เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 209

ฮีลตันและเวอเรียนรับประทานอาหารกลางวันที่จุดพักรถบนทางหลวง อาหารไม่ค่อยดีที่จุดพักรถบนทางหลวง อย่างไรก็ตามเวอเรียนสังเกตเห็นว่ามีไส้กรอกย่างและอาหารอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องวางขายอยู่ที่ด้านข้างของจุดพักรถ เมื่อได้กลิ่นหอมของมัน ความอยากอาหารของเวอเรียนก็กลับมา

เมื่อพวกเขาออกจากร้านอาหารสายตาของเวอเรียนจ้องมองไปที่ไส้กรอกย่างข้างเตาอบอย่างตั้งใจ

ฮีลตันก้มหัวลงและมองไปที่เธอ เขาพูด “คุณอยากกินไหม?”

เวอเรียนพยักหน้า “ฉันไม่ได้ทานไส้กรอกย่างมานานแล้ว ฉันได้กินของพวกนี้เสมอในขณะที่ฉันยังเรียนอยู่ ตอนนี้ฉันอยากกินมันจริง ๆ”

เดิมทีเธอต้องการซื้อสองชิ้น อย่างไรก็ตามฮีลตันปฏิเสธที่จะกิน และเวอเรียนไม่เคยบังคับให้เขากิน นอกจากนี้ ฮีลตันก็ไม่ชอบอาหารที่ขายข้างถนนอยู่แล้ว

ฮีลตันถามว่าราคาเท่าไหร่ คนขายตอบว่า “หนึ่งชิ้นสำหรับห้าเหรียญ”

เมื่อฮีลตันจ่ายบิลหนึ่งร้อยเหรียญ และส่งให้คนขาย เธอก็ขมวดคิ้ว และถามว่า“คุณมีเงินทอนไหม? หรือบางทีคุณสามารถชำระเงินด้วยการสแกนรหัสก็ได้นะ”

ฮีลตันไม่เคยจ่ายเงินโดยใช้โทรศัพท์ของเขาเพราะสำหรับเขาการทำธุรกรรมทางโทรศัพท์นั้นไม่ปลอดภัย จุดที่สมเหตุสมผลแม้ว่า ฮีลตันนั่งอยู่ในกองเงิน และธุรกรรมทางโทรศัพท์มีความเสี่ยงจริง ๆ

เวอเรียนหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา และพูดว่า “ให้ฉันทำเถอะ”

อย่างไรก็ตามใครจะไปคาดคิดว่าฮีลตันจะโยนเงินหนึ่งร้อยเหรียญในทันที และบอกกับเวอเรียนว่า “ให้ผมยี่สิบชิ้น”

มุมปากของแม่ค้ากระตุก เขาเอาไปขายต่องั้นหรือ? เขาซื้อยี่สิบชิ้นในครั้งเดียวได้ยังไงกัน?!

ฮีลตันสังเกตเห็นความลังเลของแม่ค้า เขาพูด "เป็นอะไรรึเปล่า? ไม่ขายเหรอ?”

“ขาย ขาย ขาย! ฉันจะให้คุณยี่สิบชิ้นเดี๋ยวนี้!”

เวอเรียนเกือบจะหัวเราะออกมาขณะที่เธอยืนอยู่ด้านข้าง ดูเหมือนแม่ค้าไม่เคยเห็นใครซื้อไส้กรอกย่างหลายชิ้นขนาดนี้มาก่อน!

การกินชิ้นหรือสองชิ้นก็เพียงพอสำหรับรายการอาหารเช่นไส้กรอกย่าง อย่างไรก็ตามใครก็ตามที่กินไส้กรอกย่างยี่สิบชิ้นในครั้งเดียวจะต้องอ้วกออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย!

หลังจากนั้นสามนาที ฮีลตันก็ถือถุงพลาสติกใสไว้ในมือ มีไส้กรอกย่างสิบเก้าชิ้นอยู่ในนั้น จากที่เวอเรียนกินหนึ่งชิ้นในมือของเธอ