เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 495

ซีลีนหน้าแดงหลังจากถูก เจลลี่ บีนซักถามอย่างกะทันหัน ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบ ยานเดลก็แสยะยิ้ม และตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจว่า “ไม่ใช่แฟนของลุงหรอก แต่เป็นคู่หมั้นของลุง”

“คู่หมั้นคืออะไรเหรอคะ?” เจลลี่ บีนถามยานเดล ในขณะที่มุ่ยปากของเธอ

ยานเดลอธิบายอย่างง่าย ๆ ว่า “คู่หมั้นเป็นเหมือนคนที่หนูอยากแต่งงานด้วย และมีลูกด้วย เหมือนพ่อแม่ของหนู”

ทันทีที่พูดคำนั้นออกไป ทุกคนก็หันไปมองซีลีนด้วยสายตาที่อบอุ่น

เจลลี่ บีนพยักหน้าอย่างจริงจัง และพูดว่า “โอ้ หนูเข้าใจแล้วคุณลุง งั้นหนูควรเรียกเธอว่าคุณน้าดีไหมคะ?”

เวอเรียนหัวเราะออกมา และพูดว่า “เจลลี่ บีน หนูเรียกเธอว่าพี่สาวคนสวยเมื่อสองวินาทีที่แล้ว แต่ตอนนี้หนูกำลังจะเรียกเธอว่าคุณน้าอย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างงั้นลูกจะเรียกเธอว่าอะไรกันแน่?”

คนพาลตัวน้อยสบสนพิธีการของเธอ อย่างไรก็ตาม พวกเด็ก ๆ ก็จะลืมพิธีการอยู่ดี

เจลลี่ บีนจ้องไปที่ซีลีน ในขณะที่กระพริบตาโตของเธอ เธอเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “คุณน้า”

ซีลีนหน้าแดง เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่มีใครเรียกเธอน้า เธอเดินไปหา และจับมือของ เจลลี่ บีนทันที ในขณะที่ตั้งใจเปลี่ยนเรื่องคุย “เจลลี่ บีน มอนตี้กับน้าตกลงกันก่อนหน้านี้ว่าหนูจะเป็นลูกทูนหัวของน้า ดังนั้นหนูเรียกว่าน้าไม่ได้นะ หนูต้องเรียกน้าว่าคุณแม่ทูนหัว!”

ยานิสอารมณ์ดีอย่างมาก ในขณะที่เธอพูดขณะหัวเราะว่า “โอ้ พวกผู้ใหญ่เอาแต่ให้ เจลลี่ บีนเรียกพวกเธอแตกต่างกัน ตอนนี้พวกเธอกำลังทำให้ เจลลี่ บีนที่น่าสงสารกำลังสับสน เจลลี่ บีนหนูอยากเรียกว่าอะไรก็ได้ที่หนูชอบเลย!”

ซีลีนอุ้ม เจลลี่ บีนจากอ้อมแขนของยานเดลแล้วเดินไปที่โซฟา เธอพูดหลังจากนั่งลงว่า “เจลลี่ บีน น้าเตรียมของขวัญมาให้หนูด้วย ทำไมหนูไม่เปิดดู แล้วบอกน้าว่าหนูชอบไหม?”

ในขณะที่เจลลี่ บีนนั่งอยู่บนตักของซีลีน เธอเปิดกล่องของขวัญด้วยมือทั้งสองข้าง

เวอเรียนไปบอกให้มาดามลีอาห์เตรียมของว่าง และน้ำชาก่อนที่จะนั่งลง เธอพูดว่า “คราวหน้าพวกคุณไม่ต้องซื้อของขวัญให้ลูกของฉันมากมายขนาดนี้นะ? พวกคุณจะตามใจเธอมากเกินไป”

เป็นไปไม่ได้ที่ยานิสจะไม่ตามใจ เจลลี่ บีน เพราะในที่สุดเธอก็มีหลานสาวของตัวเองสักที ดังนั้น เธอจึงพูดว่า “ไม่มีทาง ตอนนี้ เจลลี่ บีนของเราเป็นเจ้าหญิงแล้ว ใช่ไหมจ๊ะ?”

เจลลี่ บีนตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสาว่า “พ่อบอกว่า เราไม่ควรใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยและสิ้นเปลือง หนูไม่สามารถเล่นมากเกินไป เพราะมันจะส่งผลต่อความฉลาดของหนู ดังนั้นหนูจะไม่เล่นของเล่นทุกวัน”

ยานิสระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ในขณะที่เธอมองดูท่าทีเข้มงวดของคนพาลตัวน้อย ในขณะที่เธอพูดว่า “รีอาน่า เด็กคนนี้มาถูกทางแล้ว ลูกไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงเธอแล้ว”

หลังจากที่ เจลลี่ บีนเปิดของขวัญของซีลีนเสร็จแล้ว เธอก็สังเกตเห็นว่าของขวัญนั้นเป็นตุ๊กตาที่ทำขึ้นอย่างประณีต

เจลลี่ บีนกอดตุ๊กตาแล้วก็หอมแก้มซีลีนก่อนจะพูดว่า “ขอบคุณค่ะ แม่ทูนหัว!”

“ฉันดีใจที่หนูชอบมัน เจลลี่ บีน”

ยานิสหยอกล้อเจลลี่ บีน “เจลี่ บีน หนูหอมแก้มแม่ทูนหัวของหนูเพราะเธอให้ตุ๊กตากับหนู และหนูยังหอมแก้มคุณลุงของหนูด้วยทั้งที่เขาไม่ได้ให้อะไรหนูเลยด้วยซ้ำ ทำไมหนูถึงไม่หอมแก้มคุณยายของหนูบ้าง ในเมื่อยายให้ชุดกับหนู?”

เจลลี่ บีนรีบวิ่งออกจากอ้อมแขนของซีลีน และวิ่งไปหายานิส แล้วหอมแก้มของยานิสทันที!

ยานิสมีความสุขอย่างมาก ในขณะที่เธอหอมใบหน้าเล็ก ๆ ของ เจลลี่ บีนกลับ จากนั้นเธอก็พูดว่า “โอ้ เจลลี่ บีน หนูเป็นที่รักของคุณยาย”

เวอเรียนกังวลเกี่ยวกับสุขภาพที่อ่อนแอของยานิส เนื่องจากเธอเพิ่งเข้ารับการผ่าตัดมา ดังนั้นเธอจึงเตือนเธอว่า “เจลลี่ บีน ร่างกายของคุณยายไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ อย่าเอาแต่ขอให้คุณยายอุ้มลูกไปไหนมาไหนตลอดเวลา”

“ใครพูด แม่มีความสุขมากกว่าที่จะอุ้ม เจลลี่ บีนไปไหนมาไหนด้วย เมื่ออารมณ์ของแม่ดีขึ้น สุขภาพของแม่ก็จะดีขึ้นด้วยเช่นกัน”

ยานเดลบอกได้อย่างชัดเจนเลยว่า อารมณ์ของแม่ของเขาดีอย่างน่าเหลือเชื่อ ดังนั้นเขาจึงบอกเวอเรียนว่า “ปล่อยให้แม่อุ้มเธอไปเถอะ เพราะมันยากมากที่แม่จะมีอารมณ์ดีขนาดนี้”

ยานิสจงใจบอกใบ้ว่า “ใช่ แม่ไม่เพียงแต่จะอุ้ม เจลลี่ บีนได้เท่านั้น แต่แม่ยังสามารถอุ้มลูกในท้องของลูกหลังจากที่เขาออกมาแล้วด้วยแขนอีกข้างได้อีกด้วย แม่ยังอยากจะอุ้มลูกของยานเดลกับซีลีน ไปไหนมาไหนด้วยเหมือนกันในครั้งหน้า ตกลงไหม? ดังนั้น ตัดสินใจแล้ว จนกว่าจะถึงตอนนั้น พวกเธออย่าตัดสินว่าแม่แก่ และไม่สามารถอุ้มลูกของพวกเธอไปไหนมาไหนได้”

เวอเรียนกังวลว่าซีลีนจะเขิน ดังนั้นเธอจึงพูดติดตลกว่า “แม่ ฉันกังวลว่าแม้เราจะเต็มใจให้แม่ทำอย่างนั้นในครั้งหน้า แม่ก็จะไม่อยากที่จะมาหา งั้นแม่อย่ามาบ่นว่าเหนื่อยนะ ตกลงไหม?”

“แม่จะไม่บ่นว่าเหนื่อย แม่รู้สึกเป็นสาวขึ้นหลายปีเพียงแค่ได้อยู่กับเด็ก ๆ”