เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 47

ประตูถูกเปิดออกจากทางด้านนอก แนนซี่ เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่เย็นชา เธอมองไปที่ เวอเรียน ที่กำลังแต่งตัวเพิ่งเสร็จ เธอกำลังนั่งกอดตัวเองอยู่บนพื้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแววตาที่เย้ยหยัยอย่างเห็นได้ชัด

แนนซี่ นั่งลงบนเตียงและไขว้ขา เวลาที่ขาของเธอซ้อนกันทำให้เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงที่สง่างาม เธอกล่าวว่า “ฉันเพิ่งเห็น ฮีลตัน จากไปด้วยสีหน้าที่เย็นชา เป็นอะไรไปความพยายามที่เธอจะล่อลวงเขาก่อนหน้านี้ล้มเหลวแล้วเหรอ? ฉันคิดว่าครั้งนี้เธอจะทำมันสำเร็จ”

เวอเรียน กำลังทำความสะอาดและเก็บกระเป๋าเดินทางหลังจากที่ ฮีลตัน ได้เตะออกไปก่อนหน้านี้ เธอพูดด้วยน้ำเสียงสงบในขณะที่กำหมัดแน่น “พี่สะใภ้ ตาข้างไหนของคุณที่เห็นฉันยั่วยวน ฮีลตัน?”

“ถ้าเธอไม่ได้ยั่วยวนเขา งั้นก็หมายความว่า ฮีลตัน กำลังบังคับตัวเขาเองให้อยู่กับเธอ? หัวใจของฮีลตัน ไม่มีวันอยู่กับเธอหรอก”

เวอเรียน ลุกขึ้นยืน เธอมองตรงไปที่ แนนซี่ ด้วยสายตาที่เย็นชา เธอยิ้มและพูดว่า “พี่สะใภ้ คุณกลัวว่าฉันจะแย่ง ฮีลตัน ไปจากคุณจริงเหรอ?”

แนนซี่ ตะลึง ในไม่ช้าเธอก็หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างไม่พอใจและพูดว่า “คนอย่างฉันน่ะเหรอกลัว? เธอกำลังพูดเรื่องตลกอะไรกัน? เธอไม่มีค่าอะไรมากไปกว่าเจ้าสาวที่ ฮีลตัน หยิบขึ้นมาเพื่อมาแสดงให้พ่อของเขาเห็นเท่านั้น ไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะถูกเนรเทศออกจากบ้านของครอบครัวฟัดด์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นภรรยาของฮีลตัน แต่ เซย์น จะผูกมัดเราตลอดไปกาล”

“ฉันจะอยู่กับฮีลตัล ตลอดไป ถึงแม้จะไม่ได้ใช้เป็นชื่อเป็นทางการ แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนักหรอก”

“พี่สะไภ้ หากคุณไม่ได้กลัวว่าฉันจะได้อยู่กับ ฮีลตัน แล้วทำไมคุณถึงทำทุกอย่างให้เกิดความเข้าใจผิดมากมาย ตั้งแต่ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับ เยลเลน ต่อ ฮีลตัน หากว่าคุณมั่นใจจริง ๆ ว่าคุณไม่ได้มีประสงค์แบบนั้น ทำไมคุณถึงทำมันต่อหน้าฉันครั้งแล้วครั้งเล่า”

ใบหน้าของแนนซี่แซนเดอร์แดงระเรื่อ เธออุทาน “แก!”

หลังจากที่ เวอเรียน เก็บของเสร็จ เธอก็ยิ้มให้ แนนซี่โดยไม่ได้คิดอะไร “พี่สะใภ้ ไม่จำเป็นต้องโกรธหรอก ฉันจะไปจาก ครอบครัวฟัดด์ ในไม่ช้านี้ ฉันเกรงว่าจะมีเวลาแค่อีกไม่กี่วันข้างหน้าและฉันจะไม่รบกวนเวลาส่วนตัวของคุณกับฮีลตัน ที่ใช้ร่วมกัน

เวอเรียน ลากกระเป๋าของเธอไว้ข้างหลังและเดินออกจากห้องนอน เธอเดินอยู่ด้านข้างกับ แนนซี่

เมื่อเธอมาถึงชั้นล่าง เจลลี่ บีน ที่กำลังดูการ์ตูนอยู่ในห้องนั่งเล่นก็ได้สังเกตเห็นเธอ เจ้าตัวดีวิ่งเข้ามาหาเธอและกอดเข้าที่เอวของเธอ “มอนตี้ คุณเถียงกับพ่อหรือเปล่าคะ? คุณกำลังจะออกไปไหน?"

เวอเรียน ตะลึง เธอเหลือบไปมอง เจลลี่ บีน เล็กน้อยและพูดว่า “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันกลับไปบ้านแค่ไม่กี่วัน อืม… พ่อของมอนตี้ ไม่สบาย มอนตี้เลยต้องกลับบ้านเพื่อดูแลเขาสักสองสามวัน เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้วนะ”

“มอนตี้ คุณโกหก!” จมูกของเจ้าตัวน้อยมุ่ยลงเล็กน้อย เธอพูดว่า “พ่อของ มอนตี้ จากไปนานแล้ว มอนตี้ คุณโกหก! มอนตี้ คุณไม่อยากอยู่กับพ่ออีกต่อไปแล้วเหรอ?”

เจ้าตัวน้อยไร้เดียงสา เวอเรียน ทนไม่ได้ที่จะทำร้ายเธอด้วยคำพูดของตัวเธอเอง “ฉันไม่…”

“มอนตี้ แล้วคุณจะกลับมาไหมค่ะ”

"ฉันจะรีบกลับมานะจ๊ะ มีอีกหลายอย่างภายในบ้านอย่างที่ฉันจะต้องกลับมาดูแล”

เจลลี่ บีน จ้องมองเธออย่างสงสัยเป็นเวลานาน ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยมือน้อย ๆ เจลลี่ บีน เงยหน้าขึ้นมองหล่อนด้วยใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ “มอนตี้คุณต้องกลับมาจริง ๆ นะ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีใครต้องการพ่อกับหนูอีกต่อไป เราคงน่าสงสารมาก”

มอนตี้ คิดในใจเธออาจจะน่าสงสาร แต่พ่อของเธออาจจะไม่

ฮีลตัน ที่ขับรถออกไปก่อนหน้านี้มีโอกาสแปดสิบเปอร์เซ็นต์ที่เขาจะไปหาที่ ๆ ทำให้เขามีความสุข

หลังจากใช้เวลาอยู่กับ เจลลี่ บีน เป็นเวลานาน เวอเรียน ก็รู้สึกลังเลเล็กน้อยก่อนที่เธอจะจากไป แม้ว่าเธอจะกลับไปบ้านของ ครอบครัวมอนท์ เพียงไม่กี่วัน แต่เมื่อเธอนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ เธอก็ได้คิดถึงสิ่งต่างๆมากมายโดยไม่รู้ตัว เธอคิดว่า แนนซี่ จะทำให้ชีวิตของ เจลลี่ บีน ลำบากหรือเปล่า เนื่องจากพ่ออย่าง ฮีลตัน นั้นไว้ใจไม่ได้และมักที่จะเข้าข้าง แนนซี่ ถึงแม้ว่า แนนซี่ จะทำร้าย เจลลี่ บีน แต่ดูเหมือนว่า ฮีลตัน อาจจะปล่อยให้มันผ่านไป

ความคิดนี้เพียงความคิดเดียวที่ทำให้ เวอเรียน กังวลเกี่ยวกับ เจลลี่ บีน มากขึ้น

เธอถอนหายใจและสะบัดหัวกลับไปกลับมา… ทำไมเธอถึงกังวลเรื่องของคนอื่น หน้าที่ของเธอมีเพียงแค่แสร้งทำว่าเป็นภรรยาของฮีลตัน เพื่อบ้านของครอบครัวมอนท์ เท่านั้น แล้วทำไมเธอจะต้องสนใจเรื่องต่าง ๆ มากมายขนาดนี้?