เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 56

จอห์น ใช้มือจับไม้ค้ำหัวมังกรที่ทำจากไม้โรสวู๊ด ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มขึ้นมาทันที “ฮีลตัน นี่ไม่ใช่เงินแค่สี่สิบห้าล้าน แต่เป็นเงินตั้งสี่สิบห้าล้านดอลลาร์ แกเต็มใจที่จะจ่ายเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้เพื่อผู้หญิงคนนี้เลยเหรอ?!”

แนนซี่พยายามที่จะเป็น ‘ผู้ประณีประนอม’ ในเหตุการณ์ว่า “คุณพ่ออย่าโกรธเลยนะคะ เวอเรียน เธอคงไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้สัญญาเกิดข้อผิดพลาดหรอกค่ะ”

นายใหญ่ไม่มีท่าทีที่จะสงบลงยิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ กลับกลายเป็นยิ่งโกรธมากขึ้นแทน เขาถือไม้ค้ำยันตัวเองยืนขึ้น และจ้องมองไปที่ เวอเรียน “นี่ขนาดเธอไม่ได้ตั้งใจทำยังเกิดหายนะขนาดนี้ แล้วถ้าเธอตั้งใจทำล่ะมันจะขนาดไหนกัน!”

นายใหญ่เริ่มสงสัยในตัวของ เวอเรียน อย่างหนัก หรือว่าเธอจะเป็นคนของคู่แข่งส่งมาสืบข่าวและสร้างความวุ่นวายให้พวกเขากันแน่

แนนซี่ เลือกเวลาได้เหมาะสมมากในการฟ้องเรื่องของเธอ ปกติแล้วนายใหญ่ก็ไม่ชอบเธอเป็นทุนเดิม ยิ่งตอนนี้มันก็ยิ่งทำให้ท่านไม่ชอบเธอเพิ่มขึ้นไปอีก

จอห์น ตะคอกขึ้นอย่างเย็นชา และหันหลังกลับเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป “จะไปไหนก็ไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

แนนซี่ แสร้งทำเป็นคนดีและพยายามปลอบใจเธอว่า “เวอเรียน คุณพ่อคงแค่อยากจะระบายอารมณ์โกรธเท่านั้นเอง เรื่องที่เธอทำผิดพลาดในคราวนี้มันเป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะ รอสักสองสามวันหลังจากที่ท่านใจเย็นลงแล้วค่อยมาขอโทษคุณพ่ออีกครั้งเถอะนะ”

เวอเรียน ตวัดสายตามองเธอหล่อนด้วยความเย็นชา “คุณก็รู้ดีว่าความผิดครั้งนี้เป็นฝีมือใคร คนที่ทำให้ ฟัดด์ กรุ๊ป ต้องสูญเสียเงินสี่สิบห้าล้านไม่ใช่ฉันแน่นอน”

เธอเบื่อหน่ายที่ต้องมาอธิบายในเรื่องที่เธอไม่ได้ทำอีกแล้ว ทำไมเธอต้องมาทนอยู่ในห้องเดียวกับหล่อนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องและเขาที่คอยปกป้องหล่อนอยู่เสมอด้วยล่ะ เธอจึงเดินไปที่ชั้นสองในทันที

เหลือเพียงฮีลตัน และ แนนซี่ ที่ยังอยู่ในห้องนั่งเล่น หล่อนพยายามถามเขาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาว่า “ฮีลตันคะ คุณว่าเวอเรียน เธอโกรธฉันอยู่หรือเปล่าคะ?”

ฮีลตันตอบกลับอย่างเฉยเมยว่า “ก็เป็นเรื่องปกติที่เธอจะโกรธคุณไม่ใช่เหรอ?”

แนนซี่ตกอยู่ในอาการมึนงงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเห็นว่า ฮีลตัน ได้เดินตาม เวอเรียน ขึ้นไปชั้นบนแล้ว เบื้องหลังของน้ำเสียงที่เขาตอบเธอมานั้น เธอรับรู้ได้จาง ๆ ว่าเขาเองก็โกรธเธอด้วยเหมือนกัน

นี่เขาโกรธเธอเพราะ เวอเรียน อย่างนั้นเหรอ?

...

เวอเรียนกำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่างด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงในตอนที่ฮีลตัน เปิดประตู และเข้ามาในห้อง

เขาเดินผ่านไป ทันใดนั้นเธอก็พูดกับเขาอย่างโกรธ ๆ ว่า “ฉันยื่นใบลาออกแล้วค่ะ หวังว่า ท่านประธานฟัดด์ จะอนุญาตนะคะ หลังจากนี้ใครจะรู้ว่าพวกคุณคงต้องการให้ฉันชดใช้เงินจำนวนสามร้อยล้าน ห้าร้อยล้าน หรือแม้กระทั่งหนึ่งพันล้านในอนาคต ฉันก็ไม่มีปัญญาหาเงินก้อนใหญ่ขนาดนั้นมาจ่ายให้ได้หรอกค่ะ”

ใครจะรู้ว่าแนนซี่ เธอจะปรักปรำฉันอีกสักกี่ครั้ง? หากจำนวนเงินมากขึ้นในครั้งต่อไป ฉันเองคงไม่มีปัญญาชดใช้ค่าเสียหายได้ ถึงแม้ว่าจะต้องขายตัวเองก็ตาม

ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องตรงมาที่เธอที่กำลังพูดออกเพื่อระบายความโกรธและคิดว่าเธอดูน่ารักดี ริมฝีปากบางของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย “ฉันบอกกับเธอเหรอ ว่าฉันต้องการให้เธอชดใช้เงินสามร้อยล้านนี้”

"ใช่ค่ะ คุณทำแบบนั้น! คุณพูดชัดเจนว่าต้องการให้ฉันชดใช้เงินสามร้อยล้าน...”

เธอเริ่มสงสัยว่า ฮีลตันและ แนนซี่ ร่วมมือกันอยู่ใช่หรือไม่?

“ฉันบอกเธอเมื่อไหร่ ว่าเธอจะต้องชดใช้ค่าเสียหายนี้ด้วยร่างกาย?”

ดวงตาสีเข้มของเขาจงใจมองมาที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ ซึ่งมันทำหัวใจของเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

เมื่อกี้เขายังช่วย แนนซี่ อยู่เลยเพื่อไม่ให้ นายใหญ่ เข้าใจหล่อนผิด แต่ให้ตายเถอะตอนนี้เธอกลับรู้สึกวูบวาบหลังจากได้ยินในสิ่งที่เขาพูด!

“ใครกัน ใครบอกคุณว่าฉันจะตอบแทนคุณด้วยร่างกาย! ทำไมฉันต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันไม่ได้ก่อด้วยล่ะ? คนที่จะต้องชดใช้เงินสามร้อยล้านเหรียญไม่ใช่ฉันแน่นอน! ฮีลตัน ฟัดด์ ถ้าคุณชอบ แนนซี่ จริง ๆ ต้องการปกป้องเธอคุณควรบอกเรื่องนี้กับนายใหญ่ให้ชัดเจน ก่อนหน้าที่จะเลือกฉันมาเพื่อแสดงเป็นภรรยาของคุณ ไม่อย่างนั้น แนนซี่ คงจะไม่รังแกฉันแบบนี้...”

เธอเงยหน้าขึ้น และได้ประสานกับดวงตาสีเข้มของเขา เขาจ้องตรงเข้าไปในดวงตาที่ชุ่มฉ่ำของเธอจนเธอเกือบจะมอดไหม้ การจ้องมองของเขาแฝงไปด้วยความร้อนแรง “ในเมื่อฉันรู้สึกไม่สบายใจ มันป็นเรื่องธรรมดาที่ร่างกายก็จะรู้สึกอึดอัดโดยเฉพาะในตอนนี้”

การจ้องมองของเขาร้อนแรงมากขึ้น ดูเหมือนว่า เวอเรียน จะเข้าใจมันได้ในทันที เธอได้ก้าวถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ พร้อมเสียงของหัวใจที่เต้นอย่างกระสับกระส่าย ก่อนที่จะได้ยินเสียงเด็กน้อย และออดอ้อนอยู่นอกประตู

"คุณพ่อคะ! มอนตี้คะ! พวกคุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”

เธออึ้งทันที เธอได้สบสายตากับดวงตาที่ยิ้มแย้มของเขา “เจลลี่ บีน อยู่ที่นี้ด้วยเหรอ?”

เมื่อเธอพูดจบประโยคเจ้าตัวดีก็ผลักประตูห้องนอนเข้ามาทันที เจลลี่ บีน รีบวิ่งมาพร้อมกับขาสั้น ๆ ของเธอ ทันทีที่เธอเห็น เวอเรียน เธอรีบกอด เวอเรียน และพูดว่า “มอนตี้ขา! หนูคิดว่าคุณไม่ต้องการหนูกับพ่ออีกแล้ว!”

เวอเรียนผงะ "ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะจ๊ะ"

เธอมองผู้ชายที่พิงกำแพงข้าง ๆ เธอโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

เจ้าตัวดีเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยใบหน้าที่น่ารักและถามด้วยน้ำเสียงน่ารักว่า “จริงเหรอคะ? มอนตี้คุณจะไม่ทิ้งหนู และพ่อไปอีกใช่มั้ยคะ?”

เธอไม่สามารถทำให้เจลลี่ บีน เสียใจได้ เธอจึงพยักหน้าและพูดว่า “ใช่จ๊ะ ฉันจะไม่ทิ้งหนูไปไหนอีกแล้วจ๊ะ”

“งั้นก็ต้องบอกว่าคุณจะไม่ทิ้งคุณพ่ออีกคนด้วยนะคะมอนตี้!”

ในหัวของ เวอเรียน ตีกันหยุงเหยิง ฮีลตัน อยู่ข้าง ๆ เธอ เธอจะพูดอย่างนั้นได้อย่างไร? เจลลี่ บีน ทำหน้าราวกับว่ากำลังจะร้องไห้ เธอจึงไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอจึงเอยอย่างแผ่วเบาและอ้ำอึ้งก่อนพูดว่า “ฉัน... ฉันก็จะไม่ทิ้งคุณพ่อของหนูด้วยค่ะ”

เขายืนพิงกำแพงเอาขาไขว้กันไว้ด้วยท่าทางผ่อนคลาย และรอยยิ้มปรากฏอยู่ในดวงตา