เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 240

"ไม่จริง...ไม่จริง..."

ฮีลตันเพิ่งจะออกไปทำงานเมื่อตอนเช้า ทำไมเขาถึงไปที่สะพาน โบลท ซี ล่ะ?

รถที่ประสบอุบัติเหตุต้องไม่ใช่ฮีลตัน...ต้องไม่ใช่เขาแน่

เจ้าของร้านมองเวอเรียน และเห็นเวอเรียนน้ำตาไหล เธอตกใจ เธอมองไปที่ทีวีแล้วถาม "คุณคะ คนที่อยู่ในข่าวเป็นญาติคุณเหรอ?"

"ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้..."

โทรศัพท์มือถือที่หล่นอยู่บนพื้นดังขึ้นอีกครั้ง

เวอเรียนเรียกสติกลับมาจากอาการตกใจและกลัว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรับสายด้วยความตื่นตระหนก "ฮัลโหล คุณพ่อคะ เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดใช่ไหมคะ?"

เสียงของจอห์นฟังดูหมดแรง "คนจากสถานีตำรวจติดต่อฉัน เธอเป็นภรรยาของฮีลตัน คิดว่าเธอควรจะรู้"

จังหวะการเต้นของหัวใจหยุดทำงาน เหมือนว่าหัวใจเธอหยุดเต้น

เวอเรียนไม่รู้ตัวว่าเธอมาถึงสถานีตำรวจได้อย่างไร เมื่อถึงสถานีตำรวจ เธอลงจากรถแทกซี่ ขาและทั้งร่างกายไม่มีแรง

จอห์นยืนอยู่ด้านหน้าสถานีตำรวจ เขาใช้ไม้เท้าเดินมาหาเธอ ผู้ช่วยของจอห์นยืนอยู่ข้างหลังเขา

เมื่อนายท่านฟัดด์เห็นเธอ เขาพูด "เข้าไปข้างในเถอะ ตำรวจขอให้เรามาที่นี่ พวกเขาจะบอกเกี่ยวกับสถานการณ์กับเรา"

เหมือนวิญญาณของเวอเรียนจะโดนดูด สายตาเธอดูว่างเปล่าตอนพยักหน้า เธอเสียงแหบ "...ค่ะ"

หลังจากเข้าไปในสถานีตำรวจและคุยกันหลายเรื่อง เวอเรียนเกือบเป็นลม ตำรวจพูดว่า "ขอโทษด้วยนะครับ มิสเตอร์ฟัดด์ มาดามฟัดด์ หน่วยค้นหาและหน่วยกู้ภัยที่ตำรวจส่งไป ยังไม่สามารถกู้ร่างของ คุณฟัดด์และรถได้ครับ"

เวอเรียนควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว เธอจ้องไปที่ตำรวจ ตาเธอเแดงก่ำ ทั้งสะอื้นและสำลัก แล้วพูดด้วยความกระวนกระวายใจ "ถ้าอย่างนั้น รีบเพิ่มคนของคุณไปช่วยค้นหาเขาสิ! ทำไมถึงกู้คืนไม่ได้? พวกคุณทุกคนควรออกไปทั้งหมด! ทำไมเขาถึงจมลงไปในน้ำได้?! ฉันไม่เชื่อหรอก! ทักษะการดำน้ำของเขาดีมาก เขาจะจมลงไปในน้ำโดยไม่มีเหตุผลได้ยังไง? ไม่มีทาง...ไม่..."

นายท่านฟัดด์ปลอบใจเธอ "เวอเรียน ใจเย็นก่อน"

เธอดึงแขนเสื้อของนายท่านฟัดด์แล้วขอร้องเขา "คุณพ่อคะ ค....คุณพ่อต้องทำให้พวเขาส่งคนออกไปช่วยเขานะคะ! หนูขอร้องคุณ..."

“เวอเรียน ฮีลตันคือลูกชายคนเดียวของฉัน ฉันก็ไม่อยากให้เขาเกิดอุบัติเหตุหรอก ฉันใช้อำนาจและคนของฉันไปช่วยเขาแล้ว แต่ทางฝั่งฉันก็ยังไม่มีข่าวเหมือนกัน เรา...เราจะอดทนรอ"

เวอเรียนทิ้งแขนลง น้ำตาไหลออกมา เธอสะอื้น "ไม่ ฮีลตันสัญญาว่าคืนนี้เขาจะกลับมาเร็ว เราจะฉลองวันเกิดกัน...คุณพ่อคะ วันนี้วันเกิดฮีลตัน เขาอาจล้อเล่นกับเราก็ได้?"

"เวอเรียน ใจเย็นๆ เธอยังมีสายเลือดตระกูลฟัดด์อยู่ในท้อง ถ้าเธอเป็นลมไปตอนนี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กในท้อง? แล้ว เจลลี่ บีน ล่ะ?"

แต่เวอเรียนไม่สามารถใจเย็นได้ เธอยังสบายใจไม่ได้

ตอนนี้ ฮีลตันอาจยังอยู่ใต้ทะเล เธอจะสบายใจได้อย่างไร?

เธออยากช่วยเขา

แต่ว่า เธอว่ายน้ำไม่เป็น

เวอเรียนเอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้เสียงดัง ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

จอห์นเห็นเธอควบคุมตัวเองไม่ได้จึงสั่งผู้ช่วยของเขา "แจ็ค ไปส่งคุณผู้หญิงกลับบ้านก่อนเถอะ"

"ท่านประธาน ผมควรไปส่งคุณผู้หญิงกลับคฤหาสน์ฟัดด์ไหมครับ?"

จอห์นพยักหน้า "ดูจากอาการเธอแล้ว ฉันคิดว่าเธอต้องการใครสักคนมาดูแลเธอ ส่งคุณผู้หญิงกลับคฤหาสน์ฟัดด์ และให้มาดามเลียห์ทำซุปให้เธอ นั่นจะช่วยทำให้อาการดีขึ้น อย่าปล่อยให้เธอเครียดเกินไป เดี๋ยวจะกระทบกับลูกในท้องของเธอ"

"ครับ ท่านประธาน"

หลังจากกลับไปที่คฤหาสน์ฟัดด์ เวิเรียนนั่งอยู่บนเตียงอย่างสิ้นหวัง มาดามเลียห์ทำซุปลิลลี่และพุทรา แล้วยกมาให้ เธอปลอบเวอเรียน "คุณหญิง ดื่มซุปเถอะค่ะ ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจ คุยกับฉันได้นะคะ บางที คุณอาจรู้สึกดีขึ้น"

เวอเรียนนไม่พูด หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็ยืนขึ้นแล้วรีบออกไปข้างนอกคฤหาสน์

มาดามเลียห์รีบวางถ้วยซุป เธอตามเวอเรียนแล้วดึงเวอเรียนกลับมา "นายหญิง จะไปไหนคะ?"

"ฉันอยากไปสะพาน โบลท์ ซี จะไปตามหาฮีลตัน!"

"นายหญิง นายท่านได้ให้คนไปค้นหาและช่วยเขาแล้ว แล้วยังมีตำรวจช่วยอีก มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะไปที่นั่น ถ้าคุณไม่คิดถึงตัวเอง ก็คิดถึงลูกในท้องบ้าง อย่าทำตามอารมณ์ ถ้านั่นเป็นการทำร้ายเด็กล่ะคะ?"

เวอเรียนตาแดง เธอมองมาดามเลียห์ "แต่ฉันอยากตามหาฮีลตัน มาดามเลียห์ ให้ฉันไปเถอะ ฉันอยากเป็นคนแรกที่รู้สถานการณ์ของเขา"

"นายหญิงคะ ได้โปรด คุณจะต้องพักที่คฤหาสน์ เพื่อนายน้อยนะคะ นายท่านจะจัดการเรื่องนี้เอง ก่อนหน้านั้น นายน้อยมาถามเรื่องการทำซุป เขาพูดถึงเรื่องที่หมอบอกว่าฮอร์โมนคุณต่ำ จึงต้องดูแลและเอาใจใส่มากขึ้น นายน้อยไม่เคยเข้ามาใกล้ครัวตั้งแต่เขายังเด็ก นายท่านสอนเขาว่าลูกผู้ชายต้องอยู่ห่างจากครัว แต่สำหรับคุณแล้ว เขามาปรึกษาเกี่ยวกับวิธีทำซุป นายหญิงคะ นายน้อยเป็นห่วงลูกในท้องของคุณมาก คุณต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ!"

เวอเรียนยืนไม่ไหว เธอทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลย ไม่สามารถช่วยเขาได้ ตอนนี้ เธอทำได้แค่นั่งอยู่บนเก้าอี้และรอข่าวร้าย

"มาดามเลียห์ ฮีลตันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"สวรรค์เข้าข้างคนดีอย่างนายน้อย เขาต้องมีชีวิตรอด เขาจะทิ้งนายหญิงกับ เจลลี บีน ไปได้ยังไง?"

"จริงสิ...ยังมี เจลลี่ บีน อีก เขาต้องไม่ตาย ถ้าเขาจากไปจริงๆ แล้วฉันกับ เจลลี่ บีน จะเป็นยังไง?"

เวอเรียนคว้าข้อมือมาดามเลียห์ "มาดามเลียห์ คืนนี้ ตอนที่ เจลลี่ บีน กลับมาจากโรงเรียน คุณอย่าบอกเธอเรื่องนี้นะคะ ฉันกลัวเธอจะรับไม่ไหว"

"แน่นอนค่ะ นายท่านฟัดด์สั่งพวกเราห้ามบอก เจลลี่ บีน นายหญิงคะ คุณต้องเข้มแข็งนะคะ ไม่อย่างนั้น ถ้าคุณปล่อยให้ เจลลี่ บีน รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเธอจะสงสัย เพราะว่าเธอเป็นเด็กฉลาด"

เวอเรียนพยักหน้าและเช็ดน้ำตา "จริงสิ จะให้เธอรู้ไม่ได้ว่ามีอะไรผิดปกติ พรุ่งนี้เช้าเฮีลตันจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย..."

"นายหญิง ดื่มน้ำซุปชามนี้ก่อนค่ะ แล้วค่อยไปนอนพัก สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย"

เธอดื่มน้ำซุปอึกใหญ่จนหมดชาม

เวอเรียนนอนร้องไห้บนเตียงอยู่นาน เธอร้องจนเหนื่อยแล้วหลับไป