เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 245

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เวออเรียนถูกเข็นเข้าไปในวอร์ด

เซรีนกำลังดึงเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ของวิลสันขณะที่เธอพูดอย่างลนลาน “อาจารย์ คุณต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาช่วยลูกของเวอเรียนได้!

วิลสันจ้องไปที่มือเล็ก ๆ ของเซรีน และพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “แล้วตอนนี้ ในที่สุดคุณก็เต็มใจที่จะพบผมหลังจากที่หลบหน้าผมมาหลายวันแล้วใช่ไหม?”

เซรีนพูดไม่ออก

เซรีนปล่อยตามสัญชาตญาณ ในขณะที่เธอถอดนิ้วสุดท้ายออกจากเสื้อคลุมแล็บของวิลสัน วิลสันก็จับมือของเธอทันทีก่อนจะลูบหัวเธอเบา ๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ไม่ต้องกังวล จะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น รอที่นี่ในขณะที่ผมมุ่งหน้าไปดู”

"ตกลง"

เซรีนผ่อนคลายขณะที่เธอจ้องมองไปที่ด้านหลังที่น่าดึงดูดของวิลสัน

เวอเรียนและลูกจะไม่เป็นอะไรเมื่อปีศาจ จาร์เร็ตมาถึง!

จากนั้นเซรีนจึงหันไปมองแนนซี่ซึ่งนั่งอยู่ด้านข้าง เธอพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “คุณแซนเดอร์ เวอเรียน เป็นน้องสะใภ้ของคุณ ทำไมคุณถึงผลักเธอ? คุณรู้หรือไม่ว่าเธอท้อง? จะเป็นอย่างไรถ้าเด็ก…”

แนนซี่หัวเราะเบา ๆอย่างเย็นชา และพูด “มิสลุดด์ อย่าพ่นเรื่องไร้สาระ ตาข้างไหนของคุณที่เห็นฉันผลักเวอเรียนจริง ๆ? เป็นเวอเรียนที่ล้มของเธอเอง แม้ว่าคุณจะอยากโกหกเกี่ยวกับมัน แต่คุณก็ควรหาหลักฐานด้วยเช่นกัน!”

"คุณ! คุณเป็นคนที่ตี และทำให้เธอล้มลงตั้งแต่แรก!”

นายใหญ่ฟัดด์ก็ยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับขมวดคิ้วขณะถือไม้เท้าของเขา เขาตะโกนว่า “พอได้แล้ว!”

แนนซี่กัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “คุณพ่อ คุณก็ได้ยินสิ่งที่คุณชีนพูด ใครจะกล้าทำร้ายฮีลตัน จากสิ่งที่ฉันคิด ว่าอุบัติเหตุนี้จัดฉากโดยเวอเรียนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของแผนการแก้แค้นของเธอ! แต่เธอกลับแกล้งทำเป็นร้องไห้ และทำตัวน่าเวทนา! คุณพ่อ คุณวางแผนที่จะให้ฆาตกรที่ฆ่าฮีลตันอยู่ในบ้านของครอบครัวฟัดด์จริงหรือ?”

“เราจะตัดสินใจหลังจากที่ฉันตรวจสอบเสร็จแล้ว! สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเด็กในท้องของ เวอเรียน ไม่ว่ายังไงเด็กก็ยังคงเป็นสายเลือดของครอบครัวฟัดด์ของเรา”

…

เวอเรียนท่าทางน่าสังเวชนอนอยู่บนเตียงในหอผู้ป่วย

แพทย์สองสามคนออกมาและนายใหญ่ฟัดด์ก็เดินเข้าไปหาพวกเขา ถามว่า "หมอครับ แม่ และเด็กเป็นอย่างไรบ้างครับ?"

หมอขมวดคิ้วและพูดว่า “ระดับฮอร์โมนของคนไข้อยู่ในระดับต่ำอยู่แล้ว แม้ว่าเด็กจะได้รับการช่วยชีวิตในครั้งนี้อย่าหวุดหวิด แต่โปรดตรวจสอบให้แน่ใจว่าผู้ป่วยจะไม่เครียดกับอารมณ์ เธอต้องนอนหลับและกินให้ดีในขณะที่รักษาสภาพจิตใจให้อยู่ในเชิงบวกอยู่เสมอนะครับ

เซรีนเข้ามาในห้องหลังจากจ้องมองแนนซี่

“เธอรู้สึกยังไงบ้างเวอเรียน? ยังเจ็บอยู่ไหม?”

เวอเรียนส่ายหัวของเธอ

เมื่อเซรีนมองสภาพที่อ่อนแอของเธอ เธอก็รู้สึกแย่มากสำหรับเธอขณะที่เธอพูดว่า “เด็กในท้องของเธอเป็นลูกของฮีลตัน แต่สมาชิกในครอบครัวฟัดด์ก็สงสัยในตัวเธอ พวกเขาจะคิดว่าเธอเป็นฆาตกรของฮีลตันได้อย่างไร! แนนซี่ยิ่งแย่ เธอยังกล้าที่จะตีเธอด้วยซ้ำ! โชคดี ที่ทุกอย่างโอเค เธอ และลูกสบายดี…”

เซรีนลูบหน้าท้องแบนราบของเวอเรียนเบา ๆ

น้ำตาไหลออกมาจากมุมตาของเวอเรียนอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอหัวเราะเบา ๆ “ตอนนี้ฮีลตันทิ้งฉันไว้คนเดียวจริง ๆ เซรีนไม่มีใครจะยืนหยัดเพื่อฉันได้อีกในอนาคต รู้ไหมฮีลตันเป็นคนแรกที่ก้าวเข้ามาเมื่อใดก็ตามที่ฉันถูกแนนซี่และวาเนลล์รังแก แต่ตอนนี้ เขาจากไปแล้ว…”

“เวอเรียน…”

หน้าผากของเวอเรียนได้รับบาดเจ็บจากการกระแทกและพันด้วยผ้าพันแผล สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าของเธอดูซีดลงมาก ราวกับเลือดถูกกำจัดออกไปหมดแล้ว

เซรีนกอดเธอแน่นและพูดว่า "ไม่ต้องเสียใจ ตกลงไหม เวอเรียน? เราเลิกคิดถึงฮีลตันกันได้ไหม?”

เวอเรียนหลับตาของเธอลง หลังจากที่เธอหายใจเข้าลึก ๆ เธอก็พูดว่า “ฉันก็ไม่ต้องการเช่นนั้น ฉันต้องการที่จะพักผ่อน และดูแลครรภ์ของฉันให้ดี ฉันอยากจะเลิกคิดถึงฮีลตัน แต่ฉันไม่สามารถห้ามตัวเองได้ ฉันจำได้ว่าเขาบอกฉันว่าถ้าเด็กคนนี้เป็นเด็กผู้ชายเขาจะให้ชื่อแฮรริสัน ฟัดด์และถ้าเธอเป็นผู้หญิงเธอจะเรียกว่าเอสตร้า ฟัดด์…เซรีน ฮีลตันยังไม่รู้ว่าเด็กในท้องของฉันเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิงแล้วเขาจะจากไปแบบนั้นได้อย่างไร?”

เซรีนกอดเธอ และร้องไห้ไปกับเธอ

หลังจากที่เวอเรียนเหนื่อยล้าจากการร้องไห้และหลับไปแล้ว เซรีนก็เดินออกมาจากวอร์ดคนไข้ขณะที่สะอึกสะอื้น