เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 426
เวอเรียนกำลังนอนหลับลึกอยู่บนเตียง
ลมหายใจของเธอผ่อนคลายและขนตาของเธอยาวเฟื้อย ฮีลตันจ้องมองที่เธออย่างอ่อนโยน ริมฝีปากบางของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ ด้วยอารมณ์ดี เขาจึงจุมพิตอย่างบรรจงลงที่หน้าผากของเธอ
เวอเรียนหลับไปประมาณครึ่งชั่วโมงและเมื่อเธอตื่นขึ้นมา ข้างนอกก็มืดแล้ว
เธอหิวโหยหลังจากออกกำลังกายมาหนึ่งรอบ
ฮีลตันได้ถามว่า “หิวเหรอครับ?”
“ค่ะ ฉันอยากกินปลาดอง”
'ปลาดอง? อืม อืม’ ฮีลตันคิดกับตัวเอง
ฮีลตันดึงเธอขึ้น “มาเถอะ ไปกินข้าวกัน”
ขณะที่เวอเรียนกำลังสวมเสื้อผ้าอยู่ เธอถามว่า “โรงแรมระดับสูงแบบนี้จะให้เสิร์ฟปลาดองไหมคะ? ฉันอยากกินเค้กข้าวผัดด้วย…”
“ในเมื่อภรรยาของผมอยากกิน ผมจะไล่เชฟออกเองถ้าเขาไม่กล้าทำ”
เวอเรียนปิดหน้าและหัวเราะคิกคัก ฉากหน้าตลก ๆ ของเชฟแวบเข้ามาในหัวของเธอ
ในฐานะของเชฟในโรงแรมระดับเจ็ดดาว เขาน่าจะรู้สึกสิ้นหวังเมื่อถูกขอให้ทำปลาดองและเค้กข้าวผัด
…
หลังจากเข้าไปในลิฟต์ อยู่ ๆ ฮีลตันก็เดินไปข้างหลังของเธอและยกมือขึ้นมาปิดตาของเธอ
เวอเรียนยกมือขึ้นจับเขาโดยไม่รู้ตัว “หื้ม… คุณปิดตาฉันทำไมคะ?”
ฟีโรโมนเพศชายที่น่ารื่นรมย์ซึ่งมีกลิ่นหอมกำจายออกมาจากร่างกายของเขา เขาสูดหายใจหนัก ๆ ข้างหูเธออย่างแนบแน่น ก่อนจะกระซิบด้วยเสียงแหบพร่าว่า “ผมมีเซอร์ไพรส์ให้คุณ”
“เซอร์ไพรส์? เซอร์ไพรส์อะไรคะ?”
“เดี๋ยวก็รู้เอง”
เสียงกริ่งสัญญาณลิฟต์ดังขึ้น และพวกเขาก็ได้มาถึงชั้นบนสุดแล้ว
พวกเขาค่อย ๆ เดินออกจากลิฟต์ โดยมีฮีลตันนำทางเธอจากด้านหลัง
เวอเรียนกระวนกระวาย “ฉันลืมตาได้หรือยังคะ?”
ฮีลตันพาเธอไปที่โต๊ะอาหารและดึงมือของเขาออกจากดวงตาของเธอ ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็โน้มศีรษะลงเพราะอย่างนั้นเขาจึงสามารถสบตาของเธอได้และพูดอย่างนุ่มนวลว่า “คุณนายฟัดด์ สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานปีแรกนะครับ”
เวอเรียนพูดไม่ออก
เธอตะลึงงัน นี่เขาจำวันครอบรอบของพวกเขาได้?
ตรงหน้าเธอมีหิ่งห้อยอยู่ทุกที่ มันกำลังกระพือปีกและเต้นรำอยู่รอบตัวพวกเขา ขณะที่เธอเลื่อนสายตาจ้องมองไปที่โต๊ะอาหาร มีแชมเปญหนึ่งขวดและเทียนหนึ่งเล่มอยู่บนโต๊ะ ล้อมรอบด้วยพวงลูกโป่งหลากสีที่ติดอยู่รอบโต๊ะ ท่ามกลางลูกโป่งหลากสี ลูกโป่งใบใหญ่ที่สุดซึ่งโดดเด่นที่สุดมีคำว่า “Our first anniversary (วันครบรอบปีแรกของเรา)” พิมพ์อยู่บนมัน ระเบียงบนชั้นดาดฟ้าล้อมรอบด้วยโดมกระจกใส และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็สามารถมองเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวผ่านมันได้
ทั้งหมดนี้… ได้รับการจัดเตรียมเป็นพิเศษโดยเขา
แต่ว่า…
“คุณรู้ได้ยังไงคะ ว่าฉันจะกลับมาวันนี้?”
ทั้งหมดนี้ได้ถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าอย่างชัดเจน
ตรงกลางโต๊ะอาหารทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีช่อกุหลาบขาวกับหยาดน้ำค้างจิ๋วซึ่งเกาะติดอยู่ ดอกไม้ดูสดและยังบานไม่เต็มที่ เห็นได้ชัดว่าดอกไม้ถูกวางไว้ที่นี่เมื่อไม่นานนี้เอง
“ตอนแรกผมวางแผนที่จะบินไปเซาท์ ซิตี้ เพื่อรับคุณมาวันนี้ แต่ว่าคุณทำลายแผนของผม”
ดวงตาของเธอส่องประกาย “คุณ… คุณวางแผนไว้แบบนี้ตั้งแต่แรกเหรอ? เพราะงั้นคุณจำได้สินะคะว่าวันนี้เป็นโอกาสพิเศษอะไร?”
ฮีลตันก้าวขาเรียวของเขาไปที่โต๊ะอาหารแล้วหยิบช่อกุหลาบสีขาวที่หรูหราสวยงาม เขายื่นมันให้แก่เธอ ความเจ้าเล่ห์ประกายในตาเขา "คุณนายฟัดด์ ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามเหมือนคุณนะ ผมถึงจะจำไม่ได้ตอนที่วันครบรอบของเรามาถึงพอดีหรอกนะ”
พร้อมด้วยช่อกุหลาบสีขาวอยู่ในอ้อมแขน เธอสังเกตเห็นว่ามีกล่องของขวัญเล็ก ๆ ฝังอยู่ท่ามกลางพวกมัน ดวงตาของเธอโค้งขึ้นเหมือนรูปพระจันทร์เสี้ยวขณะที่เธอยิ้ม “คุณเตรียมของขวัญให้ฉันด้วยเหรอคะ?”
“เปิดดูสิ”
เวอเรียนแกะกล่องอย่างระมัดระวังและข้างในมีสร้อยคอเพชรที่เรียบง่ายแต่ประณีตอยู่ เพชรถูกเจียระไนอย่างยอดเยี่ยมและเปล่งประกายสวยงามภายใต้แสงไฟ จากการชำเลืองมองเพียงหนึ่งครั้ง สร้อยคอดูเหมือนมีราคาสูงอย่างมาก
“ให้ผมสวมมันให้คุณ”
“ได้ค่ะ”
ฮีลตันหยิบสร้อยคอออกมาจากกล่อง จากนั้นเขาก็เดินไปหาแผ่นหลังของเธอและสวมมันรอบคอของเธอ
เวอเรียนแตะสร้อยคอซึ่งติดกับกระดูกไหปลาดองของเธอและถามขณะหน้าแดง “สวยไหมคะ?”
“สวยครับ”
ในไม่ช้า พนักงานเสิร์ฟและนักไวโอลินก็เข้ามาหาพวกเขา
หลังจากที่พวกเขานั่งที่โต๊ะอาหารแล้ว พนักงานเสิร์ฟก็ถามว่า “ประธานฟัดด์ คุณนายฟัดด์ ทั้งสองท่านจะรับอะไรดีคะ?”
ปลาดองอยู่ในใจของเธอตลอดเวลา “ฉันอยากกินปลาดองค่ะ”
เนื่องจากเธอตั้งครรภ์ เธอจึงอยากกินอาหารรสเผ็ดหรือรสเปรี้ยว
“นี่…” พนักงานเสิร์ฟลังเล
‘ในโรงแรมระดับเจ็ดดาวและสถานที่แสนโรแมนติก ในวันที่ควรค่าแก่การระลึกถึงแบบนี้ คุณนายฟัดด์อยากกินปลาดอง ขณะที่ฟังนักไวโอลินแสดง?’
‘คุณนายฟัดด์ก็น่าสนใจอยู่นะ หืม…’ พนักงานเสิร์ฟคิดในใจ
เวอเรียนย่นคิ้วเล็กน้อย “ได้ไหมคะ?”
ฮีลตันสั่งบริกรอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อน “คุณรออะไรอยู่? รีบขอให้พ่อครัวเตรียมอาหารตอนนี้เลย ถ้าปลาดองไม่อร่อยเท่าแผงขายอาหารข้างถนน อย่าได้คิดที่จะทำงานที่นี่อีกต่อไป”
“... ครับ ครับ” พนักงานเสิร์ฟตอบอย่างลนลาน
ขณะที่พนักงานเสิร์ฟกำลังจะออกไป เวอเรียนก็หยุดเขาและสั่งด้วยความเขินอาย “แล้วก็ ฉันขอเค้กข้าวผัดสักจานด้วยนะคะ”
ฮีลตันกำลังพับผ้าเช็ดปากไว้บนตักของเขาขณะที่เขาพูดแทรก "ผมอยากได้ส่วนหนึ่งของสิ่งที่เธอสั่งด้วย"
เวอเรียนตกใจ เธอไม่คิดว่าฮีลตันจะอยากกินอาหารที่ไม่มีคุณค่าทางโภชนาการเช่นนี้ด้วย
"... ไม่มีปัญหาครับ"
พนักงานเสิร์ฟหมุนตัวและพูดไม่ออกชั่วขณะ คุณนายฟัดด์คงได้กินอาหารราคาแพงที่มาจากต่างประเทศเยอะเกินไป และเบื่อหน่ายพวกมัน!
เธอสั่งปลาดองและเค้กข้าวผัด… เพื่อเอาใจเธอและป้องกันเธอจากความรู้สึกอับอาย ประธานฟัดด์ได้สั่งอาหารจานเดียวกันด้วย… เกิดอะไรขึ้นที่นี่กัน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน