เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 571

มันเป็นวันสุดท้ายของการทำงาน หมอที่ไม่ได้ทำงานในคืนนี้ ต่างเริ่มพากันออกจากโรงพยาบาล

"เซรีน ฉันก็คิดว่าคืนนี้คุณไม่ได้ทำงานเสียอีก? ทำไมยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ? คุณอยากทำงานล่วงเวลาเหรอ?"

เซรีนยิ้ม "ฉันกำลังจะไปเก็บของค่ะ"

ไม่อยากไปเลย เธอพยายามถ่วงเวลาไว้ให้นานกว่านี้ เธอมองผลตรวจครรภ์แล้วเก็บไว้ในลิ้นชัก

วิลสันกำลังรอเธออยู่ข้างล่าง แต่เธอก็ยังไม่ลงมาสักที เขาดูเวลา และเห็นว่ามันเลยเวลาทำงานแล้ว ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงลงจากรถ แล้วเข้าไปตามหาเธอในโรงพยาบาล

เขาเข้าไปถึงที่ห้องทำงาน และเห็นว่าเธออยู่ในห้องคนเดียว เธอพิงศีรษะไว้บนโต๊ะ ดูเหมือนว่าเธอหลับอยู่

วิลสันเดินเข้าไปหาเธอเงียบ ๆ

เซรีนไม่ได้นอนหลับลึก เธอจึงตื่นขึ้นมาเมื่อวิลสันเข้ามาใกล้เธอ

"วิลสัน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?"

หญิงสาวขยี้ตาแล้วถามเขา เธอสับสน

ชายหนุ่มตอบเธอ "คุณจำไม่ได้แล้วเหรอว่าผมส่งข้อความหาคุณ และบอกว่าผมรออยู่ข้างล่าง ทำไมคุณไม่ลงไปล่ะ? แล้วยังมานอนหลับอยู่ที่นี่อีก"

แล้วเซรีนก็จำได้ "โอ้...ฉันลืมไป วันนี้ฉันรู้สึกง่วงนอนนิดหน่อย"

เขาบ่นเธอ แต่ก็ไม่ลืมที่จะเตือนเธอ "คราวหน้าเอาผ้าห่มมาคลุมด้วยนะ ถ้าคุณอยากจะหลับในห้องทำงาน เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก"

เซรีนพยักหน้า แล้วหยิบเสื้อคลุมสีขาวขึ้นมา ก่อนที่เธอจะหันมา วิลสันก็เข้ามาอุ้มเธอ

เซรีนอ้าปากค้าง อาการง่วงนอนของเธอหายไปทันที

"วางฉันลงนะ...เราอยู่ในห้องทำงาน..."

วิลสันไม่ได้สนใจเลย เขาขมวดคิ้วแล้วพูด "ก็คุณบอกว่าง่วงนอนไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้คุณก็หลับอยู่บนแขนของผมได้แล้ว"

เซรีนพูดไม่ออก

ตอนนี้เธอตื่นแล้ว!

"ก็คุณทำให้ฉันตกใจ จนตอนนี้ฉันไม่ง่วงแล้ว"

วิลสันไม่ได้วางเธอลง เขาอุ้มเธอออกมาจากห้องทำงาน "คุณดูไม่ค่อยสบายนะ อยู่เฉย ๆ เถอะ"

เซรีนรู้ว่าเขาไม่วางเธอลงหรอก เธอจึงซบหน้าลงที่อกของเขา เธอคิดว่าคงไม่มีใครจำเธอได้ เพราะพวกเขามองไม่เห็นใบหน้าของเธอ วิลสันควรเป็นคนเดียวที่รู้สึกอาย

ไม่มีใครเห็นเธอหรอก!

"ดร.ลุดด์"

กฎของเมอร์ฟี่ช่างน่าประหลาดใจจริง ๆ!

เธอแอบมองจากใต้แขนของเขา และเห็นเพื่อนร่วมงานจากแผนกเดียวกันกับเธอ เขากำลังกลับเข้ามาในห้องทำงาน หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จ

เซรีนตาค้าง เมื่อเธอยังอยู่ในอ้อมแขนของวิลสัน "สวัสดีค่ะ ดร.เจย์ คุณเป็นยังไงบ้าง?"

ดร.เจย์พูดเสียงดัง เขามองวิลสันที่กำลังอุ้มเธออยู่ เขาหัวเราะแล้วพูด "ดร.ลุดด์ คุณจะไม่แนะนำผมให้รู้จักหน่อยเหรอ? เขาเป็น...แฟนของคุณใช่ไหม?"

เซรีนตกใจกลัวขึ้นมาทันที

แต่วิลสันเป็นคนตอบคำถามของเขา "ไม่ใช่หรอกครับ"

เซรีนกับดร.เจย์ ตกใจไปสักพัก บรรยากาศชวนอึดอัดขึ้นมา

แล้ววิลสันก็สารภาพความสัมพันธ์ของพวกเขาอย่างภูมิใจ "สวัสดีครับ ผมวิลสัน จาร์เร็ต เป็นคู่หมั้นของเซรีน เรากำลังจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้"

เซรีนพูดไม่ออก

ดวงตาของดร.เจย์เป็นประกาย เขายิ้ม "ผมรู้แล้ว ดร.ลุดด์ แฟนของคุณนี่ฉลาดจริง ๆ ผมนี่แปลกใจเลย"

เซรีนหัวเราะแล้วพูด "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราขอตัวก่อนนะคะ"

"ได้สิ พวกคุณไปเถอะ"

เซรีนใช้มือปิดหน้า หลังจากที่เขาอุ้มเธอเข้าไปในรถ เธอก็พูดด้วยความอับอาย "ฉันแน่ใจว่าพรุ่งนี้เช้า ทั้งแผนกจะต้องรู้เรื่องนี้ ดร.เจย์เป็นคนที่เก็บความลับไว้ไม่อยู่ด้วยสิ"

วิลสันขมวดคิ้ว เขามองเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "เพื่อนของคุณในแผนกไม่รู้เหรอว่า คุณมีคู่หมั้นแล้ว?"

"ไม่มีเหตุผลที่จะต้องบอกพวกเขาเรื่องนี้นี่ พวกเขาชอบนินทา และฉันก็ไม่อยากถูกนินทาด้วย"