เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 210

เวอเรียนซื้อขนมกองโตจากจุดพักรถ ไม่แน่ใจว่าเกิดจากการตั้งครรภ์ของเธอหรือเปล่าที่เธอเพิ่งอยากทานของว่างเหล่านี้แม้ว่าโดยปกติแล้วเธอจะไม่ได้ทานก็ตาม

การขับรถจะใช้เวลาสี่ถึงห้าชั่วโมง สิ่งที่เวอเรียนทำในรถคือการนอนหลับ กินแล้วตื่น เธอทำเพียงสองสิ่งตลอดการเดินทาง คนหนึ่งกำลังนอนหลับ อีกคนหนึ่งกำลังกินขนมของเธอ

ตอนนั้นเป็นเวลาบ่าย 3 โมง และใกล้จะบ่ายสี่โมงแล้วเมื่อพวกเขามาถึงนอร์ท ซิตี้

เนื่องจากเธอนอนหลับมากเกินไปในรถ เธอจึงรู้สึกตื่นตัว เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วที่เธอไม่ได้เจอเจลลี่ บีนดังนั้นเธอจึงคิดถึงคนพาลตัวน้อย

“ฮีลตันกลับบ้านของครอบครัวฟัดด์กันดีกว่า ฉันคิดถึงเจลลี่ บีนแล้ว”

ฮีลตันพยักหน้าของเขาและสั่งคุช “พาเรากลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์”

…

เมื่อมายบัคสีดำขับรถเข้าไปในสนามหญ้าเมื่อมาถึงคฤหาสน์ของครอบครัว ฟัดด์ เจลลี่ บีนที่กำลังเล่นกับเซย์นีในห้องนั่งเล่นพร้อมกับรถไฟของเล่นสังเกตเห็น ฮีลตันและเวอเรียนทันที ผู้ที่ลงจากรถแล้วและกำลังมุ่งหน้าไปยัง บ้าน

คนพาลตัวน้อยไม่ต้องการรถไฟของเล่นอีกต่อไปเพราะดวงตากลมโตของเธอเปล่งประกายด้วยความสุข และเธอก็วิ่งออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาของเธอจะทำได้

"พ่อ! มอนตี้!”

มุมหางตาของเวอเรียนรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย เธอคิดถึงเจลลี่ บีนทุกวันในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอย่อตัวลงเมื่อเจลลี่ บีนเข้ามาหาเธอ และกอดเจ้าหนูน้อยจอมกวน

“เจลลี่ บีน มอนตี้คิดถึงหนูสุด ๆ ไปเลย!”

เจลลี่ บีนกอดคอเธอด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงน่ารำคาญแบบเด็ก ๆ ว่า “มอนตี้ คุณทิ้งพ่อกับฉันไว้คราวหน้าไม่ได้นะ ฉันก็คิดถึงคุณเหมือนกัน”

ดวงตาของเวอเรียนเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เธอพูดพร้อมกับสะอื้นเล็กน้อย “โอเค ครั้งหน้าฉันจะไม่จากไปอีกแล้ว”

เธอไม่ต้องการจากฮีลตัน และเจลลี่ บีนอีกต่อไป

ฮีลตันจ้องมองดูคู่แม่และลูกสาวขณะที่พวกเขาสวมกอดกัน เขาฉีกยิ้มด้วยริมฝีปากบางของเขา “ถ้าคุณหนีออกจากบ้านอีกครั้ง เจลลี่ บีนจะต้องเรียกผู้หญิงคนอื่นว่าแล้วแม่แล้ว”

เวอเรียนพูดไม่ออก

ฮีลตันช่างเป็นคนกำจัดความสนุกขนาดนี้ได้อย่างไรในช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นเช่นนี้?

เจลลี่ บีนเงยหน้าขึ้นมองฮีลตันอย่างอยากรู้อยากเห็น เธอบอกว่า “คุณพ่อคะ ภรรยาที่คุณพ่อบอกว่าจะพากลับบ้าน เธอคือมอนตี้หรือเปล่าคะ?”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเวอเรียนแดงระเรื่อ เมื่อไหร่ที่เขาบอกเจลลี่ บีนว่าเขาจะพาเธอกลับบ้าน?

ชายหนุ่มส่องประกายความล้อเลียนในดวงตาสีมุกเข้มของเขาในขณะที่โบกมือไปรอบ ๆ “พอใจไหม?”

ไม่แน่ใจว่าเขากำลังถามเจลลี่ บีนหรือเวอเรียน...

เจลลี่ บีนเหล่ดวงตากลมโตของเธออย่างมีความสุข ปากเล็ก ๆ ของเธออ้ากว้างเผยให้เห็นฟันขาวซี่เล็ก ๆ เป็นแถวขณะที่เธอพูดว่า “พอใจค่า!”

อันธพาลตัวน้อยคว้าเวอเรียนด้วยมือที่นุ่ม และเล็กของเธอขณะพาเธอเข้าไปในคฤหาสน์ “มอนตี้ให้หนูพาคุณไปพบคุณปู่! บอกคุณปู่ว่าคุณอยากเป็นภรรยาของพ่อหนู!”

ฮีลตันจ้องมองภาพเงาของแม่ และลูกสาวขณะที่พวกเขามุ่งหน้าเข้าไปในคฤหาสน์ โดยเดินตามหลังพวกเขาเพียงลำพัง สิ่งที่เขารู้สึกได้ก็คือหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรักมากแค่ไหนในขณะที่ความสุขระหว่างคิ้วของเขาก็ยิ่งฝังลึกลงไป

เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ไม่เพียง แต่เซย์น และเจลลี่ บีนอยู่ที่บ้าน และแนนซี่ก็อยู่ด้วย

จอห์นนั่งอยู่บนโซฟา จิบชาขณะอ่านหนังสือพิมพ์ เขาไม่ได้ดีใจเลยแม้แต่น้อยเนื่องจากการกลับมาของเวอเรียน แต่การแสดงออกของเขากลับขมขื่นเล็กน้อย

ชายชรากองหนังสือพิมพ์เสียงดัง จากนั้นเขาก็เปลี่ยนไปอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับอื่นและอ่านต่อโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง

เจลลี่ บีนจับมือของเวอเรียนในขณะที่เม้มริมฝีปากเธอพูดว่า “คุณปู่ มอนตี้กลับมาแล้วเธอจะเป็นแม่ของหนูแหละ”