เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 572

เซรีนปลดปล่อยความโกรธและความไม่พอใจออกมา

"ทำไมคุณมาบอกเรื่องนี้กับฉัน ก่อนที่คุณจะไปตลอด? ฉันรู้ว่าคุณต้องเก็บเรื่องงานของคุณไว้เป็นความลับ และคุณก็พูดกับฉันไม่ได้ แต่คุณบอกว่าฉันเป็นครอบครัวของคุณ แล้วครอบครัวของคุณ จะรู้ไม่ได้เลยเหรอว่าคุณไปอยู่ที่ไหน?"

"ที่รัก ผมเพิ่งได้รับข่าวเมื่อเช้านี้เอง และก่อนหน้านั้น..."

เซรีนขัดจังหวะวิลสัน ก่อนที่เขาจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ "งั้นก็บอกฉันมาสิ ว่าคราวนี้คุณจะไปที่ไหน? เป็นทะเลทรายหรือในป่า? แล้วคุณจะไปนานแค่ไหน? เราจะติดต่อกันได้หรือเปล่า จนกว่าคุณจะกลับมา?"

วิลสันเม้มปาก "ผม...ตอบคำถามคุณไม่ได้"

ไม่มีเหตุผลที่จะให้เธอรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน มันอาจทำให้เธอเป็นอันตราย

เซรีนกัดริมฝีปาก "แล้วคราวนี้ฉันต้องรอคุณอีกนานแค่ไหน? หนึ่งอาทิตย์ สิบวัน หรือครึ่งเดือน? บางทีอาจจะเป็นเดือนหรือครึ่งปีก็ได้ ฉันรู้ว่ามันอาจดูเห็นแก่ตัวที่ทำแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ ฉันไม่รู้ว่าคุณจะไปที่ไหนหรือคุณจะไปนานแค่ไหน ฉันทำได้แค่รอคุณ ฉันไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน...แล้วเมื่อไหร่คุณจะได้อยู่กับฉัน โดยที่ไม่ต้องออกไปตลอดเวลาล่ะ?"

วิลสันตอบคำถามของเธอไม่ได้

เขาทำได้แค่ขอโทษเธอ เขาไม่มีอะไรจะพูดอีก

เขากำลังจะเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่เธอก็ผลักมือเขาออกไป แล้วเซรีนก็วิ่งเข้าไปในห้องและขังตัวเองไว้ข้างใน

เธอยืนพิงประตูแล้วปิดหน้า

เธอไม่แน่ใจว่าทำไมคืนนี้เธอถึงอารมณ์เสียใส่เขา เธอไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่า เธอจะควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ได้ เธออยากเป็นแฟนที่ดี ที่สามารถบอกลาเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า และรอเขากลับมา

แต่เซรีนก็นึกได้ ว่าเธอไม่ใช่คนใจง่ายเหมือนที่เธอคิดว่าตัวเองเป็น แล้วก็ไม่ใช่คนใจกว้าง

เธออยากอยู่กับเขาทุกวัน เธออยากตื่นขึ้นมาโดยที่มีเขาอยู่เคียงข้าง เธอจะได้พูดคำว่าอรุณสวัสดิ์กับเขา แล้วเธอก็อยากจะพูดคำว่าราตรีสวัสดิ์กับเขา ก่อนที่พวกเขาจะเข้านอน

ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกที่จะทนได้ ถ้าแฟนของเธอหายไปอย่างกระทันหัน ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีทางไหนเลยที่เธอจะติดต่อกับเขาได้ในช่วงนี้ ทั้งหมดที่เธอทำได้ก็แค่รอ และก็ไม่สามารถที่จะไปขัดขวาง ไม่ให้เขาไปได้เลย

เธออยากจะกอดเขาแล้วบอกกับเขาว่า "วิลสัน ฉันกำลังท้อง อย่าทิ้งฉันไปได้ไหม?"

แต่เธอก็รู้ว่าเธอห้ามเขาไม่ได้

เซรีนนั่งอยู่ตรงประตู เธอรู้สึกเหนื่อย เธอคิดว่าวิลสันจะไม่เข้ามาปลอบเธอ และกำลังนอนหลับบนโซฟา แล้วเธอก็ได้ยินเสียงแหบของเขาจากด้านนอกประตู

"เซรีน เป็นความผิดของผมเอง ที่ทำให้คุณต้องรอมาตลอด แต่คราวนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเมื่อไหร่ผมจะได้กลับมา..."

วิลสันหัวเราะกับตัวเอง หลังจากที่เขาพูดแบบนั้น "ผมรู้ว่ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก ไม่ว่าผมจะพูดอะไร และคุณก็ไม่อยากได้ยินคำพูดพวกนี้เหมือนกัน ผมจึงหยุดไว้แค่นี้ ในเมื่อเรายังไม่ได้แต่งงานกัน ผมจะให้คุณเป็นคนตัดสินใจ ว่าคุณอยากจะให้ความสัมพันธ์ของเรานั้นไปต่อหรือเปล่า ผมจะเคารพในการตัดสินใจของคุณ"

เซรีนตัวสั่น

เธอยังไม่รู้สึกโกรธ ไม่มีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้น

"งานที่อันตรายแบบนั้น มันสำคัญกว่าฉันงั้นเหรอ? มันมีค่ามากกว่าชีวิตของคุณอีกเหรอ?"

วิลสันยืนอยู่ข้างนอก และจ้องไปที่ประตูด้วยแววตาที่เศร้าเมื่อเขาพูด "ผมคงไม่เซ็นสัญญา ถ้าผมรู้ว่าจะได้เจอคุณ แต่ผมได้ขายตัวเองให้องค์กร และฝ่าฝืนสัญญาไม่ได้ ผมจะยอมรับการตัดสินใจของคุณ แม้ว่าคุณอยากจะเลิกกับผม ผมทำได้เพียงลาออกเมื่อหมดสัญญา และตามหาคุณอีกครั้ง เมื่อผมเลิกฆ่าได้ แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างปลอดภัย"

เซรีนสูดน้ำมูก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา "คุณเคยคิดไหม ว่าฉันอาจไปแต่งงานกับคนอื่นแล้วในตอนนั้น?"

"ไม่เคย"

"แล้วคุณมั่นใจเหรอ ว่าฉันจะไม่ไปแต่งงานกับคนอื่น?"

วิลสันหัวเราะกับตัวเอง "ไม่หรอก ไม่ใช่ว่าผมมั่นใจว่าคุณจะไปแต่งงานกับคนอื่น แค่เพราะว่าผมกลัวที่จะคิดว่า คุณไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น"

เซรีนซบหน้าลงกับหัวเข่า เมื่อวิลสันคิดว่าเธอไม่คุยกับเขาแล้ว เขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ ดังมาจากในห้อง

"ฉันขอโทษ...วิลสัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปลงความโกรธที่คุณ ฉันแค่ทนไม่ได้ ฉันไม่อยาก...ฉันไม่อยากให้คุณไป"

"ผมรู้ เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่โทษคุณหรอก"

เซรีนสำลัก "ฉันทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตหรือเปล่า? ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้มีความเป็นผู้ใหญ่หมือนรูบี้ เธอไม่เพียงแค่ไม่โกรธคุณ แต่เธอก็สนับสนุนงานของคุณด้วย ไม่เหมือนฉัน ฉันตะโกนใส่คุณและต่อต้านมัน ฉันแค่อยากจะขวางคุณ วิลสัน คุณเบื่อฉันบ้างไหม? ฉันควรจะรู้ ฉันขอโทษ..."

วิลสันยิ้มบาง "คุณจะทำให้ผมรู้สึกไม่ดีนะ ถ้าคุณเกรงใจผม"

เซรีนเปิดประตู

เธอยืนอยู่ตรงนั้นแล้วก้มหน้าลง เหมือนเด็กที่เพิ่งทำความผิด เธอพูดด้วยความเสียใจ "ฉันจะไม่ใส่อารมณ์กับคุณอีก แต่คุณห้ามพูดเรื่องเลิกกับฉันอีกนะ"

เธอพูดเสียงเบาและอาย แต่วิลสันได้ยินเธอชัดเจน

เธอจับแขนเสื้อของเขาแล้วดึงเบา ๆ

วิลสันดึงเธอเข้ามากอด เขาจับศีรษะของเธอ เขาจูบหน้าผากเธอแล้วพูดเสียงแหบ "ได้สิ"

เซรีนกอดเขาแน่น เธอเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขา "ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ หลังจากที่คุณกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว"

"ทำไมคุณไม่บอกผมเลยล่ะ ในเมื่อมันเป็นเรื่องสำคัญ?"

"มันเป็นความลับ"