เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 460

เครื่องปรับอากาศในรถไฟเปิดแรงในช่วงหน้าร้อน มันไม่ใช่เพราะอากาศร้อน แต่เซรีนรู้สึกว่าร่างกายของเธอ กำลังถูกแผดเผา

ชายหนุ่มวางคางลงบนศีรษะของหญิงสาว ในขณะที่เธอยืนเท้าเปล่าอยู่บนรองเท้าของวิสลัน แม้ว่าจะมีคนมองพวกเขาไม่ค่อยเยอะ แต่หน้าของเซรีนก็แดงมาก

วิลสันไม่ได้ตั้งใจกอดเธอ เขามองเธอแล้วยิ้ม "ที่รัก ถ้าคุณไม่กอดคอผมไว้ คุณจะลื่นนะ"

เซรีนลื่นหลายครั้ง เพราะเธอยืนอยู่บนรองเท้าหนังของเขา

เธอพูดไม่ออก

หน้าของเธอแดง เซรีนลังเลอยู่สักพักแล้วจึงกอดคอเขาไว้ ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจของคนทั้งคู่

ขณะที่เซรีนกำลังกอดคอของวิลสัน เขาก็กอดเอวของเธอ แล้วดึงเธอเข้ามาใกล้

ริมฝีปากของชายหนุ่มอยู่ใกล้เธอ เขากระซิบที่ข้างหูเธอ "บอกผมมาสิ ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?"

"ฉัน...ก็ คุณก็รู้ การจับคู่และอะไรแบบนั้น"

"ช่วงนี้ดูเหมือนว่าคุณ จะถูกจับคู่เยอะไปนะ"

เธอยักไหล่แล้วตอบ "ใช่แล้วล่ะ ตอนที่คุณไม่อยู่ แม่ของฉันจับคู่ให้ฉันตั้งหลายคน"

ไม่ใช่ว่าคนอื่นจะไม่สนใจเธอ ยังมีหลายคนที่ตามจีบเธออยู่นอกจากเขา เขาจึงต้องตื่นตัวเข้าไว้!

"คุณจะบอกว่า มีอีกหลายคนที่ตามจีบคุณอยู่งั้นเหรอ?"

เซรีนพูดเยาะเย้ย "ก็ใช่น่ะสิ แต่ถ้าคุณอยากจะจีบฉัน คุณต้องเข้าแถวนะ"

เขายิ้มและจ้องใบหน้าที่น่ารักของเธอ "ผมแซงคิวได้มั้ย?"

"ไม่ได้ ใครมาก่อนคนนั้นก็ได้จีบก่อน"

"แต่ผมรอคุณมานานแล้วนะ"

รอมาสิบปีแล้ว...

เซรีนเกลียดที่เขาขาดการติดต่อกับเธอ เธอมองเขาแล้วพูด "ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณแล้ว แล้วทำไมคุณมาขึ้นรถไฟกับฉันล่ะ?"

"คุณคิดว่าไงล่ะ?" เขาจ้องเธอ

"ฉัน...ฉันไม่รู้หรอก"

"ผมแค่รอที่จะเจอคุณไม่ได้ และคุณยังมาบอกผมว่าคุณยุ่งอยู่กับการจับคู่อีก คุณไม่คิดถึงผมบ้างเลย"

เซรีนไม่รู้จะตอบยังไง

เมื่อเธอเห็นความเศร้าในแววตาของเขา ในใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวด

เธอก้มหน้ามองปกเสื้อที่สะอาดของเขา แล้วบอกเขา "เพราะคุณไม่ติดต่อฉันเลย ฉันก็คิดว่าคุณ… ไม่ต้องการฉันอีกแล้ว"

เธอพูดเสียงเบาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเศร้า เมื่อวิลสันได้ยินเธอพูดแบบนั้น เขาก็เริ่มรู้สึกผิด

หลังจากที่เงียบกันไปสักพัก วิลสันก็พูดขึ้นมา "ผมไม่เคยที่จะไม่ต้องการคุณ ไม่เคยเลย"

เวลาอาหารเย็น ที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์

เวอเรียนเรียกเด็ก ๆ มาล้างมือ "เจลลี่ บีน, เซย์นี่มาล้างมือได้แล้ว"

เจลลี่ บีนเป็นคนแรกที่รีบวิ่งมาล้างมือ เวอเรียนช่วยยัยตัวแสบล้างมือด้วยสบู่ เจลลี่ บีนถามเธอ "มอนตี้ คืนนี้มีกุ้งตัวใหญ่มั้ยคะ?"

"มีจ้ะ แม่รู้ว่าหนูชอบกินกุ้ง"

เจลลี่ บีนยิ้มอย่างมีความสุข

หลังจากช่วย เจลลี่ บีนล้างมือเสร็จแล้ว เซย์นี่ก็ยังไม่มาสักที เวอเรียนขมวดคิ้วแล้วถาม "ทำไมเซย์นี่ยังไม่มาอีกนะ?"

"หนูจะไปดูเขาให้ ช่วงนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี"

เวอเรียนตกใจแล้วถาม "อารมณ์ไม่ดีเหรอ?"

เมื่อฮีลตันลงมาจากห้องทำงาน เขาก็เห็นสองแม่ลูกยืนอยู่หน้าห้องของเซย์นี่ เขาขมวดคิ้วแล้วถาม "มายืนทำอะไรกันอยู่หน้าห้องของของเซย์นี่น่ะ?"

ทันทีที่ เจลลี่ บีนได้ยินเสียงของฮีลตัน เธอก็รีบวิ่งไปหาเขา "คุณพ่อคะ เขาอารมณ์ไม่ดี ตอนที่มอนตี้กำลังเรียกเขาลงมากินข้าว เขาไม่อยากกิน เขาใจร้ายกับมอนตี้ด้วย เราเรียกมอนตี้ว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี และยังผลักมอนตี้..."

ก่อนที่ เจลลี่ บีนจะพูดจบ เวอเรียนก็รีบพูดขัดจังหวะเธอ "เจลลี่ บีน หยุดพูดไร้สาระเถอะ"

"ฮึ่ม หนูไม่ได้พูดไร้สาระนะ ก็คุณป้าบอกเซย์นี่ว่ามอนตี้เป็นผู้หญิงไม่ดี และทำให้เขาไม่เชื่อมอนตี้อีก!"

แววตาของฮีลตันเริ่มดุ เมื่อเขาคิดว่าแนนซี่บอกกับเด็กแบบนั้นจริง ๆ

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเธอ "เซย์นี้ทำร้ายคุณรึเปล่า?"

"ไม่หรอก เซย์นี่ยังเป็นเด็กอยู่ เขาจะทำร้ายฉันได้ยังไง"

"คุณกำลังท้องอยู่ ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ"

เวอเรียนกลัวฮีลตันจะดุเซย์นี่ เธอจับไหล่ของเขาแล้วพูด "ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่.."

เธอมองห้องของเซย์นี่ก่อนจะพูด "เซย์นี่ไม่อยากกินข้าว คุณอยากคุยกับเขามั้ย เขาไม่อยากคุยกับฉัน"

ฮีลตันพยักหน้าแล้วบอกเธอ "คุณกับ เจลลี่ บีนลงไปข้างล่างก่อนเถอะ ผมจะคุยกับเขาเอง"

เวอเรียนพยักหน้า แล้วพา เจลลี่ บีนลงไปกินข้าว

เวอเรียนแกะเปลือกกุ้งให้ เจลลี่ บีน เมื่อ เจลลี่ บีนนึกถึงคำพูดของเซย์นี่ เธอก็มองเวอเรียนอย่างไม่พอใจ "มอนตี้ หลังจากที่คลอดน้องแล้ว คุณจะไม่รักหนูจริงเหรอคะ?"

เวอเรียนยิ้มแล้วตอบเธอ "ไม่มีทางหรอก เจลลี่ บีน แม่ก็คลอดหนูมาเหมือนกัน"

ตอนที่เธอคลอด เจลลี่ บีนในตอนนั้น เธอก็ทิ้งลูกไปสามปีและตลอดสามปีนั้น เธอก็ไม่สามารถมาอยู่เคียงข้างลูกได้ เธอจึงรู้สึกผิดกับ เจลลี่ บีน

เจลลี่ บีนยิ้มแล้วกินกุ้ง แล้วเธอก็บอกเวอเรียนเหมือนกับว่าเธอเป็นผู้ใหญ่ "ดีแล้วที่ได้รู้แบบนั้น มอนตี้ ถ้าคุณไม่รักหนู หนูจะหนีออกจากบ้าน และคุณกับคุณพ่อก็จะไม่ได้เจอหนูอีก"

เวอเรียนหัวเราะเสียงดัง แล้วบอกเธอ "ลูกไม่ได้ทำแบบนั้นหรอก"