เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 518

เวอเรียนกับยานเดลเดินลงมาชั้นล่าง พวกเขาเดินไปตามทางเดิน แล้วพวกเขาก็เห็นฮีลตันยืนอยู่ที่รถของเขา

เวอเรียนมองยานเดล เขาทำให้เธอแปลกใจ เขาพาเธอออกมาอย่างง่ายดาย "ไปเถอะ พี่จะไปซื้ออาหารก่อน"

"ขอบคุณนะคะพี่"

หลังจากที่ยานเดลเดินออกไปซื้ออาหาร เวอเรียนก็กระโดดกอดฮีลตัน ด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็ก ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความสุข

"นี่มันดึกแล้วนะ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะ?"

"ผมนอนไม่หลับ ก็เลยมาหาคุณที่นี่"

ฮีลตันลูบผมของเธอและประคองศีรษะของเธอ เขามองเธอด้วยความเสน่หา

เวอเรียนทนสายตาที่เต็มไปด้วยความรักของเขาไม่ไหว เธอจึงกอดคอแล้วซบลงที่อกของเขา "ฮีลตัน..."

พวกเขาไม่ได้เจอกันแค่วันเดียว ทำไมเธอจึงคิดถึงเขามากขนาดนี้นะ?

พวกเขาได้ผ่านความหลงใหลกันมาแล้ว ตามที่มาดามกันท์ได้เคยพูดไว้ พวกเขาควรจะเคยชินกับการอยู่ด้วยกัน ก่อนที่ความรักและความหลงใหลต่อกันจะค่อย ๆ จางหายไป พวกเขาจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเคยชินต่อกันแล้ว เวอเรียนไม่คิดว่าความรักของพวกเธอจะหมดไปตามกาลเวลา ความชื่นชมที่เธอมีต่อผู้ชายที่เธอจะเดินเคียงคู่ไปกับเขาในวันพรุ่งนี้ จะมีความลึกซึ้งยิ่งขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป

เธอพิงศีรษะบนไหล่ของเขา ในเมื่อเธอใส่รองเท้าส้นเตี้ยแล้วชายหนุ่มก็ตัวสูงมาก เขาไม่เพียงต้องก้มตัวลงมากอดเธอ แต่เขาเหมือนกระรอกที่อุ้มถั่วไว้ในมือ ขาทั้งสองข้างของเธอยกสูงขึ้นจากพื้น แล้วเวอเรียนก็ตัวเล็กกว่าฮีลตัน เมื่อเธอกอดเขาอยู่ เธอรู้สึกอายและแก้มของเธอแดง "เข้าไปในรถกันเถอะ"

"ในรถมีพื้นที่จำกัดนะ"

เวอเรียนตกใจเมื่อได้ยินคำตอบของเขา เธอกระแอ็มก่อนจะมองเขาแล้วทำตาโต "จะทำอะไรน่ะ?"

"..."

เมื่อเขาเห็นว่าแก้มของเธอแดง ฮีลตันก็ไม่แกล้งเธออีก เขาวางเธอลงแต่ก็ยังกอดเอวของเธออยู่ "ผมไม่รีบหรอก คุณค่อยชดใช้สิ่งที่ติดค้างผมทั้งหมด ในคืนพรุ่งนี้ก็แล้วกัน"

เวอเรียนไม่กล้าสบตาเขา เธอรู้สึกอาย เธอจึงบ่ายเบี่ยงไปมองรอบ ๆ แทน แล้วเธอก็โดนเบียดระหว่างรถกับหน้าอกที่แข็งแรงของเขา เขาใช้ความสูงที่พอดีของร่างกาย ทำให้ร่างอันบอบบางของเธอติดกับดัก เขาก้มหน้าลงมาจ้องตากับเธอ แล้วเขาก็จูบเธอด้วยความเสน่หาเป็นเวลานาน

ในความมืดและพื้นที่คับแคบ เขาคือทุกอย่างที่อยู่ในสายตาของเธอ และเธอรู้สึกเพียงแค่การมีตัวตนของเขาในตอนนั้น

ทั้งสองคนเพิ่งจะได้ใกล้ชิดกัน แล้วก็มีเสียงดังมาแต่ไกล มาทำลายบรรยากาศของคู่รักหวานแหวว

"เห้ย! นี่รถของใคร? รีบย้ายเลยนะ! ห้ามจอดรถที่นี่!"

เวอเรียนตกใจ เธอกอดเขาแน่น

นึกไม่ถึงว่าฮีลตันจะใจเย็น เขากอดเวอเรียนแล้วใช้ร่างกายของเขาบังเธอไว้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงจำเธอไม่ได้ แล้วเขาก็หันหน้ามา "ผมจะย้ายรถเดี๋ยวนี้แหละ"

"ช่วยรีบย้ายด้วยนะครับ"

เพราะท้องฟ้ามืด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงไม่ได้เดินเข้ามาใกล้พวกเขา เขาสั่งให้ฮีลตันย้ายรถ แล้วเขาก็เดินออกไป

เวอเรียนยืดคอออกมาแอบดูเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เธอกลัวว่าเขาจะจับได้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรที่ไม่ดีกันอยู่ "เขาไปรึยัง?"

"ไปแล้ว"

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก 'ตกใจหมดเลย ฉันก็นึกว่ามีคนจากข้างบนลงมา แล้วจับได้คาหนังคาเขา' เวอเรียนคิดกับตัวเอง

เธอค่อย ๆ ผลักฮีลตันออกไป "นี่มันก็ดึกแล้ว คุณควรกลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้เราต้องตื่นเช้า"

เวอเรียนต้องตื่นหกโมงเช้า ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมคงใช้เวลาทำผมและแต่งหน้าของเธอเป็นชั่วโมง ฮีลตันต้องมารับเธอจากคอนโดไปที่โบสถ์ตอนเก้าโมง เพื่อนเจ้าสาวคงไม่ปล่อยให้เขาเข้ามาในบ้านได้ง่าย ๆ พวกเธอคงใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนจะปล่อยให้ให้ฮีลตันเข้ามาในบ้านได้

เมื่อคิดแบบนั้นแล้ว เวอเรียนก็กอดคอเขาแล้วถาม "ถ้าพรุ่งนี้พวกเขาทำให้คุณลำบากล่ะ?"