เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 231

ฮีลตันจ้องมองร่างบอบบางของหญิงสาวอย่างไม่ละสายตา เขาเลิกคิ้วสูงและพูดว่า "รีอาน่า วันหนึ่งผมอาจกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับคุณ คุณจะยังคิดถึงผมอยู่ไหม?"

"ก็เพราะทั้งหมดนั่น ฉันเลยอยากที่จะเข้าใจคุณให้มากขึ้น ถ้าวันหนึ่งคุณกลายเป็นคนแปลกหน้า ฉันก็พร้อมเสมอ"

เวอเรียนสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า "คุณรู้ไหม...เมื่อกี้ฉันไปเจอใครมา?"

"ใคร"

ฮีลตัน ไม่ได้อยากพูดตั้งแต่แรก อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกว่า การที่ปิดบังเขามันอาจจะไม่ดี เธอจึงพูดออกไป "ซีลา"

ดวงตาของฮีลตันดูหม่นหมองตอนเขาพูด "ซีลางั้นเหรอ? คุณไปเจอเธอได้ยังไง?"

ดูเหมือนว่า ซีลา จะอยากติดต่อกับเวอเรียน หลังจากที่เธอถูกฮีลตันปฏิเสธ!

เธอตอบเขาว่า "ฉันไปเจอเธอตอนซื้อของอยู่ที่ห้าง เธอทำกระเป๋าตังค์ตก และฉันเห็นรูปของคุณก็เลย... ฮีลตัน คุณบอกเรื่องราวทั้งหมดระหว่างคุณกับซีลาได้ไหม? ฉันไม่อยากรู้เรื่องของคุณจากคนอื่นตลอดหรอกนะ ตั้งแต่ได้รู้เรื่องนี้ ทำไมคุณไม่บอกฉันด้วยตัวเองล่ะ?"

"ซีลา เป็นแฟนเก่าผม เราคบกันได้ครึ่งปีเมื่อห้าปีที่แล้ว"

"ถ้าอย่างนั้น... ทำไมถึงเลิกกันล่ะ? บอกฉันได้ไหม?"

ดวงตาสีดำจ้องมองหญิงสาว แล้วพูดทีละคำ "รีอาน่า คุณตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมจะบอกคุณนะ บางทีคุณอาจจะเปลี่ยนใจ เรื่องการจดทะเบียนสมรสหลังจากได้ยินที่ผมพูดแล้ว แต่ผมเคารพในการตัดสินใจของคุณ"

"ผมเลิกกับเธอ เพราะมีความลับเรื่องอาการป่วย เป็นโรคที่เกิดขึ้นน้อยมาก หากผมโดนทำร้าย จิตสำนึกของผมจะถูกปิดกั้น และจะกลายเป็นคนอื่น ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และจำอะไรไม่ได้ เมื่อไหร่ที่แสดงบุคลิกอื่นออกมาบ่อย ๆ จิตสำนึกผมจะอ่อนแอลงเมื่อถึงวันหนึ่ง ผมอาจกลายเป็นบุคคลอื่น หรือบางที อาจปิดกั้นบุคลิกอื่น จนหยุดการเป็นตัวตนนั้นไปเลย"

หลังจากหญิงสาวได้รับฟัง ดวงตาเธอแดงก่ำตอนเธอพูดว่า "ถ้าอย่างนั้น ซีลา บอกคุณว่าคุณมีอาการผิดปกติทางจิต แล้วทิ้งคุณไปเหรอ?"

"มันเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรอ ป่วยทางจิตก็ต้องโดดเดี่ยวแบบนี้ รีอาน่า คุณทำถูกแล้วที่เลิกกับผม ผมไม่ห้ามคุณหรอก ตราบใดที่ลูกในท้องคุณคิดว่า..."

ก่อนที่ฮีลตันจะได้พูดจบประโยค หญิงสาวโอบแขนรอบคอ โน้มคอเขาลงแล้วจุมพิตลงบนริมฝีปาก

เธอพูดในขณะที่เธอยังปวดหัว "ฉันไม่อนุญาตให้คุณเลิกกับฉันหรอก แค่เพราะว่าคุณมีอาการทางจิตหลายบุคลิก คุณไม่ต้องการฉันแล้วหรอ? ฉันไม่ยอมหรอก ฟังฉันนะ ฮีลตัน... มันไม่ใช่ความผิดคุณที่คุณป่วย ฉันจะอยู่ช่วยคุณรักษา แต่ฉันไม่อนุญาตให้พูดว่าคุณจะเลิกกับฉันอีก"

เขาดุนจมูกเบาๆบนหน้าผากหญิงสาว ขณะที่ใช้นิ้วมือปาดน้ำตาอย่างอ่อนโยน เขาพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน "ไม่กลัวหรอ? ซีลา ยังหลีกเลี่ยงเหมือนผมเป็นโรคระบาด"

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "ซีลาไม่เคยรักคุณ ถ้าเธอรักคุณจริง คงไม่ทิ้งคุณไปเพราะคุณป่วยหรอก? มันถูกแล้วหรอที่เรียกคุณว่าผู้ป่วยทางจิต เธอไม่มีค่าพอที่จะเป็นแฟนคุณ และไม่มีค่าพอที่คุณจะไปชอบด้วย"

เขาก้มหัวลงและจูบบนปลายจมูกของเธอ และพูดเสียงนุ่ม "ผมไม่เคยชอบซีลา"

"แต่ว่า...เธอไม่ใช่แฟนเก่าคุณหรอ?"

"ผมเคยคบอยู่สองสามคน แต่ก็ไปด้วยกันไม่ได้"

การพูดคุยนี้ ทำให้เกิดความสุขส่องประกายเข้ามาในใจของเวอเรียน "ถ้าอย่างนั้น... คุณก็หมายความว่าไม่ได้มีความรู้สึกกับแฟนเก่าอีกแล้วใช่ไหม?"

เขามองเธออย่างมีความสุข เห็นได้จากประกายในดวงตา "คุณดูมีความสุข ที่รู้ว่าผมถูกซีลาทิ้งนะ"

เวอเรียนพูดไม่ออก

หน้าเรียวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ แล้วเธอก็พูดอย่างมั่นใจ "ถ้าเธอไม่ได้ทิ้งคุณ ก็ถึงทีฉันแล้วสิ?"

เธอดันจมูกเล่นกับเขาพร้อมกับกุมมือเขาไปด้วย "อยากจะขอบคุณผู้หญิงพวกนั้นที่ทิ้งคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเธอ ฉันก็คงไม่ได้พบคุณ คนมหัศจรรย์"

"รีอาน่า ผมไม่ได้มหัศจรรย์อย่างที่คุณคิด บางที สักวันหนึ่ง ตัวตนผมอีกคนอาจจะทำร้ายคุณ"

เมื่อพูดถึงบุคลิกที่สอง เวอเรียนครุ่นคิดแล้วพูดด้วยความรู้สึกสงสัย "บุคลิกที่สองของคุณเป็นยังไงกันแน่?"

"ซีลา เคยเห็นมาก่อนแล้ว และเธอกลัวมากจนต้องย้ายไปอเมริกา"

อย่างไรก็ตาม ฮีลตันนั้นครุ่นคิดย้อนกลับไปที่เมือง เอส ในตอนที่เขาสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป

บางทีบุคลิกที่สองของเขานั้น ใช้เวลาอยู่กับเวอเรียนทั้งคืน ถึงอย่างนั้น บุคลิกที่เวอเรียนอธิบายนั้นแตกต่างจากที่ซีลาเคยพูดถึง

บุคลิกที่ซีลาได้เจอนั้นช่างโหดร้ายและทารุณ อีกแบบหนึ่งที่เวอเรียนพูดถึงนั้นสุภาพอ่อนโยนมาก

"โอ้ ฮิลตัน คุณจำคืนก่อนที่เราจะกลับมาจากเมือง เอส ได้ไหม? คุณเปลี่ยนไปมากเลยคืนนั้น มันเหมือนกับว่าคุณกลายเป็นคนอื่น อีกวันหนึ่งที่ฉันถามคุณ คุณบอกว่าคุณจำอะไรไม่ได้เลย ตอนนั้นฉันหงุดหงิดเลยล่ะ นั่นเป็นอีกบุคลิกของคุณเหรอในคืนนั้น"

"ใช่"

เวอเรียนหน้าแดง "แต่เขาก็ดีกับฉันนะ ยังเรียกฉันว่า...ที่รักด้วย"

"ทำไมล่ะ? ดูเหมือนคุณจะคิดถึงเขานะ?"

น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาทันที

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่แสนเย็นชา

"นี่คุณไม่ได้หึงตัวเองอยู่หรอกนะ ใช่ไหมล่ะ?"

ฮีลตันพูดไม่ออก

เวอเรียนยังพูดต่อ "ฮีลตันในคืนนั้นแสนจะสุภาพอ่อนโยน คุณไม่เคยสุภาพแบบนั้นกับฉันเลย"

ชายหนุ่มจับข้อมือเธอไว้แน่น "คุณชอบเขาเหรอ"

หญิงสาวพูดไม่ออก

เธอกระพริบตาแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่านั่นเป็นคำถามที่โง่มาก

"คุณไม่ได้รับอนุญาตให้รักผู้ชายคนอื่น ที่ไม่ใช่ผม"

เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะแหย่เขา "แต่เขาก็คือคุณนะ"

ฮีลตันไม่มีคำพูดอีก

เขากัดฟันแล้วปล่อยเธอก่อนจะใจเย็นลง

เวอเรียนเข้าไปหาเขาแล้วเลิกล้อเล่น และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ถึงแม้คนนั้นจะสุภาพแค่ไหน ฉันก็ยังชอบคุณ ครั้งหน้าถ้าเขาปรากฏตัวอีก ฉันจะทำให้แน่ใจว่าเขาจะไม่มีวันออกมายุ่งกับชีวิตของเราอีก!"

ฮีลตันกระตุกมุมปาก