เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 459

เซรีนติดต่อวิลสันไม่ได้ทั้งวัน เธอใช้ชีวิตเหมือนเดิมทุกวัน คือไปทำงานและกลับมาบ้าน

แม่ของเซรีนยังคงอยู่ดูแลเธออยู่ที่ นอร์ท ซิตี้ บางครั้งเธอก็เริ่มคิดว่าเซรีนดูสงบลง และไม่ได้คบกับวิลสันแล้ว กำแพงของเธอก็เริ่มลดลงมาบ้าง

วันนี้หลังจากที่เธอทำงานเสร็จแล้ว เซรีนก็ออกจากโรงพยาบาล แล้วขึ้นรถไฟใต้ดินหมายเลข 3 กลับบ้าน เนื่องจากเป็นชั่วโมงเร่งด่วนจึงมีคนเยอะ เธอสวมรองเท้าส้นสูงเพราะที่โรงพยาบาลจัดงาน แต่งานก็ถูกยกเลิกกะทันหัน เธอฝืนใส่รองเท้าส้นสูงมาทั้งวัน ตอนนี้เธอก็ยังต้องใส่รองเท้าส้นสูงยืนบนรถไฟอีก เธอคิดแล้วก็ปวดหัว

"หาที่อยู่ของเซรีน ว่าตอนนี้เธออยู่ไหน"

วิลสันนั่งอยู่ในรถ และมองไปที่ทางเข้าของโรงพยาบาลที่สอง ขณะที่เขาสั่งทอมป์สัน ที่นั่งอยู่ข้างเขา

ทอมป์สันพูดไม่ออก เมื่อเขาเปิดแล็บท็อป เพื่อค้นหาว่าตอนนี้เซรีนอยู่ที่ไหน ก่อนจะพูดด้วยสำเนียงต่างชาติ "นี่นายเอาจริงเหรอเนี่ย! นายไม่ได้แค่ทิ้งรูบี้เพราะสาวน้อยเซรีน แต่นายยังตาบอดเพราะเธออีก! ดูอาการป่วยของนายตอนนี้สิ! ฮึ่ม ฉันเริ่มสนใจขึ้นมาแล้วสิ ว่าเซรีนมีอะไรดีนัก ถึงได้ทำให้นายหลงเธอจนถอนตัวไม่ขึ้นขนาดนี้!"

ทอมป์สันอยู่องค์กรเดียวกันกับวิลสัน แล้วเขาก็เป็นหัวหน้าแพทย์ของวิลสันด้วย วิลสันเป็นคนไข้ที่ทำให้ทอมป์สันลำบาก และคนไข้แบบเขาเป็นเหมือนกับฝันร้ายของหมอ

อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็เป็นเพื่อนสนิทกัน เขาค่อนข้างสงสัยว่าผู้หญิงคนไหนที่วิลสันตกหลุมรัก เขาสงสัยจนอยากเห็นว่าผู้หญิงแบบไหนที่ทำให้วิลสันหลงเสน่ห์

"ฉันพานายมาด้วย แต่ไม่ได้ให้นายมาด่าฉันนะ"

ทอมป์สันกลอกตา เขาพูดอย่างหมดความอดทน "เจอแล้ว เธออยู่ในรถไฟหมายเลข 3 รถไฟจะมาถึงในอีกสามนาที..."

ก่อนที่ทอมป์สันจะพูดจบปนะโยค วิลสันก็รีบเปิดประตูแล้วลงจากรถ เขาเดินตรงไปที่สถานีรถไฟ

"หืม...? ทำไมเขาไม่ขับรถไปล่ะ ในเมื่อเขาก็มีรถ แต่เลือกที่จะขึ้นรถไฟแทนเนี่ยนะ?"

คงจะเป็นมนต์สะกดของความรัก

เซรีนรู้สึกอึดอัด เมื่อเธอกำลังยืนรอรถไฟอยู่ เธอใช้มือทุบขา เธอไม่ชินกับการใส่รองเท้าส้นสูง

มีลมแรงพัด รถไฟกำลังมา

เมื่อเซรีน มองคนที่อยู่ในรถไฟ เธอก็หน้าซีด เพราะในรถไฟมีคนเป็นจำนวนมาก วันนี้เธอคงโดนคนในรถไฟทับจนแบน

เมื่อเซรีนเข้าไปในรถไฟ เนื่องจากมีคนเยอะ เธอจึงถูกผลักและดันไปข้างใน เธอใส่รองเท้าส้นสูง จึงทรงตัวไม่ค่อยอยู่ เมื่อรถไฟเริ่มเคลื่อนออก เธอก็เซไปด้านข้างและไปซบเข้ากับหน้าอกอันอบอุ่น

เธอตกใจและรีบเงยหน้าขึ้น เพื่อจะขอโทษคนที่เธอชน แต่คนนั้นก็จับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ เพื่อช่วยให้เธอทรงตัว

เซรีนตกใจ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา เธอก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของวิลสัน

นี่เธอเห็นภาพหลอนรึเปล่า? ทำไมวิลสัน...ถึงได้มาอยู่ที่นี่?

หลังจากที่ชายหนุ่มยกมือของเธอขึ้นมา เขาก็ดีดที่หน้าผากของเธอ ด้วยนิ้วมือที่เรียวยาวของเขา เซรีนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "อ๊ะ...โอ๊ย"

"จ้องพอรึยัง?"

"คุณ...คุณมาทำอะไรที่นี่?"

แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่?

วิลสันไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เขาเอาแต่จ้องใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอ แล้วถามด้วยเสียงนุ่มลึก "คุณคิดถึงผมบ้างรึเปล่า?"

เซรีนกัดริมฝีปากเมื่อเขาถามแบบนั้น แล้วเธอก็ผลักเขาออกไป คำพูดของเธอเหมือนจะโกรธอยู่บ้าง "ไม่เลย ฉันกินอิ่ม นอนหลับและใช้ชีวิตอย่างดี ฉันไม่ได้คิดถึงคุณสักนิด"

เขาไม่รับสายของเธอ แล้วยังจะกล้ามาถามแบบนี้อีกเหรอ?

หลังจากที่เธอพูดออกไปแบบนั้น ชายหนุ่มก็เงียบไปสักพัก เซรีนรู้สึกอึดอัดและถามเขาในสิ่งที่เธออยากรู้ "ทำไมคุณถึงไม่รับสายฉันล่ะ?"

มันเป็นเพราะเขางานยุ่ง หรือเพราะเขาไม่อยากรับสายกันแน่?

"ผมกลับไปที่โรม การหย่าของผมกับรูบี้เรียบร้อยแล้ว"

เซรีนตกใจ เธอคิดว่า 'งั้น...เขากลับไปทำเรื่องหย่าหรอกเหรอ?'