เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 545

ฮีลตันมองไปยังภรรยาของเขาด้วยสายตาเย้าแหย่พลางสั่งกับคุชว่า “คุช พา เจลลี่ บีนไปสิ ฉันจะดูแลเมียฉันเอง”

“ได้ครับ บอส”

ก่อนที่ เจลลี่ บีนจะจากไป เธอมอบจูบไปที่แก้มของเวอเรียนขณะที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “มอนตี้ พ่อและหนูรักคุณอย่างสุดซึ้ง ดังนั้นคุณห้ามลืมพวกเรา โอเคไหมคะ?”

เวอเรียนหน้าแดง

หลังจากคุชออกไปพร้อมเจลลี่ บีน ฮีลตันไม่ได้เปิดโปงเธอทันที ขณะที่เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณอยากกินอะไรครับ? ผมจะให้คนส่งมันมาที่นี่”

“ฉันไม่หิว”

เมื่อเธอพูดจบ ท้องของเธอก็เริ่มร้องโครกคราก

เวอเรียนคิดกับตัวเอง ‘... ทำไมท้องต้องทรยศฉันด้วย!’

ฮีลตันยิ้มกว้างและพูด “คุณชอบกินพวกของทานเล่นจากร้านสุพรีม คุณพูดว่าอะไรนะ? อยากกินอาหารที่อ่อนกว่านี้พร้อมกับเกี๊ยวเหรอ?”

เวอเรียนยังคงเงียบอยู่ ถึงอย่างนั้นเธอก็เห็นด้วยกับคำแนะนำของเขา

เมื่อร้านสุพรีมส่งโจ๊กหอยเชลล์และเกี๊ยวมา เวอเรียนก็เริ่มกินพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

ฮีลตันช่วยเธอค้ำโต๊ะเล็กข้างเตียงของเธอขึ้นมาและเปิดกล่องอาหาร เวอเรียนไม่รั้งรอ และกินอาหารเข้าไปเยอะมาก

ฮีลตันกินเล็กน้อย หลังจากที่ฮีลตันมองไปที่เธอ เขาหัวเราะคิกคักและพูดขึ้นอย่างแซว ๆ ว่า “ดูเหมือนถึงคุณจะความจำเสื่อม แต่ต่อมรับรสคุณจะยังคงเดิมนะ คุณยังมีความสุขกับการกินเค้กข้าวคลุกน้ำตาลทรายแดงอยู่”

ฮีลตันไม่ได้ลิ้มเค้กข้าวคลุกน้ำตาลทรายแดงแม้แต่ชิ้นเดียว ถึงอย่างนั้นในทางกลับกันเวอเรียนก็กินจนหมดกล่อง

เวอเรียนอับจนคำพูดอย่างช่วยไม่ได้…

“เพราะว่ารสนิยมของคุณไม่ได้เปลี่ยนมาก… ผมจะดูว่าการตอบสนองของร่างกายคุณเปลี่ยนหรือเปล่า”

“คุณจะ… อือ”

ฮีลตันจับหลังหัวของเธอไว้ในตอนที่เวอเรียนเงยหน้าขึ้น ชายหนุ่มได้จูบเธอแล้ว…

เวอเรียนเบิกตากว้าง ขณะที่ทุบหมัดของเธอไปตามไหล่และอกของเขา อย่างไรก็ตามฮีลตันไม่ใช่คนไร้เหตุผล นอกจากเขาจะไม่ปล่อยเธอแล้วเขายังจูบเธอหนักขึ้นอีก

เวอเรียนหน้าแดงอย่างทันที และไม่สามารถฝืนตัวเองไว้ได้อีก ขณะที่พวกเขาจูบกัน เธอเริ่มลืมไปแล้วว่าเธอต้องแกล้งความจำเสื่อม ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือออกไปและกอดคอของฮีลตันไว้ ขณะที่โอบกอดจูบของเขาอย่างเต็มที่

อยู่ ๆ ฮีลตันก็ดึงแขนของเธอออกจากคอของเขา หยุดทุกสิ่งทุกอย่าง และมองไปยังใบหน้าเล็กด้วยสายตาเร่าร้อนของเขา

“ผมคิดว่าคุณไม่รู้จักผมซะอีก หรือคุณจะพูดว่าคุณใช้วิธีนี้ตอบสนองคนแปลกหน้าทุกคนที่จูบ หรือกอดคุณกันล่ะ?”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เวอเรียนจ้องมองที่เขา ขณะที่กัดริมฝีปากตัวเอง จากนั้นเธอก็จงใจหันหนีและฝังตัวเองไว้ใต้ผ้าห่มของเธอ ถึงอย่างนั้นเธอก็ถูกฮีลตันจับได้ขณะที่เขาพูด “คุณไม่มีอะไรจะแก้ตัวเหรอ? หื้ม?”

“ฮีลตัน ฟัดด์!”

ฮีลตันจ้องมองไปยังเธอด้วยสายตาอันตรายและจริงจังก่อนจะพูดว่า “แล้วตอนนี้คุณจำผมได้หรือยัง? จำได้ไหมว่าผมเป็นใคร?”

… เวอเรียนกัดริมฝีปากตัวเองหนักขึ้น

สีหน้าของฮีลตันเริ่มเย็นชาขึ้น ขณะที่เสียงของเขาฟังดูจริงจัง “สนุกไหมที่แกล้งทำว่าความจำเสื่อม?”

เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนก่อนหน้านี้?

เวอเรียนพูดไม่ออก

“อย่าคิดแม้แต่นิดเดียวว่าถ้าคุณแกล้งทำเป็นความจำเสื่อมแล้ว ผมจะยอมให้พ้นผิดจากเรื่องพวกนี้นะ คุณขับรถด้วยตัวเองโดยที่ผมไม่ได้รับอนุญาต คุณรู้ไหมว่าผมเป็นห่วงมากแค่ไหน ตอนนี้คุณไม่ได้ขับรถมานานแค่ไหนแล้วรู้หรือเปล่า?”

เวอเรียนหลั่งน้ำตาจากการถูกเขาสั่งสอนขณะที่เธอพูด “แต่เป็นคนอื่นที่มาชนฉันนะ และทักษะการขับรถของฉันก็ไม่ได้เป็นปัญหา คนที่สร้างปัญหาคือคนขับที่มาชนฉัน…”

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณถึงต้องแกล้งความจำเสื่อม?”

เวอเรียนหมดคำพูด

จากนั้นเวอเรียนก็ฝังตัวเองอยู่ต้ผ้าห่มของเธอ พลิกตัวและหันหลังให้เขา เธอพึมพำขณะน้ำตาไหล “ฉันแค่อยากให้คุณรู้สึกในสิ่งที่ฉันรู้สึก ตอนที่บุคลิกอื่นปรากฏตัวขึ้นมา นี่คือสิ่งที่พวกเขาทำกับฉัน เหอะ พวกเขาแย่กว่าที่ฉันทำกับคุณก่อนหน้านี้อีก”