เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 422

หลังจากที่ซีลีนถูกยานเดลปลุก เธอก็มานั่งลงที่โต๊ะกินข้าวชั้นล่าง เธอกินเกี๊ยวกุ้งจากร้านหอมหมื่นลี้ที่เยลซื้อมันมาอย่างยากลำบากด้วยความความรู้สึกพึงพอใจ

ยิ่งกว่านั้นมันยังขจัดอารมณ์อันขุ่นมัวที่เธอมีในวันนี้ไปได้

เยลโน้มตัวลงมาและกระซิบใส่หูของเธอ "คุณซีลีน เกี๊ยวนี่ผมซื้อมายากมาก ต้องรอคิวยาวกว่าจะซื้อมาได้ ตอนกลับมาที่นี่ผมเหยียบคันเร่งเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในสนามแข่งรถเพราะห่วงว่าเกี๊ยวมันจะอืดซะก่อน คุณต้องกินมันให้หมดไม่อย่างนั้นคุณชายรองจะอารมณ์เสียอีก"

"ขอร้องฉันสิ"

"... อะไรนะ?" เยลอ้าปากค้างใส่ซีลีนด้วยความรู้สึกงง

ซีลีนโค้งริมฝีปากยิ้มเยาะ "ขอร้องให้ฉันกินมันให้หมดสิ"

"ยัยเด็กน้อยนี่… คุณอย่าทรมานผมเลยดีกว่า คุณชายรองจะฆ่าผมเอา"

"เพื่อเป็นการเห็นแก่ความจงรักภักดีที่คุณมีต่อเขา ฉันจะปล่อยคุณไป"

เยลโล่งใจ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ยานเดลก็ลงมาชั้นล่างในชุดสบาย ๆ

"เข้าไปในห้องอ่านหนังสือกับฉัน"

เยลเดินตามยานเดลไปยังห้องอ่านหนังสือ

เมื่อมาถึงห้องอ่านหนังสือ ยานเดลหรี่ตาและถาม "เรื่องที่ให้ไปสืบได้เรื่องว่ายังไงบ้าง?"

"ผมเจอว่าคุณซีลีนกับเพื่อนร่วมบ้านมีปัญหากันเพราะเพื่อนร่วมบ้านของเธอจงใจปิดท่อส่งน้ำหลักทำให้น้ำตัดขณะที่เธอกำลังอาบน้ำอยู่"

ยานเดลขมวดคิ้วเล็กน้อย "เพราะเรื่องแค่นี้จริงเหรอ?"

“ในตอนนั้น ยัสมินได้โจมตีคุณซีลีนด้วยคำพูด”

“เธอพูดว่าอะไร”

เยลตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ลังเลหากจะต้องบอกสิ่งนี้กับยานเดล “นี่…”

“บอกมา”

“ยัสมินบอกว่าคุณซีลีนได้รับการสนับสนุนทางการเงินจากเสี่ยเลี้ยงและเป็นผู้หญิงลับ ๆ ของนักธุรกิจผู้มั่งคั่ง… กล่าวโดยสรุปคือ สิ่งที่เธอพูดเป็นการดูถูกและคุณซีลีนโกรธมากในสิ่งที่ได้ยิน เพราะอย่างนั้นเธอเลยตบหน้ายัสมิน และหลังจากนั้นพวกเธอก็ตีกัน”

”

คิ้วของยานเดลย่นลึก “ตำรวจได้วิดีโอกล้องวงจรปิดช่วงเวลานั้นหรือเปล่า?”

“ผมได้รับมาและส่งไปยังอีเมลของคุณเรียบร้อย อย่างไรก็ตาม คุณชายรอง เจ้าหน้าที่แฮงค์กล่าวว่าตอนที่เขาโทรหาครอบครัวของคุณซีลีน พวกเขาอ้างว่า… พวกเขาไม่มีลูกสาวแบบนั้น”

หัวใจของยานเดลเต้นผิดจังหวะ อารมณ์ประหลาด ปรากฏขึ้นเล็ก ๆ ภายใต้ดวงตาของเขา

‘เพราะเรื่องนี้ที่ทำให้ลีแอนนี่ร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา’

‘เพราะเรื่องนี้ทำให้เธอกลับมาฝันร้ายอีกครั้ง?’ เขาสงสัย

…

เยลและยานเดลออกมาจากห้องอ่านหนังสือ เมื่อพวกเขามาถึงชั้นล่างก็พบว่าคนที่เคยอยู่ที่โต๊ะได้หายตัวไปแล้วเหลือเพียงถ้วยที่ว่างเปล่า เธอกินเกี๊ยวจนหมดและเหลือน้ำซุปอยู่ในถ้วยเพียงครึ่งหนึ่ง

ยานเดลตกใจและพึ่งคิดได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก้าวขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสองเพื่อพบว่าไม่มีใครอยู่ในนั้น

“เยล! ส่งคนออกไปหาลีแอนนี่!”

กลางดึก ใบหน้าของยานเดลหน้าเย็นชาและห่อเหี่ยว เขาก้าวออกไปยังสวนหลังบ้าน และทันทีที่ก้าวออกจากคฤหาสน์ เขาก็เห็นซีลีนยอบตัวลงข้างป่าไผ่ภายใต้แสงสลัวซึ่งไม่ไกลจากเขากำลังเล่นกับลูกแมวอยู่

หัวใจของเขาที่รู้สึกเหมือนเคลื่อนมาติดแค้นอยู่ที่คอของเขาผ่อนคลายลงทันทีและค่อย ๆ กลับไปอยู่ในที่ที่มันควรอยู่

มือที่วางอยู่บนลูกบิดประตูก็ถูกดึงกลับมาเช่นเดียวกัน

เยลเห็นซีลีนที่ข้างป่าไผ่เช่นเดียวกัน เขารายงานยานเดล “คุณชายรอง คุณซีลีนไม่ได้หนีไป”

เขาแค่กังวลมากไปเอง

ยานเดลถอนหายใจเบาและยาวก่อนจะพูดกับเยล “นายกลับไปก่อนเถอะ”