เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 200

เมื่อมาถึงทางเข้าหลักของบริษัท พอร์สเพอริตี้ เวอเรียนรู้สึกว่ามันเกินความจำเป็นจริง ๆที่จะให้ฮีลตันมารับเงินค่าจ้างครึ่งเดือนของเธอด้วยตัวเอง “เราจะเข้าไปเอาเงินค่าจ้างครึ่งเดือนจริง ๆหรอ?”

ชายหนุ่มลงจากรถทันที ท่าทีของเขามุ่งมั่นอย่างมาก จากนั้นเวอเรียนก็ลงจากรถพร้อมกับฮีลตัน

ขณะที่ตามหลังพวกเขาคุชกล่าวว่า “เจ้าของบริษัท พอร์สเพอริตี้คือเดวิด ฮอลเมส เขาได้ขยายธุรกิจไปยังนอร์ท ซิตี้เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา เจ้านาย ถ้าคุณจำได้ คุณควรจำคนนี้ได้”

ฮีลตันจำได้ว่าเป็นใคร เขาเคยพบคน ๆ นั้นในตอนนั้นที่นอร์ท ซิตี้ ชายหนุ่มมีความเจ้าเล่ห์เป็นพิเศษแต่ไม่กล้าหาญเลย ดังนั้น ธุรกิจของเขาจึงอยู่ในเกณฑ์ปานกลาง การสร้างธุรกิจไม่เพียงขึ้นอยู่กับภูมิปัญญาของใครคนหนึ่งแต่เชื่อมโยงและการจัดการด้วย จำเป็นต้องมีความกล้าหาญด้วย เนื่องจากอุตสาหกรรมใหม่ ๆ กำลังเฟื่องฟูในนอร์ท ซิตี้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาและ เดวิดไม่สามารถแข่งขันกับบริษัทขนาดใหญ่เหล่านี้ได้ เขาจึงตัดสินใจเก็บของและกลับไปที่เอส ซิตี้ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเขา จึงเริ่มก่อตั้งบริษัท พอร์สเพอริตี้

เมื่อเข้าไปในบริษัท พอร์สเพอริตี้ พวกเขาสังเกตเห็นแฮร์รี่ทันที ทันทีที่แฮร์รี่สังเกตเห็นเวอเรียน คลื่นแห่งความโกรธเริ่มพุ่งออกมาจากหัวใจของเขาขณะที่เขากัดฟันและจ้องมองเธออย่างโกรธเกรี้ยว “เวอเรียน มอนท์! คุณกล้านักนะที่กลับมาที่บริษัท !”

อย่างไรก็ตาม เวอเรียนไม่ได้กังวลแม้แต่น้อย อาจเป็นเพราะการสนับสนุนข้าง ๆเธอที่ทำให้เธอมั่นใจมากขึ้นเป็นพิเศษ “ผู้จัดการ ลีโอนาร์ด วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อทำขั้นตอนการลาออกให้เสร็จ”

แฮร์รี่เยาะเย้ยอย่างเย็นชา “ขั้นตอนการลาออกงั้นหรือ? คุณไม่จำเป็นต้องทำทั้งหมดนั้น เมื่อคืนนี้คุณถูกไล่ออกแล้ว!”

ดวงตาสีมุกเข้มของฮีลตันนั้นเฉียบคมและเย็นชา “เมื่อบริษัทของคุณตัดสินใจเลิกจ้างพนักงานคุณควรให้เหตุผลที่ถูกต้องไเช่นกัน?”

"เหตุผล?" แฮร์รี่ชี้ไปที่เวอเรียนและพูดว่า “เมื่อคืน เธอเป็นคนทำให้ข้อตกลงทางธุรกิจที่กำลังจะปิดล้มเหลว ทำให้บริษัทของเราต้องสูญเสียเงินจำนวนมหาศาล นั่นคือเหตุผล!"

“การมีข้อตกลงทางธุรกิจล้มเหลวเกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติ อย่างไรก็ตาม การเลิกจ้างพนักงานเนื่องจากไม่สามารถทำข้อตกลงทางธุรกิจได้ก็เป็นเรื่องปกติ หากได้รับค่าธรรมเนียมการชดใช้แรงงานที่เป็นธรรมด้วยเช่นกัน”

แฮร์รี่เยาะเย้ยและพูดว่า “หลังจากนั้น เธอก็ยังต้องการที่จะได้รับค่าจ้างอยู่หรอ? ฉันบอกให้คุณทั้งคู่ ฝันต่อไป!”

ตอนที่เวอเรียนเข้ามาในบริษัทครั้งแรก เธอคิดว่าแฮร์รี่ค่อนข้างเป็นมิตรและเข้าถึงได้ง่าย อย่างไรก็ตาม ด้วยความพยายามเพียงวันเดียว ภาพพจน์ของแฮร์รี่ก็สลายไปในใจของเวอเรียน บุคคลนี้มีพฤติกรรมที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเกินไป

ฮีลตันยกคางขึ้นเล็กน้อยเพื่อส่งสัญญาณให้คุชที่อยู่ข้างหลังเขา “ไปพาประธานฮอเมสมาที่นี่”

คุชพยักหน้า “ได้เลยครับ”

หลังจากแฮร์รี่ได้ฟังน้ำเสียงของฮีลตันเขาก็เริ่มตัดสินชายตรงหน้า ชายคนนี้สวมเสื้อกันลมสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในที่มีพื้นผิวอย่างประณีต ใต้เสื้อมีเข็มขัดหนังราคาแพง ในขณะที่ขายาวถูกห่อหุ้มด้วยกางเกงยีนส์สีดำ ในขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่น ดูเหมือนว่าเขาจะเปล่งประกายความสง่างาม ซึ่งทำให้เขาดูเป็นภาพที่น่ามอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อร่างกายของชายหนุ่มเปล่งออร่าของผู้ชายชั้นสูง และไม่มีใครกล้าดูถูกเขา

ชายคนนี้รู้จักประธานฮอเมสจริง ๆ ผู้ชายคนนี้จะมีสถานะสูงขนาดนั้นเลยเหรอ?

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเวอเรียนเป็นเพียงพนักงานที่ไม่มีความสำคัญในบริษัท พอร์สเพอริตี้ จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะรู้จักคนที่มีสถานะสูงเช่นนี้?

เมื่อคิดในใจ ในทันทีแฮร์รี่ก็ไม่กลัวอีกต่อไป เขารู้สึกว่าชายคนนี้เป็นเพียงแสร้งทำเป็นคนมีฐานะ เขาอาจจะรู้เรื่องประธานฮอเมสจากเวอเรียน และตอนนี้ เขาแค่พยายามข่มขู่เขา ถ้าเขาเป็นคนที่น่าตื่นเต้นจริง ๆ เขาจะสนใจเรื่องค่าจ้างแค่เพียงครึ่งเดือนงั้นหรือ?

ด้วยเหตุนี้ แฮร์รี่ก็ยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้นเมื่อเขามองไปที่เข็มขัดของฮีลตันรอบเอวของเขาอีกครั้งและเขาก็แสยะยิ้มเย็นชาโดยคิดว่ามันน่าจะเป็นของปลอม

เนื่องจากบริษัท พรอสเพอริตี้ยังไม่ใหญ่นัก พนักงานทั้งหมดจากบริษัท จึงมารวมตัวกันพร้อมกับความปั่นป่วนที่เกิดขึ้น

เจ้าหน้าที่หญิงจากแผนกการตลาดกำลังสนทนากันอย่างคึกคักขณะที่พวกเขาเฝ้าดู

“ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนของมอนตี้ใช่ไหม? ทำไมเธอไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนล่ะ?”

"ใช่ ถ้านั่นเป็นแฟนตัวจริงของเธอ เขาก็หล่อเกินไป!”

“ผู้ชายคนนั้น…หล่อแบบเอาตาย!”

เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเวอเรียนที่ได้ยินการสนทนารอบตัวเธอขณะที่พวกเขาทุกคนพูดถึง ฮีลตัน สิ่งนี้ทำให้หัวใจของเธอรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อยเมื่อเธอมีผู้ชายที่หล่อเหลายืนหยัดเพื่อเธอในตอนนี้ นอกจากนี้…เขายังเคยบอกว่าเขาเป็นผู้ชายของเธอก่อนหน้านี้ ดังนั้น หัวใจของเธอตอนนี้รู้สึกราวกับว่ามันถูกเคลือบด้วยความหวานหลายชั้น รู้สึกหนามากจนดูเหมือนว่าเธอกำลังจมอยู่ในนั้น

ฮีลตันรู้สึกได้ถึงมือเล็ก ๆ ที่จับเขาไว้แน่นขึ้นขณะที่นิ้วของพวกเขาไขว้กัน รู้สึกเหมือนว่าเธอพึ่งพาเขาอย่างเต็มที่