เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 241

ภายใต้ความมืดการปกคลุมของยามค่ำคืน สะพาน โบลท์ ซีสว่างสลัว ๆ ด้วยโคมไฟถนนสีเหลืองริบหรี่ ลมทะเลเย็น ๆ พัดความหนาวเหน็บกัดลึกเข้าไปในคอของเวอเรียน

เธอยืนอยู่บนสะพานขณะมองไปที่ผิวน้ำทะเลที่สงบและไม่มีที่สิ้นสุด ในที่สุด เธอก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ของเธอได้อีกต่อไปขณะที่เธอตะโกนมันออกไป

“ฮีลตัน ฟัดด์! ฮีลตัน! ฉันยังรอให้คุณกลับมา เร็วเข้า รีบกลับมา…”

เสียงตะโกนของเธอแหบ และแห้งขณะที่เธอสะอื้น

ลมทะเลในช่วงต้นฤดูหนาวให้ความรู้สึกเหมือนมีดคม ๆ เฉือนแก้มของเธออย่างเจ็บปวด ทันทีที่น้ำตาอุ่น ๆ ของเธอไหลอาบแก้มของเธอ พวกมันก็เย็นลง

ด้วยการมองเห็นที่พร่ามัวของเธอ เธอจ้องมองไปที่ผิวน้ำของทะเลในขณะที่เธอยืนอยู่บนยอดสะพาน

“ฮีลตัน…คุณอยู่ที่ไหน?”

ชายชราลูอิสยืนอยู่ด้านข้างขณะที่เขาเฝ้าดูเธอ

โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น และมันมาจากบ้านของครอบครัวฟัดด์

ชายชราลูอิสรับสาย “สวัสดีครับ นายท่าน?”

“ระวังนายหญิงให้ดี ฉันกังวลว่าเธออาจทำอะไรโง่ ๆ ”

"ครับ ไม่ต้องกังวลครับ นายท่าน ผมจะทำให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนายหญิงครับ”

หลังจากคุยโทรศัพท์จบ ชายชรา ลูอิสก็หยิบผ้าห่มออกจากรถ เดินไปหาเวอเรียนแล้วยื่นให้เธอ

“นายหญิง ลมทะเลแรงมากและคุณใส่เสื้อไม่หนาพอ ใช้ผ้าห่มนี้เพื่อให้ตัวคุณอบอุ่นเพื่อที่คุณจะได้ไม่เป็นหวัดนะครับ”

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเวอเรียนอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เธอค่อย ๆ หันกลับไปมองชายชราลูอิส และถามในขณะที่กัดริมฝีปากของเธอ “พูดมาสิ ว่าถ้าฮีลตันยังอยู่ใต้ทะเล เขาจะหนาวไหม?”

ชายชรา ลูอิสตะลึง เขากล่าว “งั้น…นายหญิง…บางทีนายน้อยอาจจะ…”

“พวกคุณกำลังบอกฉันว่าฮีลตันตายแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”

“นายหญิง คุณยังท้องอยู่โปรดดูแลตัวเองด้วย”

ขณะที่เวอเรียนคร่ำครวญจนสุดเสียง จู่ ๆเธอก็เริ่มหัวเราะ “แล้วพวกคุณคิดว่าฮีลตันตายไปแล้วจริง ๆ งั้นหรือ?”

ตอนนี้เป็นเวลาสิบกว่าชั่วโมงแล้ว จะมีใครยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรหลังจากเกิดอุบัติเหตุที่ทำให้เขาตกลงไปในทะเล

สิ่งเดียวคือชายชรา ลูอิสไม่ได้มีใจจะบอกเวอเรียนเรื่องนั้น

เวอเรียนมองไปที่ทะเล และพูดว่า “ตราบใดที่ฉันไม่เห็นศพของเขา ก็มีความเป็นไปได้ที่เขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่ เขาสัญญากับฉันว่าคืนนี้เขาจะกลับบ้านเร็วคืนนี้”

ชายชรา ลูอิสเม้มริมฝีปากของเขาขณะที่ดวงตาของเขาเริ่มมีน้ำตา

เวอเรียนจับราวด้วยมือทั้งสองข้างแล้วตะโกนออกไปในทะเล “ฟังทางนี่ ฮีลตัน ฟัดด์! ฉันจะรอคุณกลับบ้านเสมอ!”

…

ในคฤหาสน์ บลู เพรคเชอร์

ลูซี่นอนหลับสนิทในขณะที่หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

ยานิกอดเธอขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ตื่นได้แล้วแซมมี่ แซมมี่?”

"อา…!"

ลูซี่สะดุ้งตื่น เธอจ้องไปที่ยานิอย่างหวาดกลัว

ยานิพูดอย่างนุ่มนวลว่า “เป็นอะไรไป? ฝันร้ายเหรอ?”

ลูซี่ฝังตัวเข้าไปในยานิในขณะที่กอดอกของเขาไว้แน่นในสภาพที่หวาดกลัวของเธอ เธอกล่าวว่า“ฉัน…ฉันฝันว่าฉันฆ่าคน…”

“ไม่มีทางหรอก แซมมี่ของผมเป็นคนจิตใจดีขนาดนี้ เธอจะฆ่าคนได้อย่างไร? อย่าคิดมากเกินไป”

ยานิจับมือของเธอ วางมันไว้ที่ริมฝีปากของเขาแล้วจูบมัน

"คุณหิวไหม? ผมจะให้แม่บ้านทำอาหารมื้อค่ำให้คุณ”

ขณะที่เขาพูด และกำลังจะจากไป ลูซี่ก็คว้าแขนเสื้อของเขา และพูดว่า "ได้โปรดอย่าไปเลยยานิ ฉันกลัว"

เป็นอีกครั้งที่ ยานินั่งข้าง ๆเธอ เขากอดเธอแล้วพูดว่า "ไม่ต้องกลัว ผมจะไม่ไปที่ไหนทั้งนั้น”

เขาหยิบทิชชู่สองสามชิ้น และเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเธอ มือใหญ่ของเขาลูบหลังเธอเบา ๆ เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอต้องพึ่งพาเขาเพียงใดเขาก็รู้สึกมีความสุขมาก

“แซมมี่ ดูเหมือนว่าคุณจะพึ่งพาผมมากกว่าที่คุณเคยเป็น”

ลูซี่พูดไม่ออก

ยานิหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ผมดีใจที่คุณเป็นแบบนี้พึ่งพาผม”

“ถ้า…ฉันบอกว่าถ้าวันหนึ่ง คุณพบว่าฉันแตกต่างจากสิ่งที่คุณคิด คุณจะเกลียดฉันไหม?”

ชายคนนั้นจ้องมองไปที่เธออย่างจริงจัง และพูดว่า “ไม่ว่าคุณจะเปลี่ยนไปแค่ไหน คุณก็ยังคงเป็นแซมมี่ของผม ผมไม่ต้องการอะไรมากไปกว่ารักคุณแล้วผมจะเกลียดคุณได้อย่างไร?”

ยานิยื่นมือออกไปช่วยแก้ผมยุ่ง เปื้อนเหงื่อของเธอ ลูซี่จ้องมองเธออย่างตั้งใจ และสัมผัสตามท่าทางของเขา

“โอ้ ใช่แล้ว มีบางอย่างที่ผมควรจะบอกคุณ”

"มันคืออะไร?"

ยานิกล่าวว่า “อุบัติเหตุของฮีลตันในวันนี้ รถของเขาตกลงไปในทะเล แต่ยังหาร่างของเขาไม่พบ”

ลูซี่รู้สึกหนาวสั่นอย่างน่าสยดสยองไปทั่วร่างกายของเธอในขณะที่หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่น่าเชื่อ

นี่หมายความว่าฮีลตันตายไปแล้วจริง ๆ หรือ?

เธอเหม่อลอยขณะพูดว่า “มัน มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?”

ยานิเลิกคิ้วของเขาขึ้น และพูดว่า “บางทีมันอาจจะเป็นศัตรูที่เขามี แต่ผมคิดไม่ถึงว่าจะมีใครกล้าพอที่จะทำแบบนั้น”

ขณะที่มองไปที่เขา ลูซี่ถามอย่างระมัดระวัง “คุณจะ ... เศร้าไหม ตอนนี้ฮีลตันคนนั้นตายไปแล้ว?”

จู่ ๆ ยานิก็หัวเราะ และพูดอย่างล้อเลียนว่า “ผมเสียคุณไปครั้งหนึ่งเพราะเขา และไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการทำลายเขาให้สิ้น แม้ว่าเขาจะตายไปเป็นพันครั้ง แต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับผม อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ หลังจากได้รับข่าวเกี่ยวกับอุบัติเหตุของเขา อย่างไรก็ตาม ผมไม่สามารถรู้สึกดีใจเกี่ยวกับมันได้ จู่ ๆ ผมก็นึกถึงความทรงจำมิตรภาพของเราในตอนนั้น มันทำให้ผมรู้สึกว่างเปล่าที่รู้ว่าเขาตายแล้ว”

“เขาตายแล้วจริง ๆ หรือ?” ลูซี่พึมพำ

“สิบกว่าชั่วโมงผ่านไปแล้ว และยังหาร่างของเขาไม่พบ มีความเป็นไปได้ในการที่เขาจะรอดชีวิตน้อยมาก บางทีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นในฟัดด์ กรุ๊ปในอนาคตอันใกล้นี้”

ลูซี่หลับตาของเธอลงขณะที่หน้าอกของเธอรู้สึกแน่น เธอคิดว่าเธอคงรู้สึกดีใจที่ได้แก้แค้น อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงแต่เธอไม่รู้สึกพอใจเท่าที่เธอคิด ตอนนี้ยังมีบางสิ่งที่กดทับเธออย่างหนักอีกด้วย