เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 275

ช่วงนี้ฮีลตันต้องไปทำงานที่ออฟฟิศและเวอเรียนต้องถูกทิ้งไว้ที่บ้านแล้วไม่มีอะไรทำ เธอมักจะทำซุปไปเยี่ยมเจมส์ที่โรงพยาบาลเสมอ

เจมส์มองเธอด้วยเอ็นดู เขาใจดีกับเธอเสมอ "เธอเป็นคนดีนะ ตั้งแต่ฉันเข้าโรงพยาบาลมา ฉันยังไม่เห็นเจนนี่เลย ตรงกันข้าม ฉันต้องรบกวนเธอเธอที่ต้องมาเยี่ยมฉัน แล้วยังทำซุปมาให้อีก เวอเรียนขอบคุณมาก"

เวอเรียนยิ้ม "หนูแค่แสดงความกตัญญู และเคารพคุณอาแทนฮีลตัน หนูก็ควรจะทำด้วย แล้ะก็เบื่อที่ต้องอยู่คนเดียวที่บ้าน ไม่มีอะไรทำมากไปกว่านี้ หนูเลยมาเยี่ยมคุณอาค่ะ"

เจมส์ ฟัดด์ เห็นอากาศสดใสจากหน้าต่าง "เวอเรียน พาฉันออกไปเดินเล่นหน่อย ให้ฉันได้อาบแดดบ้าง"

"ได้ค่ะ"

เขาสวมชุดคลุมของโรงพยาบาล แล้วลุกออกจากเตียง เวอเรียนช่วยเขา พวกเขาเดินเล่นผ่านทางสนามหญ้าของโรงพยาบาลไปเรื่อย ๆ

เขาอยากจะถามเธอบางอย่าง เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ แล้วถาม "พ่อของเธอดูแลแม่กับเธออย่างดี ใช่ไหม?"

เวอเรียนพยักหน้าแล้วยิ้ม "ใช่ค่ะ คุณพ่อดูแลหนูกับแม่เป็นอย่างดี แต่คุณแม่จากไปก่อน และแม้ว่าคุณพ่อจะแต่งงานใหม่ ท่านก็ยังรักหนู แล้วเมื่อสามปีก่อน คุณพ่อก็จากไปอีกคน..."

เมื่อพูดแบบนี้แล้ว ยังคงมีความเศร้าและความโดดเดี่ยวแสดงออกมาทางสีหน้าเธอ

เจมส์พยักหน้าแล้วถอนหายใจ เขาปลอบใจเธอ "ทุกคนมีโชคชะตาของตัวเอง อย่ารู้สึกเศร้าไปเลย เธอเป็นเด็กดี พระเจ้าจะดูแลหนูเอง"

"การที่ได้แต่งงานกับฮีลตัน คงจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเกิดขึ้นกับหนูแล้วค่ะ"

เมื่อเจนเข้ามาในห้องคนไข้ เธอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง เธอรู้สึกตัวชาเมื่อเห็นซุปปลาคาร์พตุ๋นวางอยู่บนตู้

เธอออกจากห้องและถามพยาบาลที่มาวัดอุณหภูมิร่างกายของเจมส์ "คุณพยาบาลพ่อฉันไปไหน?"

"อ้อ ฉันคิดว่าฉันเห็นพ่อของคุณ ไปเดินเล่นที่สนามหญ้าค่ะ"

เจนไปถึงที่สนามหญ้า ตรงกลางสนามหญ้าล้อมรอบไปด้วยรูปปั้นหิน แล้วก็เห็นเจมส์กับเวอเรียน

เวอเรียนช่วยพยุงเขาเดินรอบ ๆ สวน ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุข เหมือนว่าพวกเขาเข้ากันได้ดี

ช่วงเวลาที่เธอเห็นเหตุการณ์นี้ ความรู้สึก อิจฉาที่อยู่ในใจนั้นเพิ่มขึ้น

ทำไมทุกคนถึงชอบคุยกับเวอเรียนกันนะ?

แม้แต่พ่อแท้ ๆ ของเธอก็ยังลำเอียง!

เจนก้าวเข้ามาหาพวกเขาแล้วผลักเวอเรียนออกไป "ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่!"

เวอเรียนถูกผลักจากข้างหลังโดยไม่ทันตั้งตัว เธอสะดุดและเกือบล้มลงบนพื้น

เธอปกป้องหน้าท้องโดยไม่รู้ตัว แต่โชคดีที่ไม่เกิดอุบัติเหตุ

เจมส์รีบเข้าไปช่วยเธอ "เวอเรียน เป็นอะไรหรือเปล่า? ท้องของเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"อารองหนู ไม่เป็นไรค่ะ"

เธอยืนขึ้นแล้วส่ายหัวให้เจมส์

แล้วเจมส์ก็จ้องเจนที่เพิ่งมาถึง เขาขมวดคิ้วแน่น แล้วบ่นเสียงดุ "ทำไมลูกถึงผลักพี่สะใภ้? ไม่รู้หรอว่าพี่สะใภ้กำลังท้องอยู่? ลูกทำตัวหยาบคายมาก!"

เจนกำหมัดแน่น เธอขบฟัน จ้องไปที่เจมส์จะชี้ไปที่เวอเรียน "ใครจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรลับหลังคุณพ่อ! ช่วงนี้เธอก็มาเยี่ยมบ่อย ๆ เธอไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน เธออยากจะรับมรดกจากคุณพ่อด้วยการดูแลคุณพ่อสินะ?!"

พี่น้องทางสายเลือด...

ท่าทีของเจมส์เปลี่ยนไป เมื่อได้ยินสองคำนั้น เขาตบหน้าเธอ

"นี่ลูกกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?!"

เจนเอามือกุมแก้ม น้ำตาไหลลงมา เธอจ้องไปที่ เจมส์ ฟัดด์ และ เวอเรียน มอนท์ อย่างเอาเป็นเอาตาย "หนูไม่ได้พูดจาไร้สาระ คุณพ่อหลงเสน่ห์ผู้หญิงที่น่ารักเกียจคนนี้ด้วยการปกป้องเธอเหรอคะ?!"