เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 286

เจนฝันร้ายอย่างน่ากลัวในกลางดึก

เธอสะดุ้งตื่น

ไฟถูกเปิดในบ้านที่มืดสนิท

“เกิดอะไรขึ้น เจน?”

เจนพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของซาร่าทันทีในขณะที่ตัวสั่นไปหมด เธอพูดว่า “แม่... แม่... หนูฝันว่าเวอเรียนปีนมาหาฉันในขณะที่เลือดท่วมไปหมด เธอต้องการชีวิตของหนู... หนูยังฝันอีกว่าถูกพ่อทุบตีจนตาย... เขาบังคับให้หนูชดใช้ชีวิตของเวอเรียนด้วยชีวิตของหนู ... ”

เจนร้องไห้จนสุดเสียงในอ้อมอกของแม่ ใบหน้าของเธอเปียกโชกไปหมดในขณะที่ดวงตาของเธอเป็นสีแดง

ซาร่าห์ลูบเบา ๆ ขณะปลอบเธอว่า “มันเป็นความฝัน เป็นแค่ความฝัน อย่ากลัวไปเลย และนอกจากนี้ลูกยังเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อ เขาจะไม่ทำแบบนั้นกับลูก ตอนนี้เป็นเด็กดีนะ”

“แม่…ฉันรู้สึกเหมือนจะไม่สามารถอยู่ใน นอร์ท ซิตี้ได้อีกต่อไป ฉันต้องออกไปจากที่นี่!”

ซาร่าพูดขณะที่จ้องมองเธอ “แต่ แต่ถ้าลูกจากไปตอนนี้ ลูกจะยิ่งดูน่าสงสัยมากขึ้น เจน ฟังแม่ แม่จะส่งลูกไปอังกฤษหลังจากเรื่องนี้จบลงแล้ว”

เจนส่ายหัวอย่างหมดหวัง “ฉันจะไม่รออีกต่อไปแล้ว แม่…ถ้าพ่อรู้ว่าฉันทำแบบนี้ เขาจะต้องส่งฉันไปที่สถานีตำรวจ! ถ้าเขาสามารถยกมรดกครึ่งหนึ่งให้เวอเรียน แสดงว่าสำหรับเขา เราไม่สำคัญเท่ากับเวอเรียน ในหัวใจของเขา!”

“ปัง…”

จู่ ๆ ประตูก็ถูกเตะเปิดออกอย่างรุนแรง

เจนสะดุ้งขณะที่เธอหดตัวเข้าไปในอ้อมแขนของซาร่า

เจมส์กำลังยืนอยู่นอกประตู

ไม่มีคำไหนสามารถบรรยายถึงความโกรธของเจมส์ขณะที่เขาตะโกนว่า “ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ เจน ฟัดด์!”

เจนหดตัวเข้าไปในซาร่า เธอพูดพร้อมกับสะอื้น “แม่ แม่…ช่วยฉันด้วย…ได้โปรด…”

ซาร่ากอดลูกสาวของเธอแน่น และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจมส์ ฟัดด์ นี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจนเลย! ฉันเป็นคนที่ลักพาตัวเวอเรียนไปเอง!”

“ซาร่า เซน! นี่คือสิ่งที่คุณควรทำในฐานะแม่งั้นหรือ! คุณยอมให้ลูกสาวของคุณลักพาตัว! สักวัน คุณจะทำลายเธอด้วยวิธีที่คุณสอนเธอตอนนี้!”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น เจนก็เริ่มส่งเสียงดัง เธอออกจากอ้อมแขนของซาร่า และจ้องมองเจมส์อย่างบ้าคลั่ง เธออุทานออกมาว่า “ชีวิตหนูถูกทำลายไปแล้ว! มันเป็นความผิดของพ่อทั้งหมด! หนูเท่านั้นที่เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อ! ทำไมพ่อถึงปฏิบัติกับเวอเรียนดีกว่าลูกสาวของตัวเอง! พ่อรู้ไหมว่า…ชีวิตทั้งชีวิตของหนูถูกพ่อทำลาย!”

เจมส์ก้าวออกไป และตบไปที่หน้าเจนอย่างแรงทันที

“นังเด็กอกตัญญู!”

มุมปากของเจนมีเลือดไหล เธอจับแก้มที่บาดเจ็บของเธอ เธอหัวเราะขณะกำลังงอตัวทีละข้างของเธอ และพูดว่า “พ่อตบลูกสาวของตัวเอง ตะโกนใส่หนู และมอบมรดกครึ่งหนึ่งให้กับคนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดด้วย พ่อ ในสายตาของพ่อ หนูเป็นลูกสาวที่แท้ ๆ ของพ่อหรือเปล่า?”

เจมส์หายใจเข้าลึก ๆ และพูดในขณะที่จ้องมองเธออย่างเย็นชา เขาถามด้วยน้ำเสียงเข้มงวดว่า “แกพาเวอเรียนไปไว้ที่ไหนกันแน่!”

“พ่อ อยากจะให้ฉันชดใช้ด้วยชีวิตของฉันไหมถ้าเวอเรียนตาย?”

"แก…! เจน ฟัดด์ เวอเรียนเป็นลูกพี่ลูกน้องของแก! แม้ว่าเวอเรียนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแก แต่แกก็ไม่ควรลักพาตัวเธอไป!”

เจมส์เจ็บปวดเพราะไม่รู้ว่าตัวเองให้กำเนิดลูกสาวแบบนั้นได้อย่างไร

น้ำตาของซาร่าเริ่มร่วงหล่น ขณะที่เธอจ้องมองเจมส์อย่างจริงจัง เธอกล่าวว่า “เจมส์ ฟัดด์ คุณปฏิบัติต่อเราทั้งแม่ลูกแบบนี้เพื่อ เวอเรียน มอนท์ จริง ๆ งั้นเหรอ! คุณไม่รู้สึกผิดบ้างเลยหรือไง?”

เจมส์จับหน้าผากของเขา และนั่งลงข้างเตียงในสภาพที่เหนื่อยล้า เขาหันหลังให้ทั้งซาร่า และเจนแล้วพูดว่า “ฉันไม่อยากเถียงกับพวกเธอในเรื่องนั้น ดีที่แกมาพูดความจริงกับฉันตอนนี้ เจน ฟัดด์บอกฉันว่าเวอเรียนอยู่ที่ไหน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเวอเรียนจริง ๆ ฉันจะไม่ใช่คนแรกที่จะไม่ปล่อยแกไป”

เจมส์หันกลับมามองเจน เขากล่าวว่า “แกควรเข้าใจให้ชัดเจนว่า เวอเรียนมีความสำคัญกับลูกพี่ลูกน้องของแกขนาดไหน”

ดวงตาที่เปื้อนน้ำตาของเจนสั่นระริก

เธอเริ่มพูดเสียงดังอีกครั้ง “ทำไม ทำไมพวกคุณทุกคนต้องกังวลนัก ตอนที่เวอเรียนเกิดเรื่อง! พวกคุณอยู่ที่ไหน ตอนที่ฉันเกิดเรื่อง! ที่ไหน!”

…

ฮีลตันส่งคนออกไปตามหาเวอเรียนทั้งเมือง ดูเหมือนทุกตารางนิ้วของเมืองนอร์ท ซิตี้ ทั้งหมดถูกพลิกแผ่นดินหา

ฮีลตันนั่งบนโซฟาในกลางดึกขณะที่เขาบีบคิ้วด้วยนิ้วยาวของเขา เขาดูอ่อนเพลีย

วิลสันยังส่งคนไปค้นหาที่อยู่ของเวอเรียนมาสองสามชั่วโมงแล้วเหมือนกัน...

จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของเขาก็หยุดความเงียบโดยรอบ

ฮีลตันตกตะลึงในขณะที่เขารับสายทันที

มีเสียงลมจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “เจ้านาย มาดามถูกขังอยู่ในโรงงานร้างในชานเมืองตะวันตก!”

…