เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 6

รถมายบัคสีดำถูกขับผ่านใต้ร่มไม้จีนร่มรื่นยาวสองแถว มาจนถึงยังคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ที่หลบซ่อนอยู่ท่ามกลางเขา

คฤหาสน์ของฟัดด์ ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด ปรากฏให้ดูเคร่งขรึมและดูสูงส่งมากกว่าที่เคย

ฮัลตัน ฟัดด์ เข้ามาภายในบ้านเห็น จอนห์ ฟัดด์ กำลังนั่งเล่นอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เขาเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ “คุณพ่อ”

มือที่แห้งเหี่ยวของจอนห์ ฟัดด์ กำไม้เท้าค้ำยันของเขาขึ้นแล้วพูดอย่างเย็นชา “ถ้าแกคิดว่าฉันเป็นพ่อ ก็หาเมียให้ได้ไวๆ หาแม่ให้หนูน้อยเจลลี่ บีน! อย่ารอจนฉันตายแล้วแกยังไม่ได้แต่งงาน!”

ในช่วงระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา คำบ่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจอห์นเกี่ยวกับฮีลตันนั้น ไม่มีเรื่องอื่นนอกจากที่เขาไม่สามารถหาแฟนและแต่งงานได้สักที เมื่อเร็วๆ นี้ ชายชรายังยุให้เขารีบแต่งงานบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ

ฮีลตันรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่าใจเย็น “ผมสบายดีกับสาวๆที่มาจากครอบครัว ควิน, ชาร์คโก, ลูวิสและซุลลิแวน และผมไม่คิดที่จะแต่งงานกับใคร ยังไงก็แล้วแต่ พ่อรู้มั้ยว่าเจลลี่ บีนเธอไม่ชอบผู้หญิงเหล่านั้นเลย

เชื้อเพลิงความโกรธถูกเพิ่มขึ้น ชายชราใช้ไม้ค้ำเท้าทุบพื้น “แกคิดว่าฉันมองไม่เห็นหรอ? แกกำลังใช้เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างเจลลี่ บีนมาเป็นข้ออ้าง!’

ฮีลตันสอดมือข้างไว้ในกระเป๋ากางเกง, จากนั้นเขาก็พูดอย่างเมินเฉยว่า “พ่อครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวผมจะขึ้นไปข้างบนดูเจลลี่ บีนสักหน่อย”

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

ชายชราลุกยืนขึ้น เขาถือไม้เท้าค้ำยันไปยังรอบ ๆ ห้อง “ถ้าหนูน้อยเจลลี่ บีนไม่ชอบผู้หญิงเหล่านั้น แกก็ตามหาแม่ผู้ให้กำเนิดมาให้เธอ! แกคิดว่าจะหลอกฉันได้มั้ย ผู้ชายที่ยังไม่ได้แต่งงานจะเป็นพ่อของเด็กสามขวบนี้ได้ยังไง? ผู้คนจะคิดยังไงเมื่อรู้ที่มาที่ไปของเจลลี่ บีนเมื่อเธอเติบโตขึ้น หรือแกต้องการให้คนอื่นคิดว่าลูกสาวของแกเป็นลูกนอกสมรสแบบนั้นใช่ไหม!”

ฮีตันจ้องมองไปที่บันไดด้านล่างเขา ดวงตาคู่คมของเขาก็หม่นลง

“ผมจะหาลูกสะใภ้ที่เหมาะสมมาให้พ่อในเดือนนี้”

จอนห์ ฟัดด์ เอามือจับไม้เท้าค้ำยันของเขา “แกอย่าทำให้ฉันผิดหวังแล้วกัน”

…

ฮีลตันเดินขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องนอนเด็ก ซึ่งเป็นห้องที่ใกล้กับห้องนอนของเขาที่สุด เด็กน้อยที่มีผิวขาวและดูบอบบางกำลังนั่งอยู่บนเตียง ภายใต้แสงไฟสีส้มอ่อน มือเล็ก ๆ ของเธอกำลังถือสมุดวาดภาพ ความเย็นชาในดวงตาของเขาจางหายไป เขาเปลี่ยนแทนที่ด้วยการแสดงออกที่อบอุ่นและร่าเริง “เจลลี่ บีน, หนูยังไม่หลับอีกเหรอ?”

เจลลี่ บีน เด็กน้อยโยนสมุดวาดภาพทิ้งทันทีที่ได้ยินเสียงของพ่อ เธอพลิกผ้าห่มสีเหลืองที่มีลวดลายสนูปปี้ขึ้น และปีนขึ้นจากเตียงด้วยเท้าเปล่า ฮีลตันเดินไปเดินมาขณะที่เขากังวลว่าเด็กน้อยจะล้มลง เขาเข้าไปสวมกอดเด็กน้อยที่กระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เขาอุ้มเด็กน้อยไว้ที่อ้อมแขน

เจลลี่ บีนเด็กน้อยแสยะยิ้ม อวดฟันขาวของเธอ เด็กน้อยเบิกตาโตกว้างพูดอย่างน่ารักว่า “คุณพ่อคะเจลลี่ บีนรอคุณพ่ออยู่ หนูไม่ได้เจอคุณพ่อมาห้าวันแล้ว คุณพ่อไม่คิดถึงหนูหรอคะ?”

ฮีลตันหอมแก้มของลูกสาวและพูดด้วยน้ำเสียงแหบแต่ทว่าอ่อนโยน แน่นอนพ่อต้องคิดถึงหนู, แต่พ่อต้องทำงานหาเงินมาเลี้ยงดูหนู ไม่งั้นพ่อจะซื้อขนมกับนมมาให้หนูได้ยังไง”

เด็กน้อยขมุบขมิบที่ปากของเธอเบา ๆ คิ้วของเธอขมวดขึ้น เธอกล่าวต่อว่า “เจลลี่ บีนไม่ต้องการข้าว ขนมหรือนม พ่อสามารถใช้เวลากับหนูมากขึ้นได้มั้ย? เด็ก ๆ คนอื่นในโรงเรียนอนุบาลมักจะมาพร้อมกันกับแม่และพ่อ แต่หนูคุณปู่เป็นคนไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน หนูไม่มีความสุขเลย”

ฮีลตัน อุ้มลูกสาวของเขาขึ้นนั่งบนเตียง แล้วลูบหัวของเด็กน้อยเบา ๆ “หนูจะเติบโตขึ้นได้ยังไงถ้าไม่กินและไม่ดื่มนม? เป็นเด็กดีนะคะ สุดสัปดาห์นี้พ่อจะพาไปสวนสัตว์โอเคไหม?”