เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 427

เมื่อบริกรนำปลาดองที่มีควันฉุย ๆ และเค้กข้าวผัดเข้ามา ความอยากอาหารของเวอเรียนก็กลายเป็นตะกละตะกลาม

เธอกัดชิมของดองในจานปลาดอง มันอร่อยอย่างน่าตกใจ

ฮีลตันมองไปที่เธอแล้วถาม “เป็นยังไงบ้าง?”

“อื้ม… ไม่สงสัยเลยค่ะว่าปลาดองนี้ทำโดยเชฟร้านเจ็ดดาว มันอร่อยกว่าร้านขายอาหารริมถนนมาก!”

ฮีลตันชิมบ้างและรสชาติของมันก็ดีสำหรับเขาเช่นเดียวกัน

เวอเรียนพูดต่อ “อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องปกติที่อาหารที่นี่จะรสชาติอร่อยกว่าที่ขายอยู่ตามท้องถนน เพราะวัตถุดิบในร้านอาหารชั้นเยี่ยมจะต้องสดและมีคุณภาพดีกว่าอยู่แล้ว”

หลังจากนั้นเธอก็ชิมเนื้อปลา เนื้อทั้งนุ่มและสด เมื่อเทียบกับชิ้นปลาที่ขายกันตามถนน ผิวสัมผัสของเนื้อปลาของที่นี่อยู่ในระดับใหม่ทั้งหมด

เค้กข้าวผัดก็เต็มไปด้วยรสชาติเช่นเดียวกัน อาหารรสชาติอร่อย ดังนั้นเวอเรียนจึงกินค่อนข้างเยอะ หลังจากตั้งครรภ์ ความอยากอาหารของเธอก็เพิ่มขึ้น แต่ว่าเธอก็ไม่เคยกินเยอะขนาดนี้มาก่อน

“ฉันอยากได้ข้าวสักหน่อย”

ฮีลตันหันหัวไปหาบริกร “เอาข้าวมาถ้วยนึง”

“คุณไม่เอาข้าวด้วยเหรอคะ?” เวอเรียนถาม

เธอรู้สึกผิดมากที่กินข้าวคนเดียว และเป็นคนเดียวที่น้ำหนักขึ้น

ฮีลตันเลิกคิ้วขึ้น “คุณอยากให้ผมกินกับคุณด้วย?”

เวอเรียนทำปากยื่นแล้วพูดอย่างจริงใจ “ฉันกลัวว่าฉันจะเป็นคนเดียวที่อ้วน ร่างกายของคุณอยู่ในรูปร่างที่ดีแบบนี้ตลอดเลย”

ดวงตาของฮีลตันสั่นไหว “เสิร์ฟข้าวให้ผมถ้วยนึงด้วย”

“ครับ ประธานฟัดด์”

เวอเรียนรู้สึกพึงพอใจ ถึงแม้ว่าเธอจะกินเยอะ แต่อย่างน้อยที่สุดก็มีใครบางคนที่จะอ้วนไปพร้อมกับเธอ

เธอมองไปยังหิ่งห้อยที่กำลังบินอยู่ในอากาศและยื่นมือของเธอออกไปจับพวกมัน แต่ว่าพวกมันก็บินหนีไปอย่างว่องไวเพื่อหลบเลี่ยงการถูกจับ เธอรู้สึกสงสัยจึงถาม “ตอนนี้ไม่ช่ฤดูร้อน แล้วคุณไปเอาหิ่งห้อยมาจากไหนเยอะแยะคะ?”

“ผมขอให้คนไปจับพวกมันในเขตร้อน”

เวอเรียนพูดไม่ออก

จริงอยู่ว่า คุณแค่ออกปากและจะได้อะไรก็ตามที่คุณต้องการในโลกของคนรวย

จ่ายเงินไปจับหิ่งห้อยในเขตร้อน เป็นอะไรที่คนเราจะทำได้ก็ต่อเมื่อพวกเขาไม่มีที่อื่นให้เอาเงินไปใช้แล้ว

เธอมีปลาดองและเค้กข้าวผัดที่เธออยากกิน ขณะเฉลิมฉลองวันครบรอบของพวกเขา แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

“เราฉลองโอกาสแบบนี้ทุก ๆ ปีนับจากนี้ได้ไหมคะ?”

ฮีลตันกอดเธอจากข้างหลังก้มหัวของเขาลงจูบใบหูของเธอ “แน่นอนครับ”

“แต่… ฉันรู้สึกเสียใจกับการฉลองของพวกเราในปีนี้เป็นพิเศษ”

ฮีลตันตกใจ “ฮื้ม? เป็นอะไรไป?”

‘เธอไม่พอใจกับการเตียมการที่ฉันจัดเตรียมไว้ให้เธอเหรอ?’ ฮีลตันสงสัย

เวอเรียนหันไปมองเขา เธอแตะที่สร้อยคอบนกระดูไหปลาร้าเบา ๆ และตอบ “คุณเตรียมของขวัญให้ฉัน แต่ฉันไม่ได้มีอะไรให้คุณเลย”

“คุณสามารถห่อตัวเองเป็นของขวัญให้ผมได้เลย” ชายหนุ่มพูดอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่มีความเขินอาย เขาจ้องมองไปที่เธอด้วยสายตาเร่าร้อน

เวอเรียนหมุนตัวในอ้อมแขนของเขาเพื่อหันหน้าเข้าหาเขา เธอเขย่งเท้าโอแขนของเธอรอบคอของเขาและยกริมฝีปากนุ่มของเธอไปด้วยก่อนจะมอบจุมพิตจริงจังลงบนริมฝีปากบางของเขา

“ขอบคุณนะคะ ฮีลตัน”

…

ณ เมืองเคียร์ รีเวอร์ ทาวน์ ท้องฟ้าในตอนกลางคืนสว่างและกระจ่างจากแสงดาวที่ส่องลงมา ดวงจันทร์ดูชวนให้น่าหลงใหลเป็นพิเศษ

แต่ว่าอารมณ์ของเซรีนไม่น่าหลงใหลเลย

เธอวางคางของเธอลงบนมือของตัวเองและมองไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว รู้สึกว่าค่ำคืนช่างหนาวเหน็บและคงจะเศร้าหมองยิ่งขึ้นไปอีก

พ่อแม่ของเซรีนเดินไปมาอย่างลังเลใจอยู่นอกห้องของเธอ กระซิบกระซาบกันอย่างเบา ๆ

“บอกฉันหน่อย ทำไมเรนีถึงดูใจลอยตลอดเลยตั้งแต่กลับบ้านมา?”

“หรือว่าเป็นเพราะเธอทำงานได้ไม่ดี?”

“เรนีเป็นคนฉลาด เพราะงั้นฉันไม่คิดว่าจะเป็นเพราะงานของเธอ อาจจะเป็นเรื่องความสัมพันธ์? เธอทะเลาะกับเชนนี่หรือเปล่า?”