เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 423

ซีลีนถูกยานเดลอุ้มกลับเข้ามาในคฤหาสน์

ขณะที่เธออยู่ในอาการมึนงง ยานเดลอุ้มเธอมายังห้องน้ำและล้างตัวให้เธอ หลังจากนั้นเขาก็วางเธอลงบนเตียงหลังใหญ่และกอดเธอไว้แน่นจนหลับไป

ทั้งร่างของซีลีนรู้สึกเจ็บปวด อย่างไรก็ดีหัวใจเธอรู้สึกเจ็บปวดที่สุด

เธอกลิ้งออกจากแขนของเขาโดยไม่รู้ตัวเพราะอย่างนั้นหลังของเธอจึงหันเข้าหาเขา เธอขดตัวเหมือนเด็กทารก เธอกันเขาออกจากโลกของเธอ

ยานเดลมองไปยังหลังคอขาวและเนียนนุ่มของเธอ ดวงตาสีดำของเขามืดมิดเหมือนมีเปลวแห่งความโกรธเผาไหม้ภายใน

เขากระชากเธอให้มาประจันหน้ากับเขาอย่างแรง “คุณปิดบังอะไรอยู่?”

"ฉันไม่อยากเห็นคุณ" ซีลีนจ้องมาที่เขาด้วยดวงตาที่กลายเป็นสีแดง

"แต่ผมเป็นผู้ชายของคุณ"

'ฮ้า ผู้ชายที่บังคับตัวเขาใส่ฉันเมื่อกี้นี่เอง'

ยานเดลรู้สึกลำบากใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาลูบไล้หางตาที่เปียกชื้นของดวงตาแดงก่ำ และโน้มศีรษะของเขาจูบลงที่หน้าผากของเธอ

“...”

"มานี่ ให้ผมได้มอบกอดให้คุณเถอะ"

เหมือนกับว่าเขากำลังเกลี้ยกล่อมเด็กสามขวบ

ในตอนนั้นซีลีนอยากจะกัดเขาให้ตาย

อย่างไรก็ดี ยานเดลเป็นพวกชอบครอบครอง เขาไม่สนใจไม่ว่าซีลีนจะเริ่มหรือไม่ เขายืดแขนยาวของตัวเองออกมาโอบรอบหญิงสาวตัวเล็กในอ้อมแขนของเขาไว้แน่น

"พอแล้ว คุณไม่ได้ชอบกินเกี๊ยวกุ้งร้านหอมหมื่นลี้เหรอ? พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไป โอเคไหม?

“...”

ซีลีนกัดนิ้วตัวเองและยังคงนิ่งอยู่ ยานเดลรู้สึกเสมอว่าเขาเป็นคนแพ้ในความสัมพันธ์นี้ เมื่อพูดอย่างนั้นซีลีนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าแท้จริงแล้วเป็นเธอต่างหากที่เป็นผู้แพ้โดยสมบูรณ์ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้

ไม่ว่าเธอจะตะโกน ทะเลาะ หรือกัดเขาอย่างไร อารมณ์ของเธอสุดท้ายแล้วก็ถูกยานเดลทำให้หายไปโดยไร้คำพูด เธอเป็นนกขมิ้นที่เชื่อฟังของเขา ไม่สามารถข้ามช่องว่างระหว่างกัน แต่ก็ไม่เต็มใจที่จะจากกันไป

…

ซีลีนพักฟื้นในคฤหาสน์เป็นเวลาหลายวัน แทนที่จะเป็นการพักฟื้นจริง ควรพูดว่ายานเดลเริ่มกักขังเธอเหมือนนักโทษอีกแล้ว

เยลนำบอดีการ์ดแปดคนมาที่นี่ สองคนยืนที่ประตูหน้า สองคนที่ด้านหลัง สองคนที่ด้านข้าง และอีกสองคนที่เหลือที่สนามหญ้าชั้นล่าง เพื่อป้องกันเธอกระโดดลงไปสนามหญ้าแล้วหนีไปทางหน้าต่าง

ครั้งหนึ่งซีลีนเคยขาหัก ขณะที่หนีจากการกักขังของยานเดล

ยานเดลชั่วช้าได้แค่ไหนนะเหรอ? หลังจากที่เธอหักขาของตัวเอง เธอขอร้องให้เขาพาเธอไปหาหมอ แต่ทว่ายานเดลกลับทำให้เธอนอนบนเตียง ร้องไห้และกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดไปตลอดสามวัน เธอรู้สึกเหมือนเกือบจะตายจากความเจ็บปวด ร่างกายของเธอเปียกและชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ซีลีนเกลียดเขามาก นอกไปกว่านั้นเขายังพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า เธอควรจดจำความเจ็บปวดและผลที่ตามมาของการวิ่งหนีเขา

หลังจากนั้นก็มีช่วงเวลานานที่ซีลีนก็ไม่กล้าที่จะหลบหนี ราคาที่เธอต้องจ่ายไม่สามารถลืมได้เลยและมันสลักลึกลงในใจเธอ

จนกระทั่งปีที่แล้ว เธอสามารถหนีได้สำเร็จและหนีพ้นมาตลอดหนึ่งปี แต่ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มรู้สึกกังวลจริง ๆ ว่ายานเดลอาจจะทอดทิ้งเธอ

คนส่วนใหญ่ก็เคยเป็นคนขี้ขลาด ก่อนที่จะหลบหนี หัวใจและจิตใจของเธอเต็มไปด้วยการหลบหนีจากเงื้อมมือของเขา เมื่อเธอหนีจากเขาได้และหลังจากเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มกังวลว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทนที่เธอเคียงข้างเขา

ความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่ในช่วงดีที่สุดเพียงระยะเวลาสั้น ๆ ทันทีหลังจากที่ยานเดลจับเธอและพาเธอกลับมา นี่เป็นเพราะพวกเขาได้แยกจากกันมาเป็นเวลานานมากจนเขาไม่มีเวลามาทำร้ายหรืออารมณ์เสียใส่เธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็เริ่มทะเลาะกันอีกครั้ง ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจืดชืดอีกครั้ง เมื่อเวลาล่วงเลยไปซีลีนก็เริ่มคุ้นเคยกับการวิ่งหนีจากเขา

ตอนเที่ยง เยลสั่งอาหารจากร้านสุพรีม

ซีลีนไม่ได้กินอาหารที่อยากกินมาหลายวัน ดูเหมือนว่าอาหารจากร้านสุพรีมกระตุ้นความอยากอาหารของเธอและรสชาติก็ถูกปาก เธอจึงกินข้าวเพิ่มอีกครึ่งชาม

.

เยลรู้สึกโล่งอกที่ได้เห็นแบบนั้น

ในที่สุดวันนี้คุณซีลีนก็เต็มใจที่จะกินอาหาร

เมื่อยานเดลโทรมาถามความคืบหน้า เยลจึงรายงานไปอย่างสัตย์จริง

ชายหนุ่มสั่งเสียงทุ้มผ่านทางโทรศัพท์ “ไปจ้างเชฟจากร้านสุพรีมมา”

เยลคิดว่าตนเองได้ยินสิ่งที่ยานเดลพูดผิดไป ‘อะไรนะ?’

‘เชิญเชฟจากร้านสุพรีมมา? เพื่อมาทำกับข้าวให้คุณซีลีน?’ เยลคิดกับตัวเอง

“หูหนวกเหรอ?”

“คุณชายรอง ผมควรไปจ้างเขาตอนนี้เลยไหมครับ? เชฟร้านสุพรีม…”

“ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ทันที เอาเชฟสุพรีมมาทำอาหารให้ลีแอนนี่คืนนี้”

“...”