เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 465

ในห้องครัวบนชั้นหก ของตึกเก่า ๆ มีเสียงทำอาหารที่ทำให้บรรยากาศดูมีชีวิตชีวา

ไทเลอร์นั่งอยู่บนโซฟา กำลังเล่นเลโก้ของเขา

คาร์เตอร์เปิดประตูเข้ามาในบ้าน เขาเปลี่ยนใส่รองเท้าแตะ และเดินถือโน้ตบุ๊กเข้ามา "ที่รักผมกลับมาแล้ว"

เฮเลนตักอาหารในหม้อใส่จาน แล้ววางบนถาด "วันนี้คุณกลับมาช้าจัง ไม่เป็นไร มาทันเวลาพอดี เรากำลังจะกินข้าวกัน คุณไปล้างมือก่อนเถอะ"

คาร์เตอร์เดินเข้าไปในห้องครัวและล้างมือ เฮเลนอดไม่ได้ที่จะบอกเขา "วันนี้เวอเรียนกับสามีของเธอ มาส่งเราที่บ้าน วันนี้ไทเลอร์ไปมีเรื่องที่โรงเรียน ฉันดีใจจริง ๆ ที่สามีของเวอเรียนช่วยพวกเราไว้ เราควรชวนครอบครัวของพวกเขามากินข้าวด้วยกันคราวหน้านะ ถือเป็นการแสดงความขอบคุณ"

คาร์เตอร์ตกใจ เขาหันหลังมาแล้วกอดเธอจากข้างหลัง "เกิดอะไรขึ้นกับไทเลอร์เหรอ?"

"ก็มีเด็กผู้ชายในโรงเรียนแกล้ง เจลลี่ บีน ไทเลอร์เลยเข้าไปช่วยเธอจากเด็กผู้ชายคนนั้น"

คาร์เตอร์ขำ "เจ้าเด็กแสบคนนี้ทำได้ดีมาก ผมพนันได้เลย"

เฮเลนมองเขา "อย่าไปชมลูกสิ มันเป็นการบอกว่าการทะเลาะกันมันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แม้ว่าลูกจะทำถูกที่ช่วย เจลลี่ บีนแต่มันก็ผิดที่ไปทำร้ายคนอื่น ลูกต้องเปลี่ยนแปลงแล้ว ถ้าไม่เปลี่ยนก็จะกลายเป็นคนที่ชอบใช้ความรุนแรง"

"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก"

เฮเลนยิ้มแล้วเอามือของเขาออก "รีบไปกินข้าวเถอะ"

บนโต๊ะอาหารมีกับข้าวสามอย่างและน้ำซุปอีกถ้วย สองจานนั้นเป็นผักและอีกจานเป็นเนื้อ น้ำซุปทำมาจากมะเขือเทศและไข่ อาหารทั้งหมดมีกลิ่นหอมและดูน่ากิน

เฮเลนตักซี่โครงให้คาร์เตอร์ "ที่รัก กินซี่โครงสิ คุณเหนื่อยมาจากการทำงาน ต้องกินเยอะ ๆ นะ"

คาร์เตอร์ยิ้มและชิมซี่โครง มันอร่อยมาก

"ที่รัก กับข้าวของคุณอร่อยกว่าอาหารฝีมือของพ่อครัว ในโรงแรมเจ็ดดาวอีก"

เฮเลนมองเขา "พูดเหมือนคุณเคยกินอาหารฝีมือของพ่อครัว ในโรงแรมเจ็ดดาวมาแล้วงั้นแหละ"

เขาบอกเธออย่างลืมตัว "ทำไมผมจะไม่เคยกินล่ะ?"

เฮเลนงง "คุณเคยกินเมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ?"

คาร์เตอร์ตกใจ แต่เขาก็ตอบอย่างใจเย็น "อ้อ ผมลืมบอกคุณ เมื่อวานผมออกไปหาลูกค้ากับเจ้านาย เราเลยกินข้าวกับลูกค้าในโรงแรมเจ็ดดาว มันไม่อร่อยเลย"

"คาร์เตอร์ บริษัทของคุณรวยเหรอ? ฉันรู้สึกว่าเจ้านายของคุณใจกว้างจัง"

"พนักงานในบริษัทของเรา มีสวัสดิการที่ดีมาก แล้วมันก็เป็นบริษัทอันดับต้น ๆ ด้วยนะ"

เฮเลนพยักหน้าแล้วไม่ถามอะไรอีก คาร์เตอร์เป็นผู้ชายที่ทำให้คนอื่นรู้สึกไว้ใจได้ เธอจึงเชื่อทุกอย่างที่เขาพูด

ไทเลอร์ที่กำลังกินซี่โครงอยู่พูดขึ้นมา "พ่อครับ แม่ครับ แค่กินไปอย่างเดียว และเลิกแสดงความรักต่อกันได้มั้ย? แค่ผมเห็นก็รู้สึกอิ่มแล้ว"

คาร์เตอร์มองลูกชายของเขา "ถ้าอิ่มก็ไม่ต้องกินแล้ว กลับเข้าไปอ่านหนังสือในห้องสิ"

ไทเลอร์กลอกตาแล้วบอกเขา "ผมลืมบอกพ่อ ว่าผมต้องจ่ายค่าอาหารของโรงเรียนเดือนนี้"

คาร์เตอร์ถาม "เท่าไหร่ล่ะ?"

"สามพัน"

เฮเลนตกใจ "เราเพิ่งจ่ายไปไม่ใช่เหรอ? ทำไมเราต้องจ่ายอีกล่ะ?"

"แม่ครับ กว่าแม่จะจ่ายมันก็สิ้นเดือนแล้ว เราต้องจ่ายทุกต้นเดือน ตอนนี้ก็ต้นเดือนแล้ว เราต้องจ่ายอีกครั้ง"

คาร์เตอร์ขมวดคิ้วแล้วมองเฮเลน "ที่รัก ถ้าคุณไม่มีเงิน ทำไมไม่มาเอาเงินที่ผมล่ะ?"

"เงินเดือนของคุณแค่หนึ่งหมื่นเหรียญ โรงเรียนของไทเลอร์ก็แพงมาก เราต้องจ่ายค่าอาหารสามพันเหรียญต่อเดือน แล้วคุณก็ต้องซ่อมรถอีก ถ้าคุณรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้าน คุณก็จะไม่มีเงินเหลือนะ"

คาร์เตอร์เห็นว่าเฮเลนเป็นห่วงเขา ในใจของเขาก็รู้สึกอบอุ่น เขายื่นมือมาลูบผมของเธอ แล้วพูดเสียงเบา "ผมไม่มีเงินเก็บงั้นเหรอ? ผมให้บัตรเครดิตกับคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ฉันจะเอาไปใช้ได้ยังไง? นั่นมันเอาไว้ใช้ตอนฉุกเฉินนะ ฉันคิดแล้วว่าต่อไปนี้ ค่าอาหารของไทเลอร์ ฉันจะเอาเงินเดือนของฉันจ่ายเอง"