เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 535

เมื่อฮีลตันและเวอเรียนกลับมาถึงบ้านของพวกเขาในนอร์ท ซิตี้ อย่างเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า พวกเขาสังเกตเห็นเจลลี่ บีน และเซย์นี่กำลังตีกันอยู่ในลานบ้าน

ดูเหมือนว่าฝนพึ่งตกในนอร์ท ซิตี้ ไปเนื่องจากสนามหญ้าดูเปียกแฉะ อันธพาลทั้งสองคนเต็มไปด้วยโคลนจากการฟัดกันไปมา ใบหน้าน้อยขาวนวล และมือของพวกเขาก็เปื้อนไปด้วยโคลนเช่นเดียวกัน

“ฮึ่ม มอนตี้ไม่ใช่ผู้หญิงไม่ดี คุณป้าต่างหากที่เป็นคนไม่ดี! เธออยากแย่งพ่อไป! ถึงยังไงพ่อหนูก็รักมอนตี้!”

“ยัยคนโกหก! ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นทำให้เกิดปัญหาขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงตอนนี้แม่ฉันก็ยังกลับมาไม่ได้ เธอได้แต่ร้องไห้ในทุก ๆ คืน!”

ทันทีที่ฮีลตันและเวอเรียนลงจากรถพวกเขาก็ได้ยินเด็กสองคนทะเลาะ และต่อสู้กันไปมา

เวอเรียนวิ่งเข้าไปอย่างลนลานแล้วดึงเจลลี่ บีน และเซย์นี่ออกจากกันพลางพูด “โดยหลักการแล้วพวกเธอทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันและเกี่ยวข้องกัน พวกเธอมาตีกันเองได้ยังไง?”

เซย์นี่จ้องไปที่เวอเรียน ปฏิเสธที่จะยอมรับเธอ สายตาของเขาดูเย็นชา

เมื่อ เจลลี่ บีนสังเกตเห็นการกลับมาของเวอเรียนและฮีลตัน อารมณ์ที่ขุ่นมัวหายไปทันที เธอยิ้มอย่างมีความสุขด้วยใบหน้าที่มอมแมมพลางพูด “พ่อคะ มอนตี้ ในที่สุดพวกคุณก็กลับมา! หนูคิดถึงพวกคุณที่สุดเลยค่ะ!”

ฮีลตันก้าวเข้ามาด้วยขายาว ๆ ของเขา หลังจากชำเลืองไปยังเด็ก ๆ เขาก็พูดว่า “เราจะไปคุยกันข้างใน”

เวอเรียนกำลังกอดเจลลี่ บีน และขณะที่เธอเอื้อมมือไปหาเซย์นี่เพื่อจะกอดเขาด้วย เขากลับผลักเธอออก

เวอเรียนตะลึงเล็กน้อยพลางมองไปที่ฮีลตัน

ฮีลตันมองไปยังเซย์นี่ที่ยืนอย่างมั่นใจในเขตของเขา ในที่สุดฮีลตันก็พูดขึ้น “เพราะงั้นนี่คือ ความสามารถของเธอในการอดทนในฐานะลูกผู้ชาย?"

เซย์นี่กัดริมฝีปากของตัวเองและเข้าบ้านไปอย่างฉุนเฉียวราวกับพายุในทันที

ใบหน้าน้อย ๆ และมือของเจลลี่ บีน ปกคลุมไปด้วยโคลน ขณะที่เธอมองมายังเวอเรียนด้วยดวงตากลมโตของเธอพลางร้องออกมาด้วยความโกรธ “ตอนนี้เซย์นี่กลายเป็นคนไม่มีเหตุผลมากขึ้น เมื่อก่อนเขาไม่เคยสู้กับหนูเลยสักครั้ง ฮึ่ม”

ขณะที่เวอเรียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างฮีลตันก็อุทานออกมา “นี่ลูกไปขัดใจเซย์นี่ เพื่อที่จะยั่วยุให้เขามาสู้กับลูกเหรอ?”

เจลลี่ บีนยื่นปากของเธอ และยักไหล่ก่อนจะดึงกระโปรงของเวอเรียน

ขณะที่เวอเรียนกอดหลังของอันธพาลตัวน้อย เธอสังเกตเห็นสีหน้าของฮีลตันดูเหมือนจะเย็นชาเล็กน้อย เธอพูดว่า “เอาละ พอแล้ว เราพึ่งถึงบ้านดังนั้นอย่าพึ่งสั่งสอนเธอ”

เจลลี่ บีนยื่นปาก และพึมพำเสียงเบา “หนูเจ็บมือ”

ฮีลตันเยาะเย้ยและพูดว่า “มาดูกันว่าเธอยังกล้าพอที่จะตีกับเซย์นี่ในครั้งต่อไปอีกไหม”

“พ่อไม่รักหนูแล้ว”

“ฉันไม่เคยบอกให้เธอไปสู้กับเขา”

เวอเรียนพูดไม่ออก

พ่อลูกคู่นี้สนุกกับการเอาหัวขัดกันไปมาได้อย่างไรกัน?

พวกเขาสังเกตเห็นว่าชายชราจดจ่ออยู่กับดอกคลีเวียราคาแพงอย่างสมบูรณ์ ในตอนที่พวกเขาเข้าไปในบ้าน เขาไม่สนใจแม้กระทั่งการทะเลาะกันเล็กน้อยระหว่างเด็ก ๆ ด้วยซ้ำ

ชายชราเงยหน้าขึ้นตอนที่พวกเขาเข้ามาในบ้านและพูดว่า “โอ้ พวกเธอกลับมาจากฮันนีมูนแล้ว”

เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะถาม “... พ่อคะ ทำไมพ่อไม่ห้ามเด็ก ๆ ตอนที่พวกเขาสู้กันในลานบ้านล่ะคะ?”

จอห์นยังคงดูแลดอกคลีเวียของเขาต่อไป ขณะที่พูดด้วยท่าทีไร้กังวล “ฉันห้ามพวกเขาไม่ให้ตีกันได้ด้วยเหรอ? ยังไงพวกเขาก็ตีกันลับหลังฉันอยู่ดี อีกอย่างเด็กทุกคนจะทะเลาะ และคืนดีกันหลังจากที่พวกเขาเหนื่อย”

ขณะที่มาดามลีอาห์นำชาเข้ามา เธอตกใจที่เห็นเด็กทั้งสองในสภาพเลอะเทอะพลางอุทาน “โธ่เอ๊ย พวกเธอทั้งคู่กลิ้งในโคลนมาหรือยังไง? มานี่เถอะ ฉันจะพาเธอทั้งสองไปทำความสะอาด”

จอห์นพูดด้วยรอยยิ้ม “รีบไปล้างเนื้อล้างตัวกับมาดามลีอาห์ตอนนี้เร็ว แล้วปู่จะให้ลูกอมกับพวกเธอทั้งคู่หลังจากที่พวกเธอออาบน้ำเสร็จ”

หลังจากที่เด็กทั้งสองไปห้องน้ำกับมาดามลีอาห์ จอห์นก็นั่งลงสวมแว่นตาอ่านหนังสือของเขา และกล่าว “ตอนนี้พวกเธอทั้งคู่ก็กลับมาแล้ว ฉันมีบางอย่างที่อยากจะคุยกับพวกเธอเกี่ยวกับพี่สะใภ้ของพวกเธอและเซย์นี่ พวกเธออยากจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร?”