เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 247

เสียงแก้วเซรามิกแตกดังทำลายความเงียบกลางดึกในเมือง โอเชียน

“ถ้าพวกคุณรักษาเขาไม่ได้หรือทำให้เขาฟื้นไม่ได้ ก็ออกไปดีกว่า!”

หญิงสาวระเบิดความโกรธกับหมอ ขณะที่พ่อบ้านวัยกลางคนเข้ามาห้ามอย่างสุภาพ

“มาดาม แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะอาการหนักมาเจ็ดวันแล้ว แต่ชีพจรของเขายังปกติอยู่ เขาคงไม่เป็นอะไรแล้วครับ”

“หญิงสาวขมวดคิ้ว “นี่มันเจ็ดวันแล้วนะ เขาต้องนอนเป็นผักอยู่แบบนี้เหรอ?”

พ่อบ้านตอบ “มาดาม...คุณคงไม่ได้ชอบเขาหรอกนะครับ?”

“ทุกวันนี้ ไม่ใช่ว่าพ่อฉันพยายามจับคู่ให้ฉันอยู่เหรอ? คนที่เขาหามาให้ก็ไม่ได้หล่อเหมือผู้ชายคนนี้ ถ้าเขาฟื้นขึ้นมา ฉันจะให้เขาเป็นคู่หมั้นของฉัน!”

“มาดาม...นี่ไม่ถูกต้องนะครับ แล้วเราก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร”

หญิงสาวพูดจาถากถาง “ฉันไม่สนว่าเราจะรู้ตัวตนของเขาหรือไม่ ฉันชอบเขา!”

ทันใดนั้น แม่บ้านที่ดูแลชายหนุ่มก็รีบออกมาจากห้อง “มะ-มาดาม! เขาฟื้นแล้ว!”

ยูนารีบเดินเข้าไปในห้องด้วยรองเท้าส้นสูง

“คุณฟื้นแล้วเหรอ?”

เธอนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง วางคางบนแขนทั้งสองข้างขณะจ้องมองเขา

ฮีลตันนอนอยู่บนเตียงและรีบเอามือจับศีรษะก่อนยูนาจะห้าม “นี่ อย่าจับสิ แผลของคุณค่อนข้างแย่นะ!”

ฮีลตันขมวดคิ้ว จ้องคนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้า “คุณเป็นใคร? ผมอยู่ที่ไหน?”

“ฉันเหรอ” ยูนาหัวเราะคิกคักขณะมองเขา “ฉันก็คือคนที่ช่วยชีวิตคุณไง! ตอนนี้คุณอยู่ในบ้านยาเมส รู้จักตระกูลยาเมสไหม? ครอบครัวของเรามีชื่อเสียงมากที่สุดในเมืองโอเชียน เป็นเกียรติของคุณเลยนะที่ถูกพามาที่นี่! ถ้าไม่ใช่เพราะฉันช่วยไว้ คุณคงตายอยู่ในทะเลไปนานแล้ว!”

ในหัวของฮีลตันว่างเปล่า เขาถาม “ผมไปอยู่ในทะเลได้ยังไง?”

“นั่น...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”

เขาส่ายหัว “จำไม่ได้เลย”

“คุณไม่ได้...เสียความทรงจำ ใช่ไหม? คุณ…คุณจำชื่อตัวเองได้ใช่ไหม?”

เธอมองเขาด้วยความสงสัย ถ้าชายคนนี้สมองถูกกระทบกระเทือนหลังจากตกลงไปในทะเลแล้ว

ช่างน่าเสียดายถ้าคนหล่ออย่างเขามีปัญหาทางสมอง ใช่ไหม? เธอไม่อยากชอบคนป่วยทางจิต!”

เขาเม้มปากแล้วบอกชื่อ “ซาเวียร์ ฟัดด์”

ยูนาตาเป็นประกาย “คุณจำชื่อตัวเองได้! หมายความว่าคุณไม่ได้สูญเสียความทรงจำ?”

เขาตอบง่าย ๆ “ใช่”

“ซาเวียร์ ซาเวียร์…” เธอทวนชื่อเขา “ชื่อนี้เพราะมากเลย”

พ่อบ้านพาหมอเข้ามาและบอกยูนา “มาดาม ในเมื่อคุณฟัดด์ฟื้นแล้ว ให้หมอตรวจอาการเขาหน่อยนะครับ”

“ก็ได้”

ขณะที่หมอกำลังตรวจดูอาการ เธอพึมพำอยู่ข้าง ๆ “ฉันช่วยชีวิตคุณ คุณก็รู้ คุณจะตอบแทนฉันยังไง?”

“คุณต้องการอะไร?”

เขาตอบกลับอย่างเย็นชา ยูนามักจะถูกตามใจเหมือนเจ้าหญิงมาตลอดตั้งแต่เธอยังเล็ก เธอไมเคยเจอใครทำเย็นชากับเธอมาก่อน เพราะทุกคนจะเอาใจเธอตลอดไม่ว่าเธอต้องการอะไร

ยิ่งเขาเย็นชามากเท่าไหร่ เธอยิ่งนับถือเขามากขึ้น

“ฉันจะให้คุณเป็นบอดีการ์ดของฉัน”

พ่อบ้านได้ยินดังนั้น เขารีบเข้ามาห้ามเธอไว้ “ทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ มาดาม เขา...เรายังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร...ถ้าหากเขา…”

“ลุงจอร์จ ฉันมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีเหตุจูงใจอะไรทั้งนั้น ตอนเราพบเขาที่ชายหาด หัวใจเขาหยุดเต้นไปแล้ว เขาจะเสี่ยงชีวิตเพื่อแค่จะเข้าใกล้ฉันหรือตระกูลยาเมสเหรอ? เขาไม่ตายไปแล้วเหรอถ้าฉันไม่ช่วยเขาไว้?”