เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 246

แม้ว่าความทุกข์นั้น ยากที่จะจินตนาการได้ แต่ว่าเวอเรียนก็เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ และรู้ว่าเขายังสงสัยในตัวเธออยู่

"ได้ค่ะ"

เธอยังไม่อยากกลับไปที่คฤหาสน์ฟัดด์ หรือไปเจอแนนซี่และคนอื่นๆ ทั้งหมดที่เธอต้องการในตอนนี้ คือกลับไปที่ที่เธอละฮีลตันอยู่ เธออยากแยกตัวออกมาและรักษาบาดแผลของเธอเอง

เซรีนเป็นห่วงเวอเรียน จึงพาเวอเรียนออกจากโรงพยาบาลกลับไปส่งที่คฤหาสน์ แชลโลว เบย์

"เวอเรียน พรุ่งนี้ฉันจะมาอยู่กับเธอ ฉันเป็นห่วงว่าแนนซี่และคนเลวพวกนั้นจะมารังแก เธออีก!"

"ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก มาดามลีอาห์จะมาอยู่กับฉันด้วย"

"จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงเธอได้ยังไง ในเมื่อเธอเป็นแบบนี้? ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะมาอยู่กับเธอสักสองสามวัน จนกว่าเธอจะดีขึ้น แล้วฉันจะไม่รบกวนเธออีก"

มาดามลีอาห์พูดพลางหัวเราะ "มาดามคะ ในเมื่อ คุณลุดด์ อยากจะมาอยู่เป็นเพื่อน ก็ให้เธอมาอยู่ด้วยเถอะค่ะ คุณจะได้มีเพื่อนคุยแล้วรู้สึกดีขึ้น"

เวอเรียนไม่ปฏิเสธ แต่เธอก็พูดน้อยมากและไม่รู้จะคุยอะไรกับเซรีน เซรีนนั้นชวนคุยหลายเรื่อง แต่เธอก็ยังคงพูดน้อยอยู่ดี

แม้ว่าช่วงนี้เวอเรียนจะไม่ร้องไห้และไม่ได้คิดถึงฮิลตันมากเท่าวันก่อน เธอดูเหมือนมีแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ เธอกินเมื่อถึงเวลากิน และนอนเมื่อถึงเวลานอน ใช้ชีวิตประจำวัน เหมือนไม่ต้องทำอะไรอย่างอื่นอีก

เมื่อถึงวันฝังศพของฮีลตัน มันเป็นวันที่ฝนพรำ

เวอเรียนใส่ชุดดำยืนอยู่ใต้ร่มสีดำ มองไปที่หลุมศพอันว่างเปล่า ที่กำลังฝังร่างของฮีลตัน

เจลลี่ บีน กอดเอวเวอเรียน ตาและหน้าเธอแดงจากการร้องไห้ เธอถามด้วยความเศร้าและหวาดกลัว "มอนตี้ เกิดอะไรขึ้นกับคุณพ่อ? คุณพ่อตายแล้วจริงๆหรอคะ?"

เวอเรียนนั่งลงกอด เจลลี่ บีน ไว้แน่น "ไม่ต้องกลัวนะ คุณพ่อกำลังปกป้องเราอยู่จากอีกที่หนึ่ง เราต้องเข้มแข็งไว้นะ"

เจลลี่ บีน สะอื้น "แต่หนูคิดถึงคุณพ่อ...มอนตี้ หนูต้องการพ่อ..."

หนูน้อยน้ำตาไหลอาบแก้ม เวอเรียนใจแทบขาดเมื่อเห็นลูกร้องไห้ เวอเรียนสูดหายใจเข้าลึกๆ กลั้นน้ำตาไว้ แล้วพูดปลอบ "หนูเป็นเด็กดี เจลลี่ บีน ไม่ร้องไห้นะ"

เซรีนมองจากด้านข้าง เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ วิลสันกอดเธอไว้

เมื่อกลบหลุมฝังศพ เวอเรียนหลับตา เธอกอด เจลลี่ บีน ไว้แน่น

หลังจากฝังศพเสร็จแล้ว จอห์นอยากพาเจลลี่ บีน กลับบ้านด้วย เขาพูด "กลับบ้านกับปู่เถอะ เจลลี่ บีน"

เจลลี่ บีน ไม่อยากออกห่างจากอ้อมกอดของเวอเรียน เธอตอบ "หนูอยากอยู่กับคุณแม่ค่ะ คุณปู่!"

เวอเรียนใจเต้นรัว เมื่อหนูน้อยพูดออกมาเองว่า 'คุณแม่?'

ในที่สุดลูกก็ยอมเรียกเธอว่า แม่ แล้ว?

เวอเรียนมองไปที่ยัยตัวแสบ "เจลลี่ บีน หนู...เพิ่งเรียกฉันว่าอะไรนะ?"

"คุณแม่" หนูน้อยเม้มปาก น้ำตาไหลอาบแก้ม

เธอกอดลูกไว้ น้ำตาไหลอาบแก้ม แต่เธอต้องให้ลูกกลับบ้านกับจอห์น

ตอนนี้จอห์นยังสงสัยเธออยู่ เขาจึงไม่ให้เธอกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ เธอจึงต้องอยู่ที่คฤหาสน์ แชลโลว์ เบย์ และไม่มีอำนาจที่จะดูแล เจลลี่ บีนได้ เธอไม่สามารถไปส่งและไปรับลูกที่โรงเรียน เธอแทบจะเป็นบ้าและห่วงว่าลูกจะตามเธอมาที่ แชลโลว์ เบย์ นั่นทำให้เธอต้องไม่สนใจยัยตัวแสบ ทำให้เธอกลัวมาก

"เป็นเด็กดีนะ เจลลี่ บีน หนูกลับบ้านกับคุณปู่ก่อน แม่...อีกสองสามวันแม่จะไปหาหนูนะ"

"คุณแม่ ไม่อยากอยู่กับหนูแล้วเหรอ?"

เวอเรียนเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมา "จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะจ้ะ? ไม่ใช่ว่าแม่ไม่อยากอยู่กับหนู แต่แม่เพิ่งจะเสียคุณพ่อไป และก็ยังเสียใจมาก แม่ห่วงว่าจะไม่ได้ดูแลหนูอย่างเต็มที่"

เมื่อ เจลลี่ บีน ไม่ร้องไห้แล้ว เธอถามขณะสูดน้ำมูก "ถ้าคุณแม่ดีขึ้นแล้ว ต้องมาหาหนูนะ!"