เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 456

เซรีนไม่ได้ติดต่อวิลสันทั้งวัน หลังจากที่พวกเธอเดินทางกลับไปที่ นอร์ท ซิตี้

เซรีนถูกแม่ของเธอจับตามอง แม้ว่าเธอจะใช้โทรศัพท์เป็นบางครั้ง แม่ก็จะมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ เธอทำเหมือนว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่แม่ของเธอ กำลังจับตาดูความสัมพันธ์ของเธอกับวิลสัน

เธอไม่มีโอกาสที่จะได้ติดต่อกับวิลสัน และเขาก็ 'ทำเหมือนกัน' ด้วยด้วยการไม่ติดต่อกับเธอ จนผ่านไปเป็นเวลานาน เซรีนรู้สึกไม่สบายใจ เธอเริ่มคิดมาก เธอเดาว่าวิลสันคงเลิกกับเธอแล้ว

เมื่อเซรีนเลิกงาน และกลับมาจากโรงพยาบาลในวันศุกร์ แม่ของเธอก็ทำอาหารอร่อยให้เธอ

"รีบไปล้างมือถือเร็วเข้า แล้วมากินข้าว แม่มีอะไรจะบอก"

"แม่มีอะไรจะบอกหนูเหรอคะ? ทำไมแม่ดูมีความสุขจัง"

"เราจะคุยกันทีหลัง หลังจากที่ลูกกินแล้ว"

เมื่อพวกเธอเริ่มกินอาหาร แม่ของเธอก็เอาแต่ตักอาหารให้เธอตลอด หลังจากที่ตักซี่โครงให้แล้ว แม่ก็พูดกับเธอ "ลูกควรกินให้เยอะ ๆ นะ ดูลูกสิ ทำแต่งานล่วงเวลาจนผอมไปหมดแล้ว ดูไม่สวยเลยนะ"

แม้ว่าเธอจะผอมลง แต่เธอก็ยังมีแก้มอยู่ดี เธอจะดูไม่สวยเลยได้ยังไง? แล้วเธอก็ถาม "แม่มีอะไรจะบอกหนูเหรอคะ?"

"ลูกก็รู้ว่าแม่ไปเต้นกับคนในกลุ่มที่สวน บ่อย ๆ แม่มีเพื่อนอยู่สองสามคน หนึ่งในนั้นบอกกับแม่ว่า ลูกชายของเธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ จากต่างประเทศเชียวนะ จะบอกให้! ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรเช่นนี้ เขาเหมือนลูกเลย เขาเป็นหมอด้วยนะ เขาอายุมากกว่าลูกห้าปี และแม่ของเขายังบอกอีกว่า เขาเป็นคนที่ดูแลคนอื่นได้ดีมาก"

เซรีนทำหน้าสลดเมื่อได้ยินแบบนั้น "แม่คะ ทำไมแม่พยายามจับคู่ให้หนูอีกล่ะ?"

แล้วอาหารก็ไม่อร่อยอีกต่อไปแล้ว

"จะบอกให้นะ ไปเจอเขาซะ จะได้หาเพื่อนใหม่บ้าง ไม่เอาน่า ไม่ใช่ว่าลูกจะต้องคบกับเขาซะหน่อย แม่นัดเจอให้เรียบร้อยแล้ว เป็นวันเสาร์ ซึ่งก็คือพรุ่งนี้ ลูกต้องออกไปข้างนอกบ้างรู้มั้ย จะเอาแต่ดูทีวีอยู่ในบ้านทั้งวันแบบนี้ไม่ได้"

เซรีนวางถ้วยลงแล้วขมวดคิ้ว “แม่คะ หนูไม่อยากไป"

อีกอย่าง เซรีนก็มีแฟนอยู่แล้ว แค่ไม่ได้พูดถึงเท่านั้น ตอนนี้วิลสันก็โสดแล้ว ทำไมพวกเขาถึงจะอยู่ด้วยกันไม่ได้?

"ฟังแม่นะเด็กน้อย เขามีคุณสมบัติที่ดีมาก ถึงแม้ว่าลูกจะออกไปเจอเขา เขาอาจจะไม่ชอบลูกก็ได้"

เซรีนพูดด้วยความโกรธ "หนูก็ไม่ได้อยากให้เขามาชอบซะหน่อย"

"โอ้ ยัยตัวแสบ แม่ไม่สนหรอก พรุ่งนี้ลูกต้องไป นัดเขาแล้วไม่ไปมันไม่ดีนะ แม่จะส่งที่อยู่ให้ทีหลัง"

ถึงเธอจะปฏิเสธไปก็ไม่มีประโยชน์ เซรีนถอนหายใจ และกินข้าวอีกสองสามคำ ก่อนจะหยุดกิน เธอไม่กล้าที่จะทำให้แม่โกรธ เพราะกลัวว่าจะทำให้ความดันของแม่ขึ้นอีก

เซรีนไม่รู้จะทำยังไงในตอนนั้น เธอไม่รู้ว่าจะระบายกับใคร จึงส่งข้อความหาเวอเรียน

เวอเรียนเพิ่งทานอาหารเสร็จ เจลลี่ บีน ถือโทรศัพท์ของเวอเรียนอยู่ ในขณะที่เวอเรียนกำลังหั่นแอปเปิ้ล หลังจากได้รับข้อความจากเซรีนแล้ว เจลลี่ บีน ก็ส่งโทรศัพท์ให้เธอด้วยแขนทั้งสองข้าง "มอนตี้ น้าเซรีนส่งข้อความมาค่ะ"

เวอเรียนลูบศีรษะของ เจลลี่ บีน "ไหนให้แม่ดูซิ"

เซรีนบอกว่าแม่ของเธอ จับคู่ให้เธออีกแล้ว แต่เธอคบกับวิลสันอยู่ เนื่องจากเขาเคยหย่ามาแล้ว ครอบครัวของเธอจึงไม่ยอมรับเขา และห้ามไม่ให้พวกเขาคบกัน

เวอเรียนไม่รู้จะช่วยเธอยังไงเหมือนกัน เธอจึงถอนหายใจ

เจลลี่ บีนกระพริบตาแล้วถาม "มอนตี้ ทำไมถึงถอนหายใจล่ะ? น้าเซรีนเป็นอะไรเหรอคะ?"

"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ความสัมพันธ์ของน้ากำลังมีปัญหา"

"อึ่ม หนูก็เพิ่งจะทะเลาะกับไทเลอร์ คนใจร้ายมาเหมือนกัน" เจลลี่ บีนบอก

เวอเรียนรู้สึกสนใจ เธอยิ้มแล้วถาม "เกิดอะไรขึ้นกับลูกและไทเลอร์เหรอ?"

"หนูจะไปรู้ได้ยังไง? วันนี้หนูเอาคุกกี้หมีน้อยไปที่โรงเรียนด้วย หนูแบ่งให้เขา แต่เขาก็ดึงผมเปียของหนู หนูโกรธแล้วบอกให้เขาหยุด แต่เขาไม่ฟังหนูเลย"

ในขณะที่กำลังฟังยัยตัวแสบบ่น เวอเรียนเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา เธอรีบเข้าไปจับแก้มของลูก แล้วพูด "ไทเลอร์โกรธเพราะลูกแบ่งคุกกี้ให้เจคอบ ก็หมายความว่า ไทเลอร์โกรธเพราะลูกชอบเจคอบไงล่ะ"

เจลลี่ บีนขมวดคิ้ว เธอมองเวอเรียนด้วยน้ำตาคลอ "แต่หนูชอบเล่นกับเจคอบนี่คะ ไทเลอร์รู้แค่ว่าจะทำยังไงให้หนูรำคาญ"

เวอเรียนมองใบหน้าที่ไร้เดียงสาของลูกสาว เธอเคาะจมูกของลูกสาวเบา ๆ "โอ้ เจลลี่ บีนลูกยังเด็กอยู่ ลูกจะเข้าใจเองเมื่อโตขึ้น"

เจลลี่ บีนบ่น "ฮึ่ม หนูไม่อยากเล่นกับไทเลอร์แล้ว! เขาไม่ต้องสนใจหนูก็ได้ เพราะหนูก็ไม่อยากเล่นกับเขาอีกแล้ว?"

เวอเรียนคิดในใจ เจลลี่ บีนบอกว่าไม่อยากเล่นกับไทเลอร์แล้ว แต่เธอก็ยังพูดถึงเขาอยู่ดี