เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 321

เมื่อวิลสันส่งเซรีนกลับบ้านเมื่อคืนนี้ เชอร์ลี่ย์ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของเซรีนก็อยู่ด้วย

อย่างไรก็ตาม เธอถูกวิลสันส่งไปอยู่ที่โรงแรม

บ้านหลังนี้มีขนาดเล็กอยู่แล้ว และมีห้องน้ำเพียงห้องเดียว ถ้ามีผู้หญิงอีกคนอยู่ที่นั่นด้วย หลาย ๆ อย่างคงไม่สะดวก

ยัยเด็กแสบนั้นเมามากเมื่อคืนนี้ เธออาเจียน ก่อเรื่อง และแม้กระทั่งกอดรัดเขาอย่างยั่วยวน วิลสันไม่เคยชินกับการแสดงความรักของเขากับเธอต่อหน้าคนแปลกหน้า

เซรีนลุกขึ้นจากเตียง เธอสวมชุดนอนเนื้อหนา และรองเท้าแตะผ้าฝ้าย เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อดื่มน้ำ อย่างไรก็ตาม เธอตระหนักว่าเชอร์ลี่ย์ไม่ได้อยู่บ้าน และแม้แต่ห้องของเธอก็ไม่มีร่องรอยว่าเธอเคยอยู่บ้าน นอกจากนั้น กระเป๋าแบรนด์เนมของเธอที่เพิ่งซื้อมาก็ยังคงแขวนอยู่ที่ราวแขวนเสื้อข้างประตู

“มันแปลก… เมื่อคืนนี้เชอร์ลี่ย์ไม่ได้กลับบ้านเหรอ? เธอจะออกไปข้างนอกโดยไม่มีกระเป๋าได้อย่างไร?”

เซรีนดื่มน้ำ และหลังจากดื่มน้ำแก้วใหญ่แล้ว เธอก็วิ่งกลับไปที่ประตูห้องนอน และถามวิลสันว่า “อาจารย์ เมื่อคืนนี้เชอร์ลี่ย์ออกไปข้างนอกเหรอ?”

“คุณเมามาก และก็อาเจียนออกมาเยอะมาก ผมกังวลว่าคุณอาจจะรบกวนเพื่อนร่วมห้องของคุณ ดังนั้นผมก็เลยให้เงินเธอสองพันเหรียญ แล้วให้เธอไปพักที่โรงแรม”

เซรีนพูดไม่ออก

มุมปากของเซรีนกระตุกขณะที่เธอพูดว่า “ฉันเสียงดังขนาดนั้นเลยเหรอ?”

วิลสันจ้องมองเธออย่างเย็นชา และดูเหมือนว่าเขาจะบอกใบ้เธอผ่านสายตาของเขาโดยพูดว่า “คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

เซรีนรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา จากนั้นวิลสันก็ลุกขึ้นด้วยเช่นกัน

ในขณะที่เซรีนกำลังแปรงฟัน จู่ ๆ เธอก็พบกับหน้าอกที่เปลือยเปล่าที่มีเสน่ห์อย่างล้นหลามและดูสมส่วน จากเงาสะท้อนบนกระจก

แปรงสีฟันยังคงอยู่ในปากของเธอขณะที่เธอพูดด้วยท่าทางอ้อแอ้ว่า “อา…อาจารย์…ทำไมคุณถึงถอดเสื้อออก?”

เธอใช้มือทั้งสองข้างปิดตาของเธออย่างช่วยไม่ได้ กลับกันวิลสันค่อนข้างสงบในขณะที่เขาพูดว่า “เพื่อที่คุณจะได้สัมผัสผมได้อย่างเต็มที่และเร้าใจเหมือนเมื่อคืนไง อย่าบอกผมนะว่าคุณรู้สึกละอายจริง ๆ?”

“ ...แค๊ก.. แค๊ก”

เธอเคยสัมผัสเขาอย่างเร้าใจเมื่อไหร่กัน?!

“คุณไม่หนาวเหรอ อาจารย์? รีบใส่เสื้อกลับไป!” เซรีนโยนเสื้อให้เขา

สายตาของวิลสันน่าดึงดูดเล็กน้อยขณะที่เขาพูดว่า “ผมกำลังจะไปอาบน้ำ”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังฟัดกันในห้องน้ำเล็ก ๆ จู่ ๆ ประตูหน้าบ้านก็เปิดออก เชอร์ลี่ย์และเพื่อนร่วมห้องของเซรีนก็กลับมาพร้อมอาหารเช้า สิ่งแรกที่เธอสังเกตเห็นคือเซรีนติดอยู่ในอ้อมแขนของวิลสันที่เปลือยท่อนบน

เซรีนผลักวิลสันออกไปอย่างลนลานขณะที่หน้าแดงอย่างหนัก

เชอร์ลี่ย์ตกตะลึงเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้ตื่นเต้นกับสิ่งที่เธอเห็น กลับกัน เธอกำลังหลงเสน่ห์ในเรือนร่างของดร.จาร์เร็ต เป็นอย่างมาก

ความหล่อของเขาก็เพียงพอแล้ว แต่เรือนร่างของผู้ชายคนนี้ก็ฟิตเป็นบ้าเช่นกัน!

ที่จริงแล้วเธอคิดว่าที่ ‘ปีศาจจาร์เร็ต’ ที่เซรีนเคยบอกเธอ จะเป็นหมออายุมาก ขี้เหร่ และเข้มงวด เธอไม่คาดคิดว่า… เธอจะต้องพบกับความประหลาดใจครั้งใหญ่ขนาดนี้!

เธอหลงเสน่ห์เมื่อวิลสันอุ้มเซรีนกลับมาบ้านเมื่อคืนนี้

เซรีนหน้าแดงอย่างหนักขณะที่เธอพูดตะกุกตะกัก “อา…อาจารย์ คุณไม่ได้อยากอาบน้ำเหรอ? ฉันจะออกไปตอนนี้ แล้วฉันจะล้างหน้าหลังจากคุณอาบน้ำเสร็จแล้ว"

"โอเค"

วิลสันตอบด้วยน้ำเสียงปกติ เขาปิดประตูทันทีหลังจากที่เธอออกไป ปกป้องเขาจากสายตาของเชอร์ลี่ย์

หลังจากที่เซรีนออกไปเชอร์ลี่ย์ก็ดึงเซรีนเข้าไปในห้องนั่งเล่น และเริ่มนินทา

“เขาคือปีศาจจาร์เร็ตที่เธอพูดถึงจริง ๆ เหรอ! เขาดูหล่อเกินไป! เซรีน เธอเป็นคนที่แย่มาก เธอไม่แนะนำคนดี ๆแบบนี้กับฉันได้อย่างไร!”

เซรีนอึ้งขณะที่เธอลูบคอของเธอ และพูดว่า “แต่… แต่จริง ๆ แล้ว เขาเข้าด้วยได้ยากจริง ๆ เขายังเป็นคนชอบจับผิดคนอื่นอย่างมาก”

เชอร์ลี่ย์พูดด้วยท่าทางตกหลุมรักว่า “ช่างเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา และมีร่างกายที่สมบูรณ์แบบอะไรขนาดนี้! ฉันคิดว่าฉันจะเป็นลมจากเสน่ห์ของเขาเพียงอย่างเดียว จากแค่จินตนาการว่าเขากำลังผ่าตัดในห้องผ่าตัด ฉันชอบเขาแม้ว่าเขาจะน่ากลัวมากแค่ไหน!”

เซรีนพูดไม่ออก

ลึกลงไปเธอมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

เชอร์ลี่ย์มีแสงระยิบระยับในดวงตาของเธอก่อนที่จะส่งอาหารเช้าที่เพิ่งซื้อมาให้เซรีน เธอพยายามประจบประแจงเซรีนในขณะที่เธอพูดว่า “เซรีน ฉันรู้ว่าเธอชอบกินเกี๊ยวจากร้านนี้ ดังนั้นฉันจึงออกไปตั้งแต่เช้าเพื่อไปเข้าแถวซื้อพวกมัน แล้วฉันก็เกือบจะแข็งตาย รีบกินในขณะที่มันยังอุ่น ๆ”

เซรีนหยิบเกี๊ยวขึ้นมา แล้วกัดสองคำก่อนจะพูดอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณมากนะ คราวหน้าฉันจะซื้อแพนเค้กที่เธอชอบให้นะ”