียนจ้องมองเขาขณะที่รู้สึกหงุดหงิดอย่างน่ารำคาญ “คุณเรียกฉันว่าลูกหมา ฉันไม่ใช่ลูกหมา!”

ฮีลตันเห็นด้วย “ใช่ คุณไม่ใช่ลูกสุนัข เพราะแม้แต่ลูกสุนัขที่หลงทางก็สามารถหาทางกลับไปหาเจ้าของได้ ในทางกลับกัน คุณหนีออกจากบ้าน ถ้าผมไม่พบคุณ คุณวางแผนที่จะตัดการติดต่อทั้งหมดกับผมไปตลอดชีวิตหรือเปล่า?”

การแสดงออกของฮีลตันดูจริงจังขึ้นเมื่อเขาพูดจบ สิ่งนี้ทำให้เวอเรียนรู้สึกผิดขณะที่เธอดึงแขนเสื้อของชายคนนั้นด้วยมือเล็ก ๆ ของเธออย่างสนุกสนาน

ด้วยความสัตย์จริง เวอเรียนไม่มีความคิดเกี่ยวกับทุกสิ่งอย่างแท้จริง ถ้าไม่ใช่เพราะ ฮีลตันตามหาเธอในเอส ซิตี้ เธอจะพลาดสิ่งที่เขาเสนอไปหรือไม่?

เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปที่การแสดงออกที่ลึกล้ำและเย็นชาของชายหนุ่ม ขณะที่พยายามประจบเขาด้วยการกอดเอวของเขา เธอดุนด้วยจมูกเบา ๆที่หน้าอกของเขาด้วยใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ “อย่างไรก็ตาม ตอนนี้คุณไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามหาฉันหรอ? ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า "ถ้าหาก" ในโลกใบนี้…”

ชายหนุ่มเยาะเย้ยอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ไม่ได้ผลักเธอออกไป

“ฮีลตัน คุณคิดว่าฉันไม่คล้ายแซมจริง ๆเหรอ?”

ในขณะที่ทำหน้าบึ้ง ฮีลตันจ้องมองเธออย่างระมัดระวัง หลังจากจ้องมองมาเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็พูด “ฉันไม่เคยตามหาเงาของแซมจากคุณเลยสักครั้ง แซมคือแซม และเวอเรียนก็เป็นเพียงเวอเรียนเท่านั้น”

เสียงของเขาฟังดูสงบเหมือนเคย มันไม่ได้อบอุ่น แต่หัวใจของเวอเรียนราวกับว่ามีดอกไม้บานอยู่ในนั้น ในขณะที่ดวงตาและคิ้วของเธอเปล่งประกายด้วยความสุข

หญิงสาวยืนขึ้นด้วยเท้าของเธอ และกอดคอของเขาขณะที่เงยหน้าขึ้นเพื่อจูบริมฝีปากของเขา

ฮีลตันลืมตาขึ้นและจ้องมองไปที่ใบหน้าที่ค่อย ๆแดงระเรื่อของเธอ ความไร้เดียงสาแบบผู้หญิงที่ชัดเจนนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัว

หลังจากที่เวอเรียนจูบเขาเสร็จแล้ว ใบหน้าของเธอก็แดงอย่างมาก ไปจนถึงขอบหูของเธอขณะที่เธอเผชิญหน้ากับสายตาที่อบอุ่นและแสบร้อนของเขา เมื่อการจ้องมองของเธอไม่มีที่ให้ซ่อน ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น มันไม่ได้มาจากฮีลตันแต่มาจากเธอ

“โทรศัพท์ดัง ให้ฉันรับสายก่อนนะ”

เมื่อเวอเรียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รหัสผู้โทรแสดงว่ามาจากแฮร์รี่ ทำให้หนังศีรษะของเธอรู้สึกชาทันที เธอกำโทรศัพท์ของเธอเป็นเวลาสองสามวินาทีขณะที่ฮีลตันแอบมองจากข้างหลังเธอแล้วถามว่า “ใครโทรมางั้นหรอ?”

เวอเรียนลุกลี้ลุกลน “เป็นผู้จัดการจากแผนกของเรา เมื่อคืนฉันวิ่งออกมาจากห้องส่วนตัวโดยไม่ได้กลับไป ฉันคาดเดาว่าข้อตกลงทางธุรกิจจะล้มเหลว"

ดูเหมือนว่าการโทรนี้มีความหมายว่าเป็นการกล่าวหาเธองั้นหรือ?

เมื่อเวอเรียนรับสาย ข้อความที่ไม่เป็นมิตรถูกตะโกนออกมาจากปลายสาย

“เวอเรียน มอนท์คุณเป็นแค่พนักงานตำแหน่งต่ำดังนั้นคุณมีสิทธิอะไรถึงทำตัวหยิ่งผยอง! หากคุณไม่ต้องการสร้างรายได้ งั้นอย่าเข้ามาทำงานสายงานนี้! หยุดทำตัวว่าตัวเองสำคัญซะ! ประธานมาร์คสัมผัสคุณเพียงไม่กี่ครั้งเนื้อของคุณกระจุยหรืออะไร? เพื่อรับประกันปฏิกิริยาที่ยิ่งใหญ่จากคุณ! ทุกคนต้องขอบคุณคุณที่ข้อตกลงทั้งหมดนี้ล้มเหลว! คุณวางแผนที่จะชดใช้เหตุการณ์นี้อย่างไร!”

เสียงของแฮร์รี่ดังมากจนเจ็บหู เป็นเรื่องธรรมดาที่ฮีลตันจะได้ยินคำพูดที่ไม่เป็นมิตรทั้งหมดด้วยการได้ยินที่เฉียบคมของเขา เมื่อเวอเรียนไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร โทรศัพท์ที่กำอยู่ในมือของเธอก็ถูกคว้าออกไปด้วยมือเรียวสวยและเป็นลูกผู้ชาย

“คุณกำลังโทษผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ข้อตกลงทางธุรกิจของคุณล้มเหลวงั้นหรือ? ดังนั้น ธุรกิจของบริษัทของคุณถูกทำและสร้างขึ้นเพื่อดึงดูดใจทางเพศของผู้หญิงงั้นหรือ? สำหรับผมแล้วดูเหมือนว่าบริษัทของคุณไม่มีศักยภาพที่แท้จริง”

ไม่เหมือนการระเบิดอย่างรุนแรงของแฮร์รี่ ฮีลตันมีความสงบและสำรวม แต่น้ำเสียงของเขาค่อนข้างไม่เป็นมิตร ไม่มีความเมตตาต่ออีกฝ่ายเลย เขาได้สร้างความอับอายขายหน้าให้กับอีกฝ่ายอย่างสง่างามและรุนแรง

"คุณ!" แฮร์รี่พูดไม่ออกจากความร้อนรน เขากล่าวเสริม “บอกเวอเรียนว่าอย่าได้คิดที่จะรับเงินครึ่งเดือนที่ผ่านมา”

หลังจากแฮร์รี่วางสาย เวอเรียนก็จ้องไปที่ฮีลตันด้วยสายตาชื่นชมเล็กน้อย ฮีลตันไม่เพียงแต่หล่อเหลาเท่านั้น คลื่นแห่งความสงบและความมั่นใจก็เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขา สิ่งนี้ทำให้ เวอเรียนหลงเสน่ห์เขามากยิ่งขึ้น

หลังจากที่ฮีลตันวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เขาก็สังเกตเห็นหญิงสาวจ้องมองมาที่เขา ฮีลตันดึงเธอมาเบา ๆ พร้อมกับยิ้มเล็กน้อยที่ขอบริมฝีปากของเขา เขาล้อว่า “คุณเป็นผู้หญิงที่ซุกซน คุณไม่รู้สึกแปลก ๆจากการจ้องมองผู้ชายบ้างหรือ?”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เขาทำตัวจริงจังมากตอนที่ช่วยจัดการแฮร์รี่ก่อนหน้านี้ ดังนั้น เขาทำตัวไม่เหมาะสมแบบในตอนนี้ได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม เวอเรียนชื่นชอบบุคลิกที่ผันผวนของฮีลตัน เมื่อเขาเผชิญหน้ากับคนอื่น เขาจะสงบและสำรวม ความต้องการของเขาอยู่ภายใต้การควบคุมอย่างเย็นชา อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเผชิญหน้ากับเธอ เขาประพฤติตัวไม่เหมาะสมและเต็มไปด้วยราคะ เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอในห้องน้ำ หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรง ไม่มีใครคาดคิดว่าฮีลตันจะมีด้านที่ไม่เหมาะสมเมื่อใดก็ตามที่เขาละเมิดเธอ ...

“คุณต้องปั่นป่วนแฮร์รี่ให้หลงลืมไปก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ได้รับค่าจ้างครึ่งเดือนอย่างแน่นอน”

จริง ๆแล้วเวอเรียนไม่มีความตั้งใจที่จะรับเงินครึ่งเดือน สิ่งเดียวคือเธอรู้สึกแย่มาก คือที่เธอทำงานหนักมาครึ่งเดือนและผลก็คือ เธอจะยังไม่ได้รับเงินแม้แต่สตางค์เดียวสำหรับการทำงานหนักของเธอ

ฮีลตันมองไปที่เธอก่อนจะพูด “เปลี่ยนเสื้อผ้า เราจะออกไปข้างนอก”

เวอเรียนรู้สึกงงงวย "เราจะไปที่ไหนกัน?"

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “เพื่อรับเงินของคุณ”

…

หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที คุชก็มาถึงชั้นล่างของโบยา อพาร์ทเม้นท์พร้อมกับรถมายบัค

เวอเรียนเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปชั้นล่างพร้อมกับฮีลตัน “ค่าจ้างครึ่งเดือนมันแค่สองพันเหรียญแล้วทำไมเราไม่ลืมมันไปล่ะ? นอกจากนี้ ขนาดของบริษัท พอร์สเพอริตี้นั้นไม่ได้ใหญ่โตขนาดนั้น และเจ้านายของบริษัทก็เป็นคนขี้เหนียว เราอาจจะเสียเวลาในการไปที่นั่น…”

เมื่อพวกเขาเข้าไปในลิฟต์ ฮีลตันก็บีบปลายจมูกของเธอด้วยนิ้วยาวของเขา “คุณไม่เชื่อใจผู้ชายของคุณเหรอ?”

คำพูดนี้เพียงพอที่จะทำให้เวอเรียนหน้าแดง

เวอเรียนเข้ามาใกล้และจับแขนของเขาไว้ด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ “ฉันแค่รู้สึกว่าการใด้คุณยืนหยัดเพื่อฉันด้วยเงินเพียงสองพันเหรียญมันค่อนข้างรุนแรงและมากเกินไป”

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อไปถึงชั้นหนึ่ง มือชายหนุ่มที่แห้ง อบอุ่น และใหญ่โอบร่างเล็ก ๆ ของเธอ ดึงเธอออกจากลิฟต์ เขากล่าว “ดังนั้น พวกเขาได้รับอนุญาตให้กลั่นแกล้งผู้หญิงของผมและผมไม่สามารถตัดสินคะแนนกับพวกเขาได้ยังไง?”

การแสดงออกของชายหนุ่มดูเย็นชาอย่างจริงจัง และน้ำเสียงของเขาก็น่ากลัว ฟังดูเหมือนเขาจงใจหาเรื่องจากใครบางคน อย่างไรก็ตาม หน้าอกของเวอเรียนรู้สึกอบอุ่นขณะที่เธอจับมือเขาไว้แน่น ตามเขาไปที่รถมายบัค