บทที่ 57 การกำเนิดของเจลลี่ บีน – ตอนที่ต้องอ่านของ เล่ห์รัก ท่านประธาน
ตอนนี้ของ เล่ห์รัก ท่านประธาน โดย โอเอสเต้ ลูน่า ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายนิยาย โรแมนติคทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 57 การกำเนิดของเจลลี่ บีน จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
เจลลี่ บีน จับมือ เวอเรียน แล้วเดินไปจับมือใหญ่ของ ฮีลตัน ด้วยความซุกซนเธอ เธอจึงเอามือทั้งสองคนวางทับเข้ากัน เธอทำตาโต และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เราสามคนต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะคะ!”
หูของ เวอเรียน เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอไม่กล้ามองไปที่ ฮีลตัน เลย เจลลี่ บีน จ้องมองไปที่รอยกัดที่มือของ ฮีลตัน อย่างสงสัย คิ้วน้อย ๆ ของเธอขมวดมุ่นเข้าหากัน และถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณพ่อคะ มือของคุณพ่อเป็นอะไรเหรอคะ? คุณพ่อโดนแมวจรจัดกัดอีกแล้วเหรอคะ?”
เวอเรียน มองตามที่เจ้าตัวน้อยพูด และเห็นว่าเป็นเธอเองที่เป็นคนที่ทำให้เกิดรอยนั้นที่มือของเขา
ฮีลตัน กำลังพูดกับ เจลลี่ บีน แต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่ เวอเรียน “แมวจรจัดตัวนี้ดุร้ายมาก มันทำให้พ่อโกรธและทำให้พ่อรู้สึกแย่ พ่อแค่จะจับมันเพียงเบา ๆเท่านั้นเอง”
ริมฝีปากของเวอเรียนกระตุก นี่เขาหมายถึงเธอใช่ไหม?
เป็นเพราะเขามี ‘เจตนาร้าย’ ก่อนต่างหาก!
เจลลี่ บีน กระพริบตาโต ๆ นั้นพร้อมพยักหน้าคางเล็ก ๆ ของเธอ “แมวจรจัดกัดคอคุณพ่อครั้งที่แล้ว และคราวนี้มันกัดมือคุณพ่อ คุณพ่อไม่ต้องเลี้ยงแมวแล้วคราวหน้าเลี้ยงสุนัขแทนดีไหมคะ?”
ฮีลตัน ก้มลงลูบศีรษะเจ้าตัวน้อย เขาพูดเชิงประชดประชันว่า “สุนัขเหรอ เป็นความคิดที่ดีนะลูก สุนัขสามารถรู้สึกถึงอารมณ์ของเจ้าได้ และมันก็ยังซื่อสัตย์ ต่างจากแมวตรงที่พวกมันเนรคุณ มันชอบจะหนีออกจากบ้านแม้ว่าเราจะดีกับมันก็ตาม อีกอย่างมันก็สามารถกัดเราได้อย่างง่ายดายอีกด้วยนะ”
เวอเรียน รู้สึกแปลก ๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด และเมื่อเธอเข้าใจความหมายในสิ่งที่เขากล่าวมาเมื่อครู่ ฮีลตัน ก็ได้จับมือของ เจลลี่ บีน แล้วพาไปทานอาหารเย็นที่ชั้นล่าง เวอเรียนเดินตาม
พวกเขาไป เธอเดินไปหาฮีลตัน และกระซิบให้เพียงทั้งคู่เท่านั้นที่ได้ยิน เธอโต้กลับด้วยเสียงต่ำ “ฉันไม่ใช่แมวหรือหมานะ เพราะฉันจะปฏิบัติกับพวกเขาอย่างดีถ้าพวกเขาดีกับฉัน”
ยกตัวอย่างเจลลี่ บีน เธอรู้สึกได้ว่าเจลลี่ บีน ชอบ และดูแลเธอด้วยความจริงใจ บางครั้งเธอก็สงสัยในตัวเอง และคิดได้ว่าถ้าตอนที่เธอ และเขาไม่ได้แสร้งทำเป็นสามีภรรยา เธอยังลังเลที่จะแยกทางกับ เจลลี่ บีนหรือไม่
…
นายใหญ่ได้พา เจลลี่ บีน และ เซย์น มาเล่นเกมหลังมื้อค่ำได้ผ่านไป ฮีลตันเองก็ต้องจัดการกับงานบางอย่างที่ยังทำไม่เสร็จ ดังนั้นจึงมีเพียงแค่เวอเรียน และ แนนซี่ เท่านั้นที่อยู่ในห้องนั่งเล่น
แนนซี่ นั่งอยู่บนโซฟาจิบชากุหลาบ ในขณะที่ดูรูปถ่ายที่เพิ่งพิมพ์ออกมาในวันนี้
เวอเรียน ไม่อยากเผชิญหน้ากับเธอ เมื่อเธอกำลังจะขึ้นไปชั้นบน แต่แนนซี่ก็เรียกเธอพร้อมกับรอยยิ้มอ่อน ๆ
“เวอเรียน วันนี้ ฮีลตัน และฉันเข้าร่วมกิจกรรมพ่อแม่ลูกของ เซย์น พวกเราถ่ายรูปกันเยอะมากเลยล่ะ เธออยากดูไหม?”
ดวงตาที่ฉ่ำวาวของเวอเรียนสั่นเทา "ฉันขอตัวดีกว่า เชิญพี่สะใภ้เก็บไว้ให้ตัวเองเถอะ ฉันไม่ชอบที่ต้องมานั่งปลอม ๆอย่างกับรูปถ่ายพวกนี้หรอกค่ะ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของแนนซี่ดูแข็งกระด้างในทันที “เธอหมายถึงอะไร? เธอคิดว่าตัวเองจับหัวใจของ ฮีลตัน ได้อยู่หมัดแล้วอย่างนั้นเหรอ?”
เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ “ไม่ว่าฉันจะจับหัวใจของฮีลตันได้อยู่หมัดแล้วหรือไม่ มันก็ไม่สำคัญเพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้เราก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าพวกเธอแค่อ้างว่าเป็นสามีภรรยากันเท่านั้น! อีกไม่นานคุณพ่อจะต้องได้รู้ว่าพวกเธอไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน! ถึงเวลานั้นเธอจะถูกไล่ออกจากครอบครัวฟัดด์ในทันที”
เวอเรียน กำลังจะตอบโต้กลับแต่โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอดังขึ้นซะก่อน
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และสายเรียกเข้ามาก็คือ วาเนลล์ ชีน
เธอขมวดคิ้ว หันหลังเดินไปที่ระเบียง และรับสายทันที
“โทรมามีธุระอะไร?”
“ฮัลโหล พี่สาวทำไมตอนรับโทรศัพท์พี่ดูโกรธจังเลยล่ะ ที่ฉันโทรมาเพื่อที่จะเชิญพี่มาร่วมงานแต่งงานของฉัน และเจนเซ่นในวันพรุ่งนี้ พี่จะมารึเปล่า?”
เวอเรียน รู้สึกไม่อยากไป แต่เธอต้องการทำลายงานแต่งงานของพวกเขา และแก้แค้นพวกเขา!
“ได้เลยฉันจะไปร่วมงานแต่งงานของเธอ”
ทางด้านของ วาเนลล์ ยิ้มด้วยความพึงพอใจ “เอาล่ะ ฉันจะรอคุณนะพี่สาว”
ควีนน่าก็จะไปที่นั่นในงานแต่งงานในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน สองแม่ลูกคู่นี้ชอบโอ้อวด แน่นอนว่าพวกเขาจะเชิญญาติ และเพื่อน ๆ มามากมายเพื่อโอ้อวดอย่างเต็มที่ และในช่วงเวลาที่เหมาะสมเธอจะทำลายปาร์ตี้ และทำให้พวกเขาอับอาย!
...
“วันเกิดของ เจลลี่ บีน เหรอ?”
เมื่อฟังน้ำเสียงประหลาดใจของเธอ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ "มีปัญหาอะไรเหรอ?"
เธอไม่รู้เหรอว่าวันเกิดของ เจลลี่ บีน เป็นวันเดียวกับที่เธอให้กำเนิดเด็กที่เธออุ้มบุญเมื่อสามปีก่อน
เวอเรียนยิ้ม และส่ายหัว “ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่ามันแย่มากจริง ๆ แต่ฉันจะรีบกลับไปให้เร็วกว่านี้ ฉันน่าจะมาทันฉลองวันเกิดของ เจลลี่ บีน ได้แน่นอน”
ฮีลตัน ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่ได้นึงถึงเด็กที่อุ้มบุญคนนั้นจริงๆ เหรอ เธอถึงจำวันสำคัญเช่นนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รบกวนคุณแล้วค่ะ คุณทำงานของคุณต่อได้เลยค่ะ ฉันจะออกไปก่อนนะ”
ฮีลตัน ยืนขึ้นและเรียกเธอให้หันกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เวอเรียน มอนท์”
เธอตกใจ "คะ?"
เธอไม่ชินกับการที่เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นนี้
ชายคนนั้นมองมาที่เธออย่างไม่พอใจ ดวงตาของเขาลึกราวกับเหว “ฉันมีเรื่องสำคัญจะต้องบอกเธอในคืนพรุ่งนี้”
“คุณ... บอกฉันตอนนี้เลยไม่ได้เหรอคะ?”
เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงบอกเธอตอนนี้ไม่ได้ ทำไมเขาต้องรอถึงคืนพรุ่งนี้จริงหรือ?
“เจลลี่ บีน และฉันจะรอเธอกลับมา”
น้ำเสียงของเขาดูเคร่งขรึมมาก แต่ก็ฟังดูอบอุ่น เวอเรียนไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีได้แต่หน้าแดง เธอเลิกคิ้ว และพูดว่า "ตกลงค่ะ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน