เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 429

หลังจากพักผ่อนที่เคียร์ ริเวอร์ ทาวน์สองสามวัน พ่อและแม่ของเซรีนก็สังเกตได้ว่าเซรีนไม่เคยพูดถึงเรื่องการกลับไปทำงานที่นอร์ท ซิตี้ เลย

ดังนั้นในระหว่างมื้ออาหารเช้า แม่ของเซรีนจึงแกล้งทำเป็นพูดโดยไม่ตั้งใจ “เรนี เมื่อไหร่ลูกจะกลับไปทำงานในเมือง? พ่อของลูกและแม่กำลังวางแผนที่จะห่อเกี๊ยวและแช่แข็งไว้ให้ลูกจะได้เอาพวกมันกลับไปในเมืองด้วย แบบนั้นลูกจะได้ไม่ต้องสั่งจากข้างนอกมากินตลอด”

เซรีนอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอเคี้ยวขนมปังทอดกรอบและหรี่ตาลงเล็กน้อย “พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูคงไม่กลับไปทำงานในเมืองแล้ว”

“ทำไมล่ะ?”

พ่อและแม่ของเซรีนเหลือบมองเธออย่างสงสัย รอคำอธิบายจากเธอ

เซรีนกัดริมฝีปากของเธอด้วยความประหม่า “หนูลาออกจากการฝึกงานที่โรงพยาบาลแล้วค่ะ เพราะฉะนั้นหนูจะไม่กลับไปทำงานตอนนี้”

พ่อและแม่ของเธอต่างงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

แม่ของเซรีนขมวดคิ้ว “ทำไมลูกถึงลาออก? มันเป็นงานที่ดีสำหรับลูกที่ได้ทำงานที่โรงพยาบาล ลูกไม่ได้หวังที่จะทำงานในเมืองตลอดไปเหรอ?”

“แม่คะ ไม่ถามคำถามหนูแล้วได้ไหมคะ? ไม่ว่ายังไง หนูจะหางานใหม่ให้เร็วที่สุด ทั้งสองคนไม่ต้องกังวลว่าหนูจะอาศัยอยู่ที่บ้านเหมือนกับปรสิตที่เอาแต่พึ่งพาทั้งสองคนนะคะ”

“ลูกคนนี้ คิดว่าฉันกลัวว่าแกจะพึ่งเราเหรอ? แม่แค่คิดว่ามันจะดีกว่าสำหรับลูกที่ได้ทำงานในโรงพยาบาลขนาดใหญ่ในเมือง เมื่อลูกได้เป็นพนักงานอย่างเป็นทางการแล้ว เงินเดือนของลูกจะเพิ่มขึ้นซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ดี ลูกลาออกอย่างหุนหันพลันแล่นโดยไม่ได้ปรึกษากับครอบครัวก่อน เซรีน ตอนนี้ลูกใจร้อนและแค่ทำอะไรตามอำเภอใจ”

เซรีนอารมณ์ไม่ดี เธอวางชามและตะเกียบลงหลังจากกินข้าวไม่กี่คำ “หนูกินเสร็จแล้ว ตามสบายเลยนะคะ”

“เด็กคนนี้…”

“เอาล่ะ จู้จี้เธอน้อยลงสักหน่อย ลูกสาวของเรายังคงเศร้ากับการเลิกราของเธอ” พ่อของเซรีนลูบไหล่ของแม่เธอ

แม่ของเซรีนดิ้นหนีจากมือของเขา “ก็ได้ ก็ได้! กรุณาอย่านั่งบนรั้วและเป็นตัวกลางระหว่างเราในตอนนี้”

…

สองสามวันแรกตั้งแต่เซรีนกลับมาบ้าน และเธอได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปความเอื้ออาทรของพวกเขาก็ร่อยหรอลง

แม่ของเซรีนไม่สามารถทนต่อการตื่นสายในทุกวันของเธอ ในขณะที่เธอเล่นอินเทอร์เน็ตโดยใช้โทรศัพท์หรือคอมพิวเตอร์ทั้งวัน แม่ยังทนไม่ได้กับการที่เธอดูละครน้ำเน่า ในขณะที่เคี้ยวมันฝรั่งแผ่นทอดกรอบ บางครั้งเธอก็หัวเราะดังลั่นขณะที่ดูละครทั้ง ๆ ที่มีมันฝรั่งแผ่นทอดกรอบอยู่ในปากด้วย

แม่ของเซรีนกำลังช่วยเธอทำความสะอาดและจัดห้องของเธอ ขณะที่กำลังคิดออกว่าจะพูดอะไรกับเธอ “เรนี ฉันขอความช่วยเหลือจากบางคนเพื่อแนะนำให้ลูกทำงานที่ศูนย์การแพทย์ประจำหมู่บ้านของเรา ทำไมลูกไม่ไปสัมภาษณ์พรุ่งนี้เช้าล่ะ? ด้วยคุณสมบัติของลูก มันน่าจะเพียงพอสำหรับลูกที่จะได้งานที่นั่น ในระหว่างการสัมภาษณ์ลูกแค่ต้องพูดจาให้ดี ๆ และไพเราะ เข้าใจไหม?”

เซรีนกำลังดูละครน้ำเน่าของเธอและไม่แสดงอาการไม่เต็มใจหรือต่อต้านเมื่อเธอได้ยินคำแนะนำนี้ “ได้ค่ะ ถ้างั้นพรุ่งนี้อย่าลืมปลุกหนูนะคะ”

แม่ของเซรีนประหลาดใจชั่วขณะ เธอไม่ได้คาดหวังว่าหล่อนจะตกลงอย่างไม่ลังเลและรวดเร็วกับคำแนะนำของเธอ เธอคิดว่าลูกสาวของเธอยังคงหวังว่าจะทำงานในนอร์ท ซิตี้

นี้เป็นเรื่องแปลก

“ถ้าอย่างนั้นแม่จะปลุกลูกให้ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ อย่าลืมนอนให้เร็วนะคืนนี้ อย่าดูละครจนถึงตีหนึ่งหรือตีสองล่ะ เข้าใจไหม?”

"รู้แล้วค่ะ หนูจะรีบนอนไว ๆ”

แม่ของเซรีนออกจากห้องนอนของเธอและปิดประตู

มันแปลกเกินไป เธอคงได้เจอกับเรื่องร้ายแรงมากในนอร์ท ซิตี้

…

การสัมภาษณ์ผ่านไปอย่างราบรื่นมาก ไม่น่าแปลกใจและไม่มีปัญหาอะไร เซรีนได้รับการตอบรับและว่าจ้างจากศูนย์เรียบร้อย

พ่อและแม่ของเซรีนมีความสุขที่เซรีนสามารถทำงานในหมู่บ้านได้ เนื่องจากตอนนี้พวกเขาสามารถเฝ้าดูแลเธอได้ทุกวัน

หลังจากแนะนำงานให้เธอ แม่ของเซรีนก็เริ่มยุ่งกับการหาคู่แต่งงานให้เซรีน

ครั้งหนึ่งเซรีนเลิกงานและกลับบ้านมา แม่ของเซรีนได้นำรูปถ่ายสองสามรูปมาโชว์ให้เธอดูอย่างมีเลศนัย

“นี่คือหลานชายของป้าเกรซของลูก ลูกเคยเล่นกับเขาเมื่อก่อนตอนลูกยังเด็ก ลูกจำเขาได้ไหม?”

เซรีนส่ายหัว “มันนานมากแล้ว ใครจะไปจำได้?”

“หลานชายของป้าเกรซจะกลับมาในช่วงวันหยุดสั้น ๆ จากในเมืองช่วงสุดสัปดาห์นี้ ดูรูปนี้สิ เขาโตมาค่อนข้างหล่อใช่ไหม?”

เซรีนขมวดคิ้ว “แม่ แม่พูดพล่ามเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ตลอดเวลา นี่วางแผนที่จะนัดบอดให้หนูกับเขาใช่ไหม?”

“หมายความว่ายังไงนัดบอดอะไร? อย่าทำให้มันไม่น่าฟัง! เธอทั้งสองแค่เจอกันและระลึกถึงวันเก่า ๆ ทั้งสองคนสามารถเริ่มต้นจากการเป็นเพื่อนปกติและดำเนินการขั้นต่อไปได้ก็ต่อเมื่อรู้สึกว่าใช่”

เซรีนถอนหายใจและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีฟ้าใส “แม่ หนูไม่สนิทกับเขาเลย มีอะไรให้ระลึกถึง?”