เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 352

เมื่อเจ็ดปีก่อน ยานเดลอายุ 25 ปี เขาเพิ่งจะเริ่มทำธุรกิจ เขาทำธุรกิจร่วมกับทุกประเทศ เขาจะไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่กับซีลีนเท่าไหร่นัก เขาต้องทำงานภายใต้ความกดดันสูงจากสิ่งแวดล้อม เขาจะคุยวีดีโอคอลกับเธอทุกคืน ในตอนนั้นพวกเขาต้องจัดการกับเวลาที่แตกต่างกัน เมื่อเขาไปทำงานที่ต่างประเทศ ซีลีนจะหลับคาโทรศัพท์หลังจากที่คุยกันนาน

พวกเขามีระยะห่างจากความสัมพันธ์ทางไกลมาหลายปี

ยานเดลอายุมากกว่าซีลีนแปดปี แต่พวกเขารู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก วัยเด็กของพวกเขานั้นช่างมีความสุข

ยานเดลเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ ส่วนซีลีนนั้นสร้างแต่ปัญหา

เธอไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องการเรียนเลย พ่อแม่ของเธอมักจะขอให้ยานเดลมาช่วยสอนหนังสือให้เธอที่บ้าน เนื่องจากบ้านของพวกเขาอยู่ใกล้กัน

"เพราะแบบนั้นจึงทำให้พวกคุณตกหลุมรักกันใช่ไหมคะ?" เวอเรียนถาม มีประกายในดวงตาของเธอ เมื่อเธอนึกถึงช่วงเวลานั้นของพวกเขา แม้ว่าในตอนนั้นพวกเขายังเด็ก แต่ทุกความทรงจำก็มีช่วงเวลาที่สวยงาม

ความรู้สึกของพวกเขาก่อตัวขึ้นตามกาลเวลา

ในตอนนั้นซีลีนยังเด็กมาก เธอต้องแอบคบกับยานเดล เพราะเธอกลัวว่าพ่อแม่ของเธอจะรู้ว่าเธอมีความรักตั้งแต่อายุยังน้อย

เมื่อซีลีนโตขึ้น พ่อแม่ของเธอคิดว่ามันไม่เหมาะสม ที่ผู้ชายจะมาสอนหนังสือให้ลูกสาวของพวกเขาเป็นการส่วนตัว โดยเฉพาะหลังจากที่เห็นว่าสองคนนี้สนิทกันเกินไป เมื่อทั้งสองคนนำขนมมากินด้วยระหว่างอ่านหนังสือ พ่อกับแม่ของเธอเห็นว่าทั้งสองคนเหมือนจะสร้างความสัมพันธ์กันมากกว่าเรียนหนังสือ

หลังจากสอบผ่านเข้าวิทยาลัย ยานเดลได้ลงทะเบียนเข้าเรียนที่โรงเรียนธุรกิจฮาร์วาร์ด และไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา

ซีลีนยังจำได้ว่าเขาขู่เธอให้ตั้งใจเรียน และห้ามหลงรักผู้ชายคนอื่น ในตอนที่เธอไปส่งเขาที่สนามบิน

เธออายุยังน้อย ตอนนั้นเธอยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความรัก เธอรู้แค่ว่าเธอชอบผู้ชายที่อยู่ข้างบ้านคนนั้นมาก และเธอไม่อยากให้เขาไปเลย เขาช่วยเธอได้มากเรื่องทำการบ้าน ไม่มีใครช่วยเธอทำการบ้านเมื่อเขาไปแล้ว

พวกเขามีความสัมพันธ์ระยะไกลมาเป็นเวลาสามปี

ตลอดทั้งสามปีนี้ ยานเดลโทรคุยกับเธอทุกวัน เมื่อไหร่ที่เธอบ่นว่าเธอทำการบ้านไม่เสร็จ เขาจะวีดีโอคอลหาเธอ และดูเธอทำการบ้านโดยไม่คุยกับเธอ ถ้าเธอมีคำถามในเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ เขาจะอธิบายและเขียนคำตอบลงในกระดาษให้เธอดู

ซีลีนเคยพูดว่า มันคงจะดีถ้าเธอพาเขามากับเธอได้ในวันที่เธอไปสอบ ยานเดลเป็นคนที่เก่งมาก เขาแตกต่างจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง เขาเรียนห้าปีและได้รับใบประกาศนียบัตร พร้อมทั้งรับใบปริญญาภายเวลาในสามปี

เวอเรียนถามด้วยความสงสัย "เขารีบเรียนให้จบเพราะคุณรึเปล่าคะ?"

เซรีนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่อยู่ข้างนอกห้องผู้โดยสาร สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว "บางทีในตอนนี้ เราอาจแต่งงานกันไปแล้วก็ได้ ถ้าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ฉันอาจกลายเป็นคุณนายโซอัน ที่ทุกคนต้องอิจฉาไปแล้วก็ได้"

"เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นคะ?"

หลังจากนั้น...

ยานเดลกำลังยุ่งอยู่กับงานและธุรกิจของตระกูล เขายังแบ่งเวลาให้ซีลีนด้วย ทั้งที่เขายุ่งมาก

เขาเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง ความจริงแล้วเขาเอาแต่ใจตัวเองมากด้วย

เขาห้ามไม่ให้เธอเข้าใกล้หรือแม้แต่คุยกับผู้ชายคนอื่น เพราะมันทำให้เขาโกรธ มันยากมากที่จะทำให้เขาใจเย็นลง

เขายังหึงและไม่มีความสุข เมื่อซีลีนใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับ ริชาร์ด ซึ่งเป็นน้องชายของเธอ

ยานเดลเป็นคนไม่มีเหตุผล และมีอารมณ์รุนแรง เขาอดทนและยอมให้เธอน้อยกว่านี้ เขากลายเป็นคนอารมณ์ร้าย ถ้าเธอไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบข้อความ หรือหายไปทั้งวัน

ซีลีนเรียนรู้เกี่ยวกับความสัมพัธ์มากขึ้น เมื่อเธอโตขึ้น เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับยานเดลนั้นไม่ปกติ มันเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงที่จะแสดงท่าทีเล็กน้อยในความสัมพันธ์ โดยเฉพาะการมีแฟนหนุ่มที่อารมณ์ร้อน และแสดงความเป็นเจ้าของมากเกินไปอย่างยานเดล

เวอเรียนพยักหน้า "ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณค่ะ"

เธอไม่อยากปลอบใจเพื่อนด้วยการบอกให้ก้าวไปข้างหน้าต่อ เพราะคนที่ตายไปแล้วไม่สามารถฟื้นได้อีก

เธอรู้ว่าแผลเป็นนั้นจะเป็นรอยแผลเป็นไปจนตาย

แม้ว่ายานเดลจะไม่ได้ฆ่าริชาร์ดโดยตรง แต่ริชาร์ดก็ตายเพราะเขา

ซีลีนพูดต่อ "ถ้ายานเดลใจเย็นและทำตัวดีกว่านี้ ริชาร์ดก็คงไม่ตาย หมอบอกว่าอาจช่วยชีวิตเขาได้ ถ้านำเขาส่งโรงพยาบาลเร็วกว่านี้ แต่มันสายไปแล้ว...ถ้าฉันเลือกไม่ไปรับยานเดล ริชาร์ดก็คงไม่ตาย..."

ไหล่ของซีลีนเริ่มสั่นเมื่อเธอสะอื้นหนักขึ้น

เวอเรียนไม่รู้จะปลอบเธอยังไง เธอทำได้แค่เข้าไปกอดซีลีน

"เป็นเพราะยานเดล ฉันเลยต้องเสียน้องชายเพียงคนเดียวไป ถึงแม้ว่าที่ผ่านมานี้พ่อแม่จะไม่สนใจฉันก็ตาม พวกท่านก็ยังคงเจ็บปวดและทนทุกข์กับความทรมาน ที่ต้องสูญเสียลูกชายไป ฉันสูญเสียคนที่ใกล้ชิดที่สุดไป แต่บางทีความรู้สึกผิดนั้น จะทำให้ยานเดลเป็นคนใจเย็นและอดทนมากขึ้น ไม่ว่าฉันจะต่อต้านเขามากแค่ไหนในตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมานี้ หรือตั้งใจทิ้งเขาไปหลายครั้ง เขาก็ไม่เคยตำหนิฉันเลย เขาอ่อนโยนกับฉันเสมอ เขาไม่เคยมองฉันอย่างโกรธเกรี้ยว ยิ่งเขาทำแบบนั้นเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเกลียดเขามากขึ้น เพราะเขาเตือนฉันอยู่เสมอว่าเขาคือคนที่ฆ่าริชาร์ด ด้วยการแสดงออกแบบนั้น"

"ไม่เป็นไรแล้วนะลีแอนนี่ ทุกอย่างมันจบแล้ว แล้วคุณจะดีขึ้น ฉันลืมบอกคุณไปว่าฉันเพิ่งหย่ามา"

วิธีที่ดีที่สุดในการปลอบใจเพื่อน คือการบอกเรื่องเศร้าของตัวเองให้คนนั้นฟัง

ซีลีนมองเธอแล้วยิ้มออกมา

มีกลิ่นอายของความเศร้าอยู่ภายในห้องผู้โดยสาร เมื่อสองสาวกอดกันนอนหลับ