เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 285

เวอเรียนนั่งอยู่บนบันได

เสียงของเจนยังก้องอยู่ในหู

"เธอไม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง พี่สะใภ้? พี่ชายนัดหมอเพื่อทำการผ่าตัดแล้ว..."

เวอเรียนหน้าซีด เธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนาน

ลูก...เธอไม่สามารถช่วยลูกได้เหรอ?

เธอหลับตาแล้วน้ำตาก็ไหลลงมา

เวอเรียนไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง

เธอนั่งอยู่ในห้องทำงานของหมอ หมอถอนหายใจเมื่อดูแฟ้มประวัติคนไข้ของเธอ "คุณมอนท์ ตอนนี้คุณมีภาวะแท้งบุตร ทำไมคุณไม่ทำแท้งให้เร็วกว่านี้ มันจะเป็นอันตรายกับคุณมากขึ้น คุณอายุยังน้อยและยังมีโอกาสอีกมากที่คุณจะมีลูกได้อีก"

เวอเรียรเสียใจอย่างที่สุด เมื่อเธอออกมาจากโรงพยาบาล

เธอไม่อยากกลับบ้าน เธอจึงเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย

เธอไม่รู้ว่ามาถึงโบสถ์เก่านี้ได้ยังไง เธอเข้าไปในโบสถ์และหลับตาอยู่หน้าไม้กางเขน เริ่มอธิษฐานเงียบ ๆ

"แม่ขอโทษ ลูกรัก ถ้าแม่ระวังให้มากกว่านี้ บางทีลูกคงได้เกิดมาแล้ว แม่ผิดเอง… ลูกคงจะมีความสุขอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ถ้าลูกกลับชาติมาเกิดในท้องของแม่อีกครั้ง แม่จะปกป้องลูกให้ดีกว่านี้"

รถยนต์สีดำจอดอยู่ใกล้โบสถ์

"นั่นมาดามฟัดด์นี่ เวอเรียนอยู่ในโบสถ์คนเดียว ให้ฉันจัดการเลยไหม?"

"ให้แน่ใจว่าไม่ได้เปิดเผยอะไรออกไปละกัน"

ไม่แน่ใจว่า เวอเรียนอยู่ในโบสถ์นานแค่ไหน เมื่อเธอออกมา เธอก็ถูกปิดปากด้วยเศษผ้า เธอพยายามดิ้นให้หลุด แต่ไม่นานก็สลบไป

"ลากเธอเข้ามาในรถ!"

ตอนที่ยังมึนอยู่ เธอไม่แน่ใจว่าอยู่ที่ไหน เมื่อตื่นขึ้นมา ก็พบว่าถูกปิดตาเอาไว้ มีแต่ความมืดอยู่ตรงหน้า เธออยากขยับตัวแต่ก็ถูกมัดไว้

"พวกคุณเป็นใครกันแน่?! ต้องการอะไร?!"

"เราไม่ต้องการอะไร เราแค่ได้รับคำสั่งจากคนอื่นให้ทำให้คุณหายตัวไป"

เวอเรียนใจเต้นรัว "ใคร?"

"เราบอกไม่ได้"

เธอต่อต้านเขา "ปล่อยฉันไป ถ้าสามีฉันรู้ว่าฉันหายตัวไป เขาจะต้องตามหาฉันแน่! คนที่จ้างพวกคุณจ่ายให้เท่าไหร่? ฉันจะจ่ายให้อีกสองเท่า!"

ชายสองคนหัวเราะเสียงดัง "คุณคิดว่าพวกเราโง่เหรอ? เราลักพาตัวคุณมา ถ้าเราปล่อยคุณไป ไม่เพียงแต่คุณจะไม่จ่ายเงินให้พวกเรา คุณต้องบอกตำรวจให้มาจับเราแน่! บางทีเราอาจทำให้คุณตายเร็วขึ้นและไม่ต้องเจ็บปวด!"

หัวใจเธอเต้นรัว รู้สึกได้ในลำคอ

จิตใจเธอปั่นป่วนไปหมด

ใครกันแน่ที่อยากฆ่าเธอ?"

เจนอยู่ในห้อง เธอถือโทรศัพท์อย่างกระวนกระวาย

เธอตกใจเมื่อซาร่าเคาะประตู และทำโทรศัพท์ตกพื้น

ซาร่าถือถาดผลไม้เข้ามา เธอมองเจนอย่างสงสัย "เจน ทำไมลูกดูหน้าซีดล่ะ? ลูกไม่สบายเหรอ? รู้สึกไม่ค่อยดีหรือเปล่า?"

ซาร่าวางถาดผลไม้ลง เดินเข้ามาหาและแตะที่หน้าผาก เจนส่ายหัวแล้วพูด "คุณแม่ หนู...หนูสบายดี..."

โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น ซาร่ากำลังจะรับสาย

เจนกลัวแทบจะเป็นบ้า และเหมือนว่าเธอจะตัวแข็งอยู่ตรงนั้น ขยับตัวไม่ได้

เธอมองชื่อคนที่โทรมา มันเป็นเบอร์ไม่ทราบหมายเลข เธอขมวดคิ้วแล้วถามลูกสาว "ใครโทรหาลูกเหรอ เจน?"

"ไม่...ไม่มีใคร"