เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 315

เวอเรียนอยู่ในอ้อมกอดของเขาเป็นเวลานาน เธอรู้สึกว่าดวงตาของเธอเริ่มหนัก

ฮีลตันอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน

เธอสะดุ้งตื่น กอดคอเขาด้วยแขนทั้งสองข้างแล้วถาม "ไม่ทำงานต่อแล้วหรอ?"

"มันดึกแล้ว ได้เวลานอนแล้ว"

เวอเรียนกำลังคิดเรื่องพา เจลลี่ บีน มาที่นี่ เธอถามขณะที่เขย่าคอเขา "คุณไปรับลูกที่โรงเรียน แล้วพากลับมาพร้อมคุณหลังจากที่คุณเลิกงานพรุ่งนี้ได้ไหม?"

"คุณยังจะชวนผมคุยเรื่องพาลูกมาที่นี่อีกเหรอ?"

เธอกำหมัดและทุบบนอกเขาเบา ๆ "ใครเขาหึงลูกสาวของตัวเองกัน?"

ฮีลตันไม่ตอบ และดูเหมือนว่าพรุ่งนี้เขาจะไม่พาลูกมาด้วย

ฮีลตันขับรถกลับจากทำงานในคืนวันต่อมา

เวอเรียนกำลังวาดภาพอยู่ข้างบน แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเด็กดังมาจากข้างล่าง

"มอนตี้! มอนตี้! หนูมาแล้ว! คุณอยู่ที่ไหน?"

เวอเรียนดีใจ เธอโยนแปรงทาสีไว้ด้านข้าง แล้วรีบลงมาข้างล่าง เธอทักทาย เจลลี่ บีน ที่สะพายกระเป๋าใบเล็กมาด้วย

ยัยตัวแสบพูดจาถากถาง "คุณกับคุณพ่อใจร้าย พวกคุณอยู่ที่นี่มากกว่าไปเยี่ยมหนูอีก!"

เวอเรียนยิ้มขณะที่ฟังลูกบ่น และช่วยเธอถอดกระเป๋าออก จับแก้มเล็กของเธอแล้วถาม "ลูกหนาวรึเปล่า?"

"หนูไม่หนาวเลย! คุณปู่ให้มาดามลีอาห์ใส่เสื้อผ้าให้หนูหลายชั้น หนูเกือบตายเพราะมันร้อน!"

ที่บ้านเปิดเครื่องทำความร้อนอยู่ เวอเรียนช่วยยัยตัวแสบถอดเสื้อแจ็กเก็ตออก แล้วเปลี่ยนรองเท้าแตะรูปลูกเป็ดสีเหลืองให้ใส่

ฮีลตันตามเข้าบ้านมาทีหลัง

เวอเรียนกำลังช่วยเขาเปลี่ยนรองเท้าแตะ เธอห้ามตัวเองไม่ให้ถามเขาไม่ได้ "เมื่อวานคุณไม่อยากพาลูกมาที่นี่ แต่วันนี้ทำไมคุณถึง...เปลี่ยนใจล่ะ?"

ฮีลตันมองเธอ เขาพูดเหมือนจะแหย่เธอ "ก็ถ้าผมไม่พาลูกมา คุณจะไม่โมโหผมแย่เหรอ?"

เวอเรียนหน้าแดง "ตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ?"

จริง ๆ แล้วการพา เจลลี่ บีน มานั้น ทำให้เธอแปลกใจ และมีความสุขด้วย

เจลลี่ บีน นอนอยู่บนโซฟา ทำตัวเหมือนเจ้านายตัวน้อย ขณะที่ลูบท้องของเธอไปด้วย "มอนตี้ หนูหิวแล้ว! มีอะไรให้กินบ้างคะ?"

เวอเรียนส่งขนมปังให้เธอ "เดี๋ยวเราก็จะกินข้าวเย็นกันแล้ว หนูกินขนมปังไปก่อนนะคะ"

เจลลี่ บีน กินขนมปังที่ไม่มีรสชาติ หลังจากกินไปสองสามคำ แล้วเธอก็วางขนมปังไว้ข้าง ๆ และไม่อยากจะกินมันอีก เด็ก ๆ จะชอบของกินรสหวาน เปรี้ยว หรืออะไรก็ได้ที่มีรสชาติ เธอไม่ค่อยสนใจขนมปังเท่าไหร่

ยัยตัวแสบคว้ารีโมทมาแล้วเริ่มเปิดดูการ์ตูน ก่อนที่ฮีลตันจะเตือนเธอ "เชอรีช ฟัดด์ ลูกทำการบ้านที่คุณครูให้ทำเสร็จรึยัง?"

"หนูจะทำหลังจากดูการ์ตูนเสร็จแล้ว"

"ทำการบ้านให้เสร็จก่อนจะดูการ์ตูนสิ"

เจลลี่ บีน ทำท่าไม่พอใจ ก่อนจะโยนรีโมทไว้ด้านข้าง และไปหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมา แล้วเธอก็เดินเข้าไปในห้องกินข้าว พร้อมกับบ่นไปด้วย "คุณปู่อนุญาตให้หนูดูการ์ตูนก่อนทำการบ้านได้ แต่คุณพ่อไม่ให้ดู ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย คุณครูบอกว่าถ้าเด็กอยากจะโตขึ้นอย่างมีสุขภาพดี คนเป็นพ่อไม่ควรกดดันพวกเขา มันจะเกิดผลกระทบข้างเคียง ทำให้เด็กรู้สึกกดดันมากขึ้น"

เวอเรียนหัวเราะหลังจากได้ยินที่เธอพูด "โห เจลลี่ บีน รู้เรื่องผลกระทบข้างเคียง ที่ทำให้เด็กรู้สึกกดดันมากขึ้นกับเขาด้วย"

เจลลี่ บีน เชยคางขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ "มันแน่อยู่แล้ว คุณครูบอกว่าหนูเป็นเด็กฉลาด"

ฮีลตันเริ่มพูดเตือนนิสัยของลูก "มันไม่สำคัญหรอกว่าลูกจะฉลาดแค่ไหน ถ้าไม่ทำการบ้านให้เสร็จ ลูกจะเป็นแต่คนไร้ค่า ถ้าลูกไม่อยากเป็นคนไร้ค่ามากกว่านี้ ก็รีบไปทำการบ้านให้เสร็จ"

"ฮึ่ม"

เจลลี่ บีน ไม่อยากจะยุ่งกับฮีลตัน เธอจึงเอาการบ้านออกมาจากกระเป๋า

ฮีลตันถอดเสื้อโค้ทออก เขาม้วนแขนเสื้อขึ้น แล้วไปช่วยเวอเรียนในครัว