เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 244

เวอเรียนจ้องมองเค้กที่ถูกทุบบนพื้น เธอไม่กระพริบตา และดูเหมือนเซื่องซึมเล็กน้อย

เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอไม่มีปฏิกิริยาใด ๆตอบสนอง จากนั้น แนนซี่จึงโยนอาหารทั้งหมดลงถังขยะ

“ฉันจะบอกเธอ เวอเรียน! ฮีลตันไม่กินของพวกนี้! เธอมันตัวอัปมงคล! นับตั้งแต่เธอเข้ามาในครอบครัวฟัดด์ สิ่งเลวร้ายต่าง ๆก็เกิดขึ้นกับฮีลตันเรื่อย ๆ !”

เวอเรียนเพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน เงียบอย่างน่าขนลุก

แนนซี่จ้องมองไปที่เธออย่างรุนแรงขณะที่เธอพูด “ทำไมเธอถึงไม่พูดอะไรเลย? ตอนนี้เงียบ และยอมรับมันแล้วใช่ไหมล่ะ?”

ความวุ่นวายในห้องนั่งเล่นดึงดูดความสนใจของจอห์น

“พวกเธอทะเลาะกันเรื่องอะไร?”

แนนซี่อึ้งเล็กน้อยขณะพูด “คุณพ่อ…”

“เจลลี่ บีน และเซย์นี่กำลังวาดรูปอยู่ในห้องของพวกเขา เธอกำลังพยายามทำให้เด็ก ๆ เหล่านั้นลงมาด้วยการทำเสียงดังขนาดนั้นงั้นหรือ? ฉันรู้สึกหงุดหงิดมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเธอทั้งคู่อยู่ด้วยกันดี ๆไม่ได้หรือไง?"

แนนซี่ไม่สามารถละทิ้งความภาคภูมิใจของเธอได้ขณะที่เธอพูดขณะที่กัดริมฝีปากของเธอ “ฉันขอโทษนะคะคุณพ่อ ฉันแค่…ฉันแค่รู้สึกแย่มากกับการตายของฮีลตัน”

“แนนซี่ ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบเวอเรียน แต่เธอยังคงเป็นภรรยาของฮีลตัน และเหมือนกับคุณ เป็นลูกสะใภ้ของครอบครัวฟัดด์ของเรา ถ้าพวกคุณเข้ากันไม่ได้ คนนอกจะคิดยังไงกับเรา?”

แนนซี่ก้มหน้าของเธอลงและไม่พูดอะไรสักคำ

จอห์นเรียกมาดามลีอาห์มาทำความสะอาดก่อนจะส่งเวอเรียนขึ้นไปพักผ่อน

อารมณ์ของเวอเรียนสงบลงอย่างไม่น่าเชื่อ และเมื่อเทียบกับอารมณ์ที่ไม่คงที่ของเธอเมื่อสองวันก่อน เธอเงียบเกินไป

หลังจากที่มาดามลีอาห์เดินลงไปชั้นล่าง เธอบอกจอห์นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงว่า “นายท่าน นายผู้หญิงมีพฤติกรรมผิดปกติมากในวันนี้ มันจะดีกว่ามากถ้าเป็นความน่ากลัวโดยธรรมชาติของตัวเธอ แต่คืนนี้เธอก็ไม่ได้โกรธมากหรือคุยกับใครเลย มันจะยิ่งทำร้ายเธอมากขึ้นถ้าเธออดกลั้นมันไว้ในตัวเธอ”

ชายชราเลิกคิ้วของเขา และหลังจากใช้ความคิด เขาจึงโทรหาคุช

“ผู้ช่วยคุช ดูว่าเพื่อนคนไหนที่เวอเรียนสนิทด้วย และขอให้เพื่อนสนิทของเธอมาหา”

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง คุชก็พาเซรีนไปที่บ้านของครอบครัวฟัดด์

เมื่อเซรีนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอสังเกตเห็นเวอเรียนลูบไล้เสื้อคลุมของชายหนุ่มในขณะที่พิงเตียงขนาดใหญ่ในขณะที่เธอเดินเข้ามา

“เวอเรียน?”

เซรีนรีบเข้ามากอดเธอ

เวอเรียนถามด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ทำไมเธอมาที่นี่?”

หัวใจของเซรีนปวดร้าวเล็กน้อยเมื่อเห็นเวอเรียนอยู่ในสภาพเช่นนั้น เธอกล่าวว่า “เวอเรียน ถ้าเธอรู้สึกอยากร้องไห้ เธอสามารถร้องออกมาได้เลยและร้องไห้จนหัวใจแทบจะหลุดออกมาในขณะที่กำลังกอดฉัน อย่าอดกลั้นมันไว้ เธอยังมีลูกอยู่ในท้องของเธอ เธอจะทำอย่างไรกับลูกหากเธอเป็นโรคซึมเศร้า? ถ้าฮีลตันยังอยู่ที่นี่ เขาคงไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้”

“ใช่ ถ้าฮีลตันยังอยู่ที่นี่ เขาจะช่วยฉันเมื่อฉันถูกแนนซี่รังแก”

“มีคนรังแกเธอเหรอ?”

เวอเรียนส่ายหัวของเธอ และพูดว่า “เมื่อใดก็ตามที่มีคนรังแกฉันในตอนนั้น ฮีลตันจะสามารถปรากฏตัวในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเพื่อปกป้องฉันได้เสมอ อย่างไรก็ตาม ทำไมวันนี้เขาไม่ปรากฏตัวเมื่อแนนซี่ทุบเค้กของฉันลงบนพื้น และโยนอาหารทั้งหมดที่ฉันทำให้เขาลงถังขยะ? เซรีน หรือฮีลตันจะทิ้งให้ฉันไว้ที่นี่คนเดียวจริง ๆ?”

“เวอเรียน…”

เซรีนรู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเวอเรียน เธอจ้องมองไปที่เธอ และไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไร

“พูดสิ เซรีน เมื่อคนเราตายพวกเขาจะมีวิญญาณจริง ๆ หรือเปล่า?”

เวอเรียนพิงขอบเตียง ใบหน้าของเธอซีด เธอจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้ชีวิตชีวา รู้สึกหดหู่และโดดเดี่ยว

เซรีนจับมือของเธอแล้วพูดว่า “เวอเรียน ฉันจะไม่กลับคืนนี้ และฉันจะอยู่ที่นี่กับเธอ นายใหญ่ฟัดด์กล่าวว่าฉันสามารถมาและอยู่เป็นเพื่อนเธอได้ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฉันจำได้ว่าฉันเคยนอนร่วมเตียงกับคุณสมัยมัธยมปลายและหลายปีผ่านไป...

เซรีนตั้งใจจะเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะพูดจบ เวอเรียนก็ถอนสายตาของเธอออกจากหน้าต่าง และถามเซรีนขณะที่จ้องมองไปที่เธอ “พูดสิ เซรีน ฮีลตันจะรู้สึกหนาวไหมที่ต้องนอนอยู่คนเดียวที่ก้นทะเล?”

“เวอเรียน…ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดถึงฮีลตันกันก่อนเลยนะ ตกลงไหม?”

“ไม่ เขาอยู่คนเดียวใต้ทะเล และเขาต้องรู้สึกหนาว เซรีน ฉันอยากพบเขาที่สะพาน โบลท์ ซี”

ขณะที่เธอพูด เวอเรียนกำลังจะลุกขึ้น แต่เซรีนผลักเธอลงขณะที่เธอพูด “เวอเรียน! ฮีลตันตายไปแล้ว เขาจะไม่เห็นเธอหรือไม่ได้ยินเสียงของเธอ เธอจะไปทำอะไรที่สะพาน โบลท์ ซี?”

“ฉัน…ฉันแค่อยากไปอยู่เป็นเพื่อนเขาที่สะพาน โบลท์ ซี ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่กระโดดลงไปในทะเล เพื่อลูกในท้องของฉัน ฉันจะไม่ทำแบบนั้น”

เซรีนกอดเวอเรียนทันทีและพูดว่า “เวอเรียนแค่ร้องไห้ ร้องไห้ออกมา ตกลงไหม? ได้โปรดอย่าทำตัวแบบนี้ ตกลงไหม?”

เวอเรียนวางคางของเธอไว้บนไหล่ของเซรีนและพูดว่า “ฉันคิดว่าหลังจากฉันอบเค้ก และเตรียมอาหารเสร็จแล้วฮีลตันจะกลับมา เขาสัญญากับฉันว่าเขาจะกลับบ้านเร็ว…”

“เวอเรียนสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคุณในตอนนี้คือการปกป้องลูกของฮีลตัน ระดับฮอร์โมนของเธออยู่ในระดับต่ำแล้ว ถ้าคุณซึมเศร้าแบบนี้ต่อไป มันจะไม่ดีสำหรับเด็ก จะเกิดอะไรขึ้นถ้า…”

ดวงตาของเวอเรียนสั่นระริก และมุมตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา เธอกล่าว “ถ้าเด็กหายไปล่ะ? ฉันไม่ต้องกังวลมากอีกต่อไป”

เซรีนสะดุ้ง เธอรู้สึกหวาดกลัวกับความคิดของเธอ

เมื่อคนเราตกอยู่ในสภาวะซึมเศร้าอย่างมาก พวกเขาจะสูญเสียความตั้งใจที่จะมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่เพราะเวอเรียนไม่เข้มแข็ง แต่ทั้งหมดเป็นเพราะเธอซึมเศร้ามากเกินไป มากจนเธอไม่อยากคิดเรื่องอื่นอีกเลย