เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 426

เวอเรียนกำลังนอนหลับลึกอยู่บนเตียง

ลมหายใจของเธอผ่อนคลายและขนตาของเธอยาวเฟื้อย ฮีลตันจ้องมองที่เธออย่างอ่อนโยน ริมฝีปากบางของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ ด้วยอารมณ์ดี เขาจึงจุมพิตอย่างบรรจงลงที่หน้าผากของเธอ

เวอเรียนหลับไปประมาณครึ่งชั่วโมงและเมื่อเธอตื่นขึ้นมา ข้างนอกก็มืดแล้ว

เธอหิวโหยหลังจากออกกำลังกายมาหนึ่งรอบ

ฮีลตันได้ถามว่า “หิวเหรอครับ?”

“ค่ะ ฉันอยากกินปลาดอง”

'ปลาดอง? อืม อืม’ ฮีลตันคิดกับตัวเอง

ฮีลตันดึงเธอขึ้น “มาเถอะ ไปกินข้าวกัน”

ขณะที่เวอเรียนกำลังสวมเสื้อผ้าอยู่ เธอถามว่า “โรงแรมระดับสูงแบบนี้จะให้เสิร์ฟปลาดองไหมคะ? ฉันอยากกินเค้กข้าวผัดด้วย…”

“ในเมื่อภรรยาของผมอยากกิน ผมจะไล่เชฟออกเองถ้าเขาไม่กล้าทำ”

เวอเรียนปิดหน้าและหัวเราะคิกคัก ฉากหน้าตลก ๆ ของเชฟแวบเข้ามาในหัวของเธอ

ในฐานะของเชฟในโรงแรมระดับเจ็ดดาว เขาน่าจะรู้สึกสิ้นหวังเมื่อถูกขอให้ทำปลาดองและเค้กข้าวผัด

…

หลังจากเข้าไปในลิฟต์ อยู่ ๆ ฮีลตันก็เดินไปข้างหลังของเธอและยกมือขึ้นมาปิดตาของเธอ

เวอเรียนยกมือขึ้นจับเขาโดยไม่รู้ตัว “หื้ม… คุณปิดตาฉันทำไมคะ?”

ฟีโรโมนเพศชายที่น่ารื่นรมย์ซึ่งมีกลิ่นหอมกำจายออกมาจากร่างกายของเขา เขาสูดหายใจหนัก ๆ ข้างหูเธออย่างแนบแน่น ก่อนจะกระซิบด้วยเสียงแหบพร่าว่า “ผมมีเซอร์ไพรส์ให้คุณ”

“เซอร์ไพรส์? เซอร์ไพรส์อะไรคะ?”

“เดี๋ยวก็รู้เอง”

เสียงกริ่งสัญญาณลิฟต์ดังขึ้น และพวกเขาก็ได้มาถึงชั้นบนสุดแล้ว

พวกเขาค่อย ๆ เดินออกจากลิฟต์ โดยมีฮีลตันนำทางเธอจากด้านหลัง

เวอเรียนกระวนกระวาย “ฉันลืมตาได้หรือยังคะ?”

ฮีลตันพาเธอไปที่โต๊ะอาหารและดึงมือของเขาออกจากดวงตาของเธอ ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็โน้มศีรษะลงเพราะอย่างนั้นเขาจึงสามารถสบตาของเธอได้และพูดอย่างนุ่มนวลว่า “คุณนายฟัดด์ สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานปีแรกนะครับ”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เธอตะลึงงัน นี่เขาจำวันครอบรอบของพวกเขาได้?

ตรงหน้าเธอมีหิ่งห้อยอยู่ทุกที่ มันกำลังกระพือปีกและเต้นรำอยู่รอบตัวพวกเขา ขณะที่เธอเลื่อนสายตาจ้องมองไปที่โต๊ะอาหาร มีแชมเปญหนึ่งขวดและเทียนหนึ่งเล่มอยู่บนโต๊ะ ล้อมรอบด้วยพวงลูกโป่งหลากสีที่ติดอยู่รอบโต๊ะ ท่ามกลางลูกโป่งหลากสี ลูกโป่งใบใหญ่ที่สุดซึ่งโดดเด่นที่สุดมีคำว่า “Our first anniversary (วันครบรอบปีแรกของเรา)” พิมพ์อยู่บนมัน ระเบียงบนชั้นดาดฟ้าล้อมรอบด้วยโดมกระจกใส และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็สามารถมองเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวผ่านมันได้

ทั้งหมดนี้… ได้รับการจัดเตรียมเป็นพิเศษโดยเขา

แต่ว่า…

“คุณรู้ได้ยังไงคะ ว่าฉันจะกลับมาวันนี้?”