เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 54

เวอเรียน ถูกบังคับให้เงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่อยู่ใกล้เธอมากขึ้น ริมฝีปากบางของเขานุ่มนวลกว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก เธอตะลึงยืนนิ่งเหมือนคนโง่ จูบนั้นไม่ได้ลึกซึ้งหรือเร่าร้อน แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น

ฮีลตัน ปล่อยเธอไป ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องมองใบหน้าที่มึนงงของเธอขณะที่ริมฝีปากบางของเขากระตุกอย่างใจเย็น “ตอนนี้คุณจะหยุดร้องไห้ได้ไหม?”

ก่อนหน้านี้ เวอเรียน เธอได้เสียการควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ใส่ร้ายเขาด้วยคำพูดที่ไร้เหตุผลและตอนนี้การจูบนี้ทำให้เธองุนงง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเสียการควบคุมตัวเองได้อย่างไร เธอก้มศีรษะลงและกัดริมฝีปากใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธออยากจะกระโดดลงไปในหลุมทันที

เขาหรี่ตาลง จ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอ จับเธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา และพูดด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าว่า “บ้านหลังนี้คุณไม่ต้องการมันอีกจริง ๆ ใช่ไหม?”

เวอเรียน ที่ได้ยินอย่างนั้นมันทำให้พูดไม่ออก “…”

เธอรู้สึกอายชะมัด เธอกัดฟันอย่างอดทน และเงยหน้าขึ้น เธอหยุดร้องไห้ส่งยิ้มให้ ฮีลตัน “ฉัน... ฉันพูดคำเหล่านั้นด้วยความโกรธ ฮีลตัน คุณชายผู้ยิ่งใหญ่คงไม่ถือสากับความเอาแต่ใจของฉันใช่ไหม แค่ลืมสิ่งที่ฉันพูดออกไปเมื่อกี้...”

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ ‘ประจบประแจง’ “รอยยิ้มของคุณมันน่าเกลียดมาก”

เธอถูกเขาทำให้พูดไม่ออก “…”

เขาลวงมือของเขาลงในกระเป๋า และหันมองไปรอบ ๆ ทำเป็นไม่สนใจเธอ

เธอเอื้อมมือมายังริมฝีปากที่ยังคงร้อนอยู่โดยไม่รู้ตัว เธอคิดในใจกับตัวเองว่า ‘เธอขี้เหร่ขนาดนั้นเลยเหรอ? เขาไม่ได้ดื่มด่ำไปกับการจูบกับเธอหรอกเหรอ?'

"ห้องน้ำอยู่ที่ไหน?"

เขามองไปด้านข้าง เธอรีบลดมือลงจากริมฝีปากของเธอเพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าเธอจำเวลาเขาจูบได้

“ห้อง... ห้องน้ำ? ห้องน้ำอยู่ชั้นบน”

เขาก้าวขายาว ๆ กำลังจะขึ้นไปชั้นบน เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนนอกเลย เขาทำตัวเป็นธรรมชาติมาก เวอเรียน ร้องเรียกเขาว่า “ชั้นล่างก็มีห้องน้ำ คุณสามารถใช้ชั้นล่าง...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบเขาก็เดินขึ้นไปโดยไม่ลังเลและพูดว่า “ผมจะไปอาบน้ำ”

‘อาบน้ำ? ทำไมเขาถึงต้องอาบน้ำตอนกลางวันแสกๆ?’

เธอวิ่งตามเขา พยายามหยุดเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมคุณไม่กลับไปอาบน้ำที่บ้าน ครอบครัวฟัดด์ ที่นี่ไม่สะดวกจริง ๆ และฉันไม่มีครีมอาบน้ำที่คุณใช้เป็นประจำ...”

ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่ เธอก็รู้สึกผิดมากขึ้น เมื่อมองไปที่การจ้องมองที่ชัดเจน และเฉียบคมของเขา ราวกับว่าดวงตาของเขากำลังพูดว่า ‘เอาเลย พูดเรื่องไร้สาระให้เต็มที่’ ในที่สุดเสียงของเธอก็ค่อย ๆ แผ่วลง

ฮีลตัน มองเธออย่างเย็นชา “ห้องน้ำอยู่ในห้องไหน?”

เธอชี้ไปที่ห้องนอนกัดริมฝีปากแล้วพึมพำอย่างไม่เต็มใจ “ที่ห้องนอนของฉัน...”

เขาเป็นคนประหลาดที่รักความสะอาดอยู่ตลอด ยิ่งเป็นฤดูร้อน เขาเหงื่อออกเล็กน้อยหลังจากที่เอาต่อสู้กับเจนเซ่น สิ่งหนึ่งที่เขาไม่สามารถทนได้คือกลิ่นน้ำหอมของ เจนเซ่น ที่ยังตลบอบอวลอยู่บนร่างกายของเขา ตามรสนิยมของเขาน้ำหอมประเภทนี้ถือว่ามีกลิ่นหอมระดับต่ำ กลิ่นฉุนและเขาไม่สามารถทนต่อไปได้อีกเป็นครั้งที่สอง

เมื่อฟังเสียงน้ำที่ดังมาจากห้องน้ำเธอก็บ่นอย่างเงียบ ๆ ว่า ‘ทำไมผู้ชายถึงอาบน้ำตอนกลางวันแสก ๆ? ช่างเป็นผู้ชายที่จุกจิกจู้จี้เสียจริง’

เธอเหลือบไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วแล้วก็พบกับกล่องโลหะที่ดูย้อนยุค เธอพบมันเมื่อตอนที่ทำความสะอาดโต๊ะทำงาน และลิ้นชัก

เธอเปิดกล่องโลหะ มันเต็มไปด้วยสิ่งของที่เจนเซ่น ผู้น่ารังเกียจมอบให้เธอ

นอกจากนี้ยังมีการ์ดอวยพรคริสต์มาสจาก เจนเซ่น เธอเปิดมันออกมาอ่าน